Ασφαλώς κάθε κόμμα, εν όψει εκλογικής αναμετρήσεως, δικαιούται, αλλά και οφείλει προς την εκλογική του βάση, να δώσει «τον υπέρ πάντων αγώνα» για τη νίκη. Εξίσου βέβαιον, όμως, είναι ότι στην κρίση του ψηφοφόρου τίθενται οι τρόποι, οι μέθοδοι και τα μέσα που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοι για την επίτευξη της νίκης. Διότι, υποτίθεται, ότι ο εκλογικός αγώνας, όπως κάθε αναμέτρηση, πρέπει να είναι τίμιος και ηθικός. Πως κάθε κόμμα αποβλέπει με τη νίκη του να υπηρετήσει καλύτερα τον τόπο και τον ελληνικό λαό. Οτι το πάθος, ο φανατισμός, αλλά και οι απεγνωσμένοι συμβιβασμοί για την επικράτηση, δεν έχουν άλλους κρυφούς στόχους και ιδιοτελείς επιδιώξεις, πέραν του κοινού συμφέροντος.
Με την έννοια αυτή κάθε εκλογικός αγώνας έχει ορισμένους σταθερούς κανόνες, όπως π.χ είναι οι θέσεις από τις οποίες δίδουν τη μάχη οι αντίπαλοι, η συνέπεια και η πειστικότητα με την οποία τις υποστηρίζουν. Αυτούς τους κανόνες έχει παραβιάσει κατάφωρα το ΠΑΣΟΚ, εν όψει των εκλογών της 7ης Μαρτίου. Και πιο συγκεκριμένα: Στην πολιτική αναμέτρηση είναι δεδομένες οι θέσεις των αντιπάλων. O κατέχων την εξουσία επικαλείται τα κυβερνητικά του πεπραγμένα και ζητεί την ανανέωση της λαϊκής εντολής, προκειμένου να συνεχίσει και να επαυξήσει της επιτυχίες της διακυβερνήσεώς του. Βάσει της ίδιας λογικής, τιμά τους πρωτεργάτες της λήγουσας κυβερνητικής θητείας και τους προβάλλει ως εγγυητές για την επίτευξη και των επομένων προγραμματικών στόχων του κυβερνώντος κόμματος. Φύσει και θέσει, λοιπόν, ο αγώνας του κατέχοντος την εξουσία είναι αμυντικός, ενώ αντίθετα ο πάγιος ρόλος των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως είναι επιθετικός. Διότι πρέπει να αποδείξουν ότι τα κυβερνητικά πεπραγμένα είναι αρνητικά και παράλληλα να πείσουν τον ψηφοφόρο ότι η εναλλακτική λύση που προτείνουν είναι καλύτερη της συνταγής, την οποία εφαρμόζει το κυβερνών κόμμα.
Με την αρχηγοποίηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου και κυρίως με τα όσα συμβαίνουν έκτοτε, ο προεκλογικός αγώνας του ΠΑΣΟΚ εντάσσεται πλέον στο θέατρο του παραλόγου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε δύο τραγελαφικά αντιφατικούς ρόλους σ’ ένα μονοπρόσωπο έργο. Αφ’ ενός μεν προσπαθεί να πείσει τους οπαδούς του κόμματός του ότι τα όσα νεοφανή λέγει και πράττει, αποβλέπουν μόνον σε μια νέα και ανέλπιστη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Αφ’ ετέρου, δε, καλεί όλους του υπόλοιπους ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν, ώστε να απαλλάξει τον τόπο από το γνωστό, δοκιμασμένο και αποτυχημένο… ΠΑΣΟΚ.
Πέραν αυτού, στη παράσταση συμμετέχει και ο τραγικός χορός των «πρωτοκλασάτων» στελεχών με «κορυφαίο» τον κ. Κώστα Σημίτη. O άλλοτε «πανίσχυρος πρωθυπουργός» και όλα τα μέλη του «έμπειρου, δοκιμασμένου και επιτυχούς» κυβερνητικού του επιτελείου, συμπράττουν άφωνοι, άβουλοι και πειθήνιοι στα όσα ο νέος κομματικός πρωθιερέας αποφασίζει ερήμην ή -ακόμη- και εναντίον τους(!). Κατά τ’ άλλα, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες, οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι αυτής της παραστάσεως λησμονούν μια λεπτομέρεια. Οτι υπάρχουν και οι θεατές, οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο ή συμφέρον να συμμερίζονται την υποτέλεια και τη συνακόλουθη ευτέλεια του θιάσου…