Οι δύο όψεις του ενδιαφέροντος
Πολύς λόγος γίνεται από χθες για το πώς μπορεί το ΠΑΣΟΚ, όσο «λάιτ» σοσιαλιστικό κόμμα κι αν θέλει να το θεωρήσει κανείς, να αντέχει ως «συντρόφους» ή έστω μόνον ως «συναδέλφους» τους κ. Στέφανο Μάνο και Ανδρ. Ανδριανόπουλο. Εχει όμως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, νομίζουμε να διαπιστωθεί στην πλευρά των δύο αυτών πολιτικών προσωπικοτήτων το αν και κατά πόσο θα αντέξουν να συνεργάζονται με τον κ. K. Λαλιώτη, τον κ. Τσοχατζόπουλο, τον κ. Θ. Πάγκαλο ή και με «εκσυγχρονιστές» τύπου N. Χριστοδουλάκη, που όλοι τους έως προχθές έριχναν πολιτικές «κατάρες» στον φιλελευθερισμό της αντίπαλης Νέας Δημοκρατίας, αλλά και των συντηρητικών κομμάτων της Ευρώπης τα οποία δίνουν τα πάντα στην «ελεύθερη αγορά»…
(Στο όλο «τρελό» σκηνικό που στήνει ο κ. Γ. A. Παπανδρέου, ο μόνος που δεν θα πρέπει να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα είναι ο καλός μας κυβερνητικός εκπρόσωπος. O κ. Πρωτόπαπας έχει τόσο εθισθεί στο να υπερασπίζεται σθεναρώς στο «πρες ρουμ» και στα τηλεοπτικά «παράθυρα» τα πιο απίθανα πράγματα, ώστε δεν είναι δυνατόν να χάσει τον «ρυθμό» του, ενώπιον της περιπτώσεως των κ. Μάνου και Ανδριανόπουλου.)
Η παραζάλη στο ΠΑΣΟΚ
Τι θα κάνουν τώρα οι μεν και οι δε στο ΠΑΣΟΚ; Οσοι εκεί πίστεψαν τόσον καιρό στα λόγια του πρωθυπουργού K. Σημίτη περί ευρωπαϊκού σοσιαλισμού που μάχεται τις «συντηρητικές» πολιτικές και δεν δέχεται την κυριαρχία της «ελεύθερης αγοράς» στην πολιτική, όλοι όσοι στο ΠΑΣΟΚ πίστεψαν στο «σκληρό ροκ» που στόχο είχε να χαράξει έντονη τη διαχωριστική γραμμή με τη «Δεξιά», όλοι όσοι πίστεψαν στην ανάγκη σχηματισμού μιας κοινωνικής «κεντροαριστερής πλειοψηφίας», όλοι αυτοί πώς θα δεχθούν ως στελέχη του ΠΑΣΟΚ τους κ. Στέφ. Μάνο και Ανδρ. Ανδριανόπουλο;
Και οι δύο φιλελεύθεροι πολιτικοί («σκληροί» στις απόψεις τους τόσο ώστε να δυσκολεύεται πολύ να τους αντέξει η συντηρητική Νέα Δημοκρατία) στη βάση ποιων ΠΟΛΙΤΙΚΩαπόψεων εκτιμούν πως μπορεί να δουλέψουν στο εξής σε αυτό το μεγάλο κόμμα που δεν εξαντλείται βεβαίως στον χώρο των ολίγων στελεχών που στενά συνεργάζονται με τον κ. Γ. A. Παπανδρέου; Θα εργαστούν αρμονικά με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στη σύνταξη και εφαρμογή οικονομικών – κοινωνικών προγραμμάτων;
Υιοθετούν, σήμερα, την άποψη «κορυφαίων» στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ότι η επόμενη τετραετία είναι περίοδος κατανομής πλούτου, υπέρ των ασθενεστέρων, μετά τα κέρδη από την «ανάπτυξη» της περασμένης τετραετίας;
Κάτι σε λαχούρι;
Οσο κι αν έχει γίνει σαφές, ότι ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλει να «αλλάξει τα φώτα» στο κόμμα του, όσο α-πολιτικό κι αν θέλει να το καταστήσει, βέβαιο είναι ότι χρειάζεται (ακόμη) αυτό το κόμμα.
Δεν είναι αρχηγός του ΤΙΠΟΤΕ αυτό το περίεργο «Παιδί της Αλλαγής». Το όνομα του κόμματος μπορεί να αλλάξει αύριο, μπορεί το έντονο πράσινο να αντικατασταθεί από άλλα χρώματα, μπορεί η σημαία του να θυμίζει «λαχούρι», αλλά αυτό το κόμμα έχει πίσω του μια μεγάλη κοινωνική βάση.
Κι αυτή η βάση είναι που αποδοκίμασε εκλογικώς την (κατά ΠΑΣΟΚ «χρεωκοπημένη») κυβέρνηση K. Μητσοτάκη το 1993 (που είχε σημαίνοντα υπουργό τον κ. Μάνο), αυτή η βάση είναι που κατά πλειοψηφία εξέφρασε το 2003 έντονη δυσφορία εξαιτίας της «φιλελεύθερης» πολιτικής την οποίαν, έως έναν βαθμό, υιοθέτησε η σοσιαλδημοκρατικού τύπου ηγεσία K. Σημίτη, αυτή η βάση είναι που επευφήμησε το «Παιδί της Αλλαγής», ελπίζοντας σε ένα πιο γνήσιο, πιο «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ.
Τα αρώματα…
Τώρα ο κ. Γ. A. Παπανδρέου «παίζει» με αυτήν την κοινωνική βάση. Εκμεταλλεύτηκε τη δυσφορία της για τις στεγνές «λογιστικές» πολιτικές των «εκσυγχρονιστών» του κ. Σημίτη, εμφανίστηκε ενώπιόν της, αξιοποιώντας το «βαρύ» όνομά του, ως αρχηγός ενός «νέου» ΠΑΣΟΚ, οργάνωσε μια μεγάλη κομματική επιχείρηση διαφήμισής του και αφού έπεισε την οργανωμένη βάση για την καλοσύνη και τη «φρεσκάδα» του, έφερε στο κόμμα δύο γνωστούς… (νεο)φιλελεύθερους «αστέρες»!
Για να ισορροπήσει τα «ανοίγματά» του, ο κ. Παπανδρέου «έφερε» στο ΠΑΣΟΚ, άλλο ένα «ξέμπαρκο» πρόσωπο μιας κάποτε Αριστεράς, τον πιστό φίλο του «Ολυμπιακού» κ. Μίμη Ανδρουλάκη. Το νέο αυτό μέλος της νέας «κεντροδεξιοαριστεράς», δήλωσε πως από την πλευρά του, πράττει το πολιτικώς «ορθόν» και πως τα όσα θα ειπωθούν για την περίπτωσή του θα είναι μόνον «πολιτικολογίες και φρου φρου κι αρώματα»…
(Από αρώματα, πάντως, ας μην περιμένει πολλά ο κάποτε μαχητικός βουλευτής του KKE. Οσο για τα φρου φρου, τα έχει αναλάβει τώρα αυτός.)
Ποιος δίνει σε ποιον;
Δηλώνει ο κ. Γ. A. Παπανδρέου ότι «θέλει το οξυγόνο των νέων προτάσεων και ιδεών». Αλλά μόνο νέες προτάσεις και ιδέες δεν έχουν να δώσουν στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» οι κ. Στέφανος Μάνος και Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Και οι δυο τους είναι βετεράνοι της πολιτικής (επί μια 30ετία βρίσκονται στην πολιτική) και οι απόψεις τους για τα οικονομικά ζητήματα, τα οποία απασχολούν ακόμη τα πολιτικά κόμματα είναι γνωστές και καθαρότατες.
Από τη «συστράτευση» των δύο πρώην «γαλάζιων» υπουργών με το ΠΑΣΟΚ, αν μια πλευρά καλείται να πάρει «οξυγόνο» πολιτικό, αυτή είναι η πλευρά του κ. Γ. A. Παπανδρέου και όχι βεβαίως οι κ. Μάνος και Ανδριανόπουλος (που είναι πολιτικά «αλλεργικοί» σε κάθε τι μη απολύτως «φιλελεύθερο»).