Οταν οι Αμερικανοί επιλέγουν πρόεδρο, η πιο βασική τους ανησυχία είναι αν ο υποψήφιος μπορεί να λάβει τις πιο σοφές αποφάσεις σε ό,τι αφορά έναν πόλεμο. Στην περίπτωση του Τζορτζ Μπους, οι ψηφοφόροι δεν θα κρίνουν μόνον αν η εισβολή στο Ιράκ ήταν η σωστή απόφαση, αλλά και τι απεκόμισε ο πρόεδρος από αυτήν την εμπειρία. Οι Αμερικανοί θα ήθελαν να γνωρίζουν ότι ο πρόεδρος γνωρίζει τα λάθη που έγιναν και ότι έχει διδαχθεί από αυτά, εφόσον βεβαίως έχουν υπάρξει λανθασμένες εκτιμήσεις για τα όπλα μαζικής καταστροφής ή ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα στοιχεία στην κοινή γνώμη δεν ήταν ο ενδεδειγμένος.
Την περασμένη Κυριακή, κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC, μετά μια εβδομάδα αποκαλύψεων για τις λανθασμένες πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών, ο πρόεδρος Μπους μοιράστηκε τις σκέψεις του με τον παρουσιαστή, αλλά και με τους τηλεθεατές. Μόνο που οι σκέψεις του κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές υπήρξαν, κι αν κάτι προβλήθηκε μέσα από αυτήν τη συζήτηση, ήταν η τέλεια αίσθηση της αυτοεπιβεβαίωσης του προέδρου.
Αυτήν τη στιγμή, τα ερωτήματα που θέτει ο μέσος Αμερικανός για το Ιράκ είναι πολύ πιο ξεκάθαρα από αυτά που ο κ. Μπους επιθυμεί να αντιμετωπίσει. H κοινή γνώμη θέλει να μάθει γιατί οι μυστικές υπηρεσίες έσφαλαν τόσο πολύ σε ό,τι αφορά την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής. O πρόεδρος δεν έδωσε καμία σαφή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Σε ορισμένα σημεία της συνέντευξής του εμφανίστηκε να παραδέχεται ότι έσφαλε όταν δήλωνε στην κοινή γνώμη πως οι πληροφορίες της κυβέρνησής του δεν άφηναν «καμία αμφιβολία ότι το καθεστώς του Σαντάμ εξακολουθεί να διαθέτει και να κρύβει μερικά από τα πιο καταστροφικά όπλα που έχουν ποτέ εφευρεθεί». O Μπους αναφέρθηκε πολλές φορές στον Σαντάμ Χουσεΐν ως επικίνδυνο παράφρονα, χωρίς ωστόσο να εξηγήσει στον αμερικανικό λαό γιατί αυτός ο παράφρων απειλούσε την παγκόσμια ειρήνη, χωρίς να διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής. Απέτυχε, ωστόσο, να πείσει τους ακροατές του ότι η απόφαση να προχωρήσει σε πόλεμο τόσο δαπανηρό για τις ΗΠΑ ήταν η ενδεδειγμένη.
Σε άλλα σημεία της συνέντευξης, ο κ. Μπους άφησε να εννοηθεί πως τα όπλα ενδέχεται να εξακολουθούν να βρίσκονται κάπου κρυμμένα ή ότι έχουν μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες εμφανίστηκε να έχει παρασυρθεί από ανακριβείς πληροφορίες των υπηρεσιών. Επέμεινε, όμως, ότι ο αρχηγός της CIA, Τζορτζ Τένετ, έκανε καλή δουλειά και ότι πρέπει να παραμείνει στη θέση του.
Ο μέσος Αμερικανός αναρωτιέται, επίσης, αν στην περίπτωση που ο πρόεδρος εγνώριζε αυτά που σήμερα γνωρίζει, θα προχωρούσε στην εισβολή στο Ιράκ. Αλλά κανείς δεν διέκρινε τυχόν διάθεση του προέδρου να εξετάσει και να απαντήσει σ’ αυτό το πράγματι πολύ κρίσιμο ερώτημα. Οι συχνές αναφορές στη διανοητική κατάσταση του Σαντάμ, ανεξάρτητα από το εάν κατείχε ή όχι όπλα μαζικής καταστροφής, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να θολώσει ακόμη περισσότερο τα νερά. Σε κάποιο σημείο μάλιστα υποστήριξε ότι ακόμη κι αν ο δικτάτορας δεν είχε στην κατοχή του τα περίφημα όπλα, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τα αποκτήσει ή να τα κατασκευάσει. Προκειμένου, δε, να ενισχύσει τα επιχειρήματά του, ο πρόεδρος Μπους αναφέρθηκε σε δήλωση του παραιτηθέντος επικεφαλής των επιθεωρητών στο Ιράκ, Ντέιβιντ Κέι, ότι «ο Σαντάμ ήταν επικίνδυνος διότι είχε τη δυνατότητα να κατασκευάσει όπλα μαζικής καταστροφής». Στην πραγματικότητα, αυτό που είπε ο Αμερικανός επιθεωρητής ήταν ότι το ιρακινό πρόγραμμα κατασκευής όπλων έμοιαζε να έχει τερματιστεί υπό τις πιέσεις των επιθεωρήσεων των Ηνωμένων Εθνών και των κυρώσεων που είχαν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες. O κ. Κέι είχε δηλώσει ότι ο Σαντάμ διατηρούσε μία και μόνο δυνατότητα να ξαναρχίσει το πρόγραμμα, στην ακραία περίπτωση που δεν τελούσε υπό καθεστώς πίεσης. Σε άλλα σημεία της ομιλίας του, ο πρόεδρος Μπους έμοιαζε να υποστηρίζει ότι η εισβολή ήταν αναγκαία μόνο και μόνο για να πεισθεί όλος ο κόσμος ότι οι ΗΠΑ δεν υπαναχωρούν ποτέ από στρατιωτική πρόκληση.
Αυτό που πέτυχε με τη συνέντευξή του ο πρόεδρος Μπους ήταν να δείξει στον κόσμο τον τρόπο που θα αντιδράσει στο μέλλον σε μια παρόμοια κρίση. H ασάφεια των σχολίων του υπονοεί ότι εξακολουθεί να επαφείεται στη δική του ηθική απολυτότητα, ότι σε έναν επικίνδυνο κόσμο είναι σημαντικό να αντιδρά κανείς αποφασιστικά και να ανησυχεί για τις συνέπειες μετά.