Είχα σκοπό σήμερα να συνεχίσω τη διακοπείσα λόγω γρίπης συζήτησή μας περί «συμμετοχικής δημοκρατίας», «πολιτικής αλλαγής» κ.λπ. Μεσολάβησε η αναγγελία της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ με Μάνο – Ανδριανόπουλο, ιδεολογικά παράδοξη, αλλά από την άποψη των εκλογικών επιδιώξεων μάλλον λογική. Διερωτώμαι αν τα κόμματα στους σχεδιασμούς των έχουν ορίζοντα πέραν της 7ης Μαρτίου, αν σκέφτονται και κάτι άλλο πέραν της εκλογικής νίκης ή ήττας.
Και εκεί που τα σκεφτόμουνα αυτά μια δυσάρεστη είδηση ήρθε να επιβεβαιώσει τις πλέον απαισιόδοξες σκέψεις. Μου τηλεφώνησε φίλος μου και μου είπε ότι πέθανε η αδελφή του. Το περίμεναν από καιρό, αλλά ο θάνατος είναι θάνατος και όταν έρχεται η θλίψη είναι μεγάλη. Ομως η δικιά μου τουλάχιστον θλίψη ήταν πιο μεγάλη όταν μου διηγήθηκε την περιπέτειά του, για να βρει σε κάποιο νεκροταφείο της Αθήνας τάφο για να θάψει την αδελφή του! Χρειάσθηκε να πληρώσει αρκετά χρήματα και να βάλει… πολιτικό μέσο.
Γιατί, αγαπητοί μου αναγνώστες, να συζητήσουμε, γιατί θα μας απασχολήσει ένα πολιτικό σύστημα, που δεν τολμάει να λύσει αυτό το απλό πρόβλημα; Που δεν τολμάει να υιοθετήσει τη λύση που εφαρμόζουν παντού; Τι να συζητήσουμε; Για το μέλλον του; Μα δεν έχει μέλλον, είναι ήδη πεθαμένο…
Το πρόβλημα αυτό θα σας φανεί ασήμαντο και ίσως να είναι. Αλλά συνδέεται τόσο πολύ με τις φοβίες και τις προκαταλήψεις μας, με τον φόβο του πολιτικού κόστους που θα είναι πολιτικό κέρδος για τον αντίπαλο, ώστε κανένας δεν τολμάει να το θέσει, ούτε καν προς συζήτηση. Είναι τυπικά ελληνικό πρόβλημα.
Δεν είναι το μόνο. Απαριθμώ μερικά που προέκυψαν τις τελευταίες μέρες.
Ολοι γνωρίζουν ότι έχουμε «χοντρό» πρόβλημα με το Ασφαλιστικό. Κανένας δεν τολμάει να το θίξει, να πει τουλάχιστον αυτό που πιστεύει. Ολοι επίσης γνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα (παλαιότατο) με την ιδιοκτησία και τη χρήση της γης, ότι πρέπει να αποσαφηνισθεί η ιδιοκτησία και να μπουν κανόνες γενικοί, που να ισχύουν για όλους, για τη χρήση, ώστε να μην υπάρχει ανάγκη και περίπτωση «φωτογραφικής τροπολογίας». Οτι αν δεν λυθεί αυτό το πρόβλημα θα πρέπει μάλλον να ξεχάσουμε και την ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος.
Πώς χειρίσθηκε το πολιτικό μας σύστημα τα δύο σημαντικότατα αυτά προβλήματα, που… τυχαία ή από «σπόντα» ανέκυψαν κατά την προεκλογική περίοδο; Επέτρεψε εναλλάξ στους δύο «μεγάλους» να εισπράξουν ως πολιτικό κέρδος ό,τι για τον άλλον αποτελούσε πολιτικό κόστος και δεν επέτρεψε καμία απολύτως συζήτηση για την ουσία, για τα ίδια τα θέματα που και υπαρκτά είναι και επείγοντα.
Θα μπορούσα να αναφέρω προχείρως άλλα δέκα τουλάχιστον τέτοια θέματα, που για το πολιτικό μας σύστημα είναι «ταμπού» και δεν επιτρέπεται καν ούτε απλή αναφορά: όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα με την επιδότηση αγροτικών προϊόντων. Οτι η «δωρεάν» Παιδεία και η «δωρεάν» Υγεία είναι οι πιο… ακριβές και οι πιο άνισες και άδικες που είχαμε ποτέ. Οτι το «35ωρο» (ευτυχώς η πρόταση είναι της πλάκας) θα εξαφανίσει τους μικρομεσαίους και θα αυξήσει κατακόρυφα την ανεργία. Οτι η αμοιβή της εργασίας είναι από τις χαμηλότερες στην E.E., αλλά το κόστος εργασίας είναι από τα υψηλότερα. Και τόσα άλλα.
Γιατί να συζητήσουμε για το μέλλον ενός πολιτικού συστήματος που δεν ανέχεται καν τη συζήτηση; Ας συζητήσουμε καλύτερα για το πώς… θα θάψουμε τους νεκρούς μας.