Ολος ο… «καβγάς», εν τέλει, είναι για ένα «πάπλωμα» κάποιων χιλιάδων (το πολύ 150-200.000…) ανθρώπων που κατά τις δημοσκοπήσεις αποτελούν τον «μόσχο τον σιτευτό» για την προεκλογική κομματική όρεξη των δύο βασικών διεκδικητών της εξουσίας: όλους όσοι εντάσσονται στο κρίσιμο ποσοστό του «ΔΞ/ΔΑ» (δεν ξέρω – δεν απαντώ) – και για να ‘μαστε ακριβέστεροι και πιο κοντά στην πραγματικότητα, όχι «όλους» όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως «αναποφάσιστοι», αλλά μια μόνο μερίδα τους, αφού είναι πλέον ή βέβαιον (και το παραδέχονται και οι δημοσκοπιστές) ότι από τους «αναποφάσιστους», η πλειοψηφία έχει ΗΔΗ αποφασίσει ποιον θα ψηφίσει, αλλά για διάφορους λόγους αρνούνται να το… καταθέσουν δημοσκοπικά! Και τα περιβόητα «ντιμπέιτ» (δεν μας κάνει, άραγε, ο όρος «διάλογος» ή «αντιπαράθεση»;) σε αυτό το κρίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος στοχεύουν, καθώς επίσης και οι… κατά ριπάς διεξαγόμενες (και δημοσιευόμενες – για να φτιάχνουν «κλίμα»!) δημοσκοπήσεις, που εκμετρούν το ζην τους (ελέω διακομματικών ρυθμίσεων…) στο τέλος αυτής της εβδομάδας.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι «σκληροί πυρήνες» των ένθεν κακείθεν ψηφοφόρων – οπαδών, ό,τι και να γίνει, έχουν ΗΔΗ αποφασίσει τι θα ψηφίσουν (δηλαδή: αυτό που… ψήφιζαν πάντα!) και σε καμιά περίπτωση, ό,τι και αν «επικοινωνιακά» συμβεί μέχρι τις κάλπες, δεν πρόκειται να αλλάξουν την επιλογή τους για «δαγκωτό». Υπάρχει ένα (πολύ κρίσιμο – ουδεμία αμφιβολία) ποσοστό που χωρίς κομματικές παρωπίδες ψηφίζει «διαχειριστικά» (ιδίως σήμερα που βασικές διαφορές, κυρίως στην οικονομία δεν υπάρχουν μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας – όσο βαστάει ακόμη η «παγκοσμιοποίηση»…), και που εκτιμάται ότι και αυτό έχει ήδη κάνει τις επιλογές του, και αυτό που απομένει και (το ΠΑΣΟΚ, κυρίως) ελπίζει να το «αλιεύσει» είναι ο «σκληρός πυρήνας» του πραγματικού «ΔΞ/ΔΑ», που από «κάτι» (ένα λάθος, μια θετική προσέγγιση, μια καλή εντύπωση – και πιθανότατα και το «ρεύμα»!), θα αποφασίσει «πού θα ρίξει» την ψήφο του, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.
Υπ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να «εξηγηθούν» και οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις. Γιατί μάλλον δύσκολα θα πειστεί κανείς πως το εκλογικό σώμα (ιδίως το ελληνικό? δεν μιλάμε γι’ Αμερικανούς, που έτσι κι αλλιώς -το δίνει και το ποσοστό συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία- μάλλον «αδιάφορα αντιμετωπίζουν την πολιτική), είναι δυνατόν μέσα σε… 24 και 48 ώρες (κάθε τόσο δεν «ξεμυτίζει» και μια δημοσκόπηση;) να αλλάξει άποψη και «πρόθεση ψήφου», από ό,τι είχε «καταγραφεί» στην αμέσως προηγούμενη μέτρηση…
Μιλάμε, λοιπόν, για το μικρό εκείνο ποσοστό των πραγματικά (και για διάφορους λόγους – της… αδιαφορίας συμπεριλαμβανομένης!) «αναποφάσιστων» που εκτιμάται από τα εκλογικά επιτελεία ότι από «κάτι», κάποια αφορμή θετική ή αρνητική θα «επηρεαστεί» και θα εκδηλώσει την προτίμησή του.
«Μικρό», αλλά απολύτως κρίσιμο και αποφασιστικό, αν σκεφθούμε πως (το πιθανότερο…) είναι και αυτή η εκλογική μάχη να εξελιχθεί σε κάποιας μορφής «ντέρμπι», που το τελικό «σκορ» θα κριθεί από τη στάση στην κάλπη μερικών χιλιάδων ψήφων…
Γι’ αυτό το ποσοστό η «μάχη των ντιμπέιτ» (οι «μπετοναρισμένοι», όπως κι αν εξελιχθούν οι τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις των αρχηγών θα επιμένουν πως «ο δικός τους» χωρίς αμφιβολία «έσκισε» τον «εχθρό»!), με προσδοκώμενο και από τις δύο πλευρές ο κάθε αρχηγός είτε να πετύχει να «γοητεύσει» (με το ύφος, τη σιγουριά, την αποφασιστικότητα που θα εκπέμπει η εικόνα του) είτε ο αντίπαλος να «την πατήσει» και να διαπράξει «ζωντανά» το λάθος ή την γκάφα που θα του στοιχίσει τις εντυπώσεις και την… προσέλκυση του «επίμαχου» μικρού ποσοστού των πραγματικά αναποφάσιστων.
Και το ζητούμενο, η… εντύπωση! Το πόσο «θα αρέσει» και «θα πείσει» ο κάθε αρχηγός (με τον νου στραμμένο, πάντα, στο «μη λάθος»!) με πολύ μικρότερη έγνοια για την ουσία αυτών επί των οποίων θα αντιπαρατίθενται – άλλωστε, οι Αμερικανοί οι άνθρωποι που καθιέρωσαν τα «ντιμπέιτ», έχουν δημιουργήσει «σχολή» πάνω στα «πρέπει» της όλης διαδικασίας, και οι ειδικοί επικοινωνιολόγοι της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, αυτό που συμβουλεύουν τους «πελάτες» τους, είναι «μην είστε ποτέ… συγκεκριμένοι, μην επιδιώξετε να «φανείτε έξυπνοι», να μιλάτε λίγο και για πολύ συγκεκριμένα θέματα, προετοιμασμένοι και χωρίς λεπτομέρειες, έτσι έχετε μικρότερες πιθανότητες να… διαπράξετε το λάθος εσείς – αφήστε το «πλεονέκτημα» αυτό για τον αντίπαλό σας»!
Πολύς λόγος και… φαιά ουσία σπαταλιέται για το πώς θα στηθούν τα «ντιμπέιτ» σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, με ενστάσεις (κυρίως από πλευράς Παπανδρέου, που λογικά αναγνωρίζει το πλεονέκτημα λόγου και σφαιρικότητας απόψεων στα διάφορα επίπεδα προβλημάτων που διαθέτει ο Κώστας Καραμανλής), πόσα θα γίνουν, τι θα περιλαμβάνουν, αν οι δημοσιογράφοι θα ρωτούν ό,τι θέλουν (καλά, δημοσιογράφους θέλουν ή κομπάρσους «επικοινωνίας» στο ΠΑΣΟΚ;) ή μόνο θέματα των… προαποφασισμένων «θεματικών περιοχών»! Το… κωμικό, είναι ότι έφθασαν να κουβεντιάζουν ακόμη «επί της διαδικασίας», και το αν θα γίνουν 2 ή 5 «αντιπαραθέσεις», όταν ο χρόνος… τελειώνει μέσα στην επόμενη εβδομάδα!
Τι το πιο λογικό και καθαρό, αφού ήξεραν ότι θα γίνουν «ντιμπέιτ» (άλλωστε ο Καραμανλής πολύ έγκαιρα είχε ζητήσει «ανοιχτή τηλεοπτική αντιπαράθεση» με τον Παπανδρέου!) να έχουν καθήσει να βρουν τα «διαδικαστικά» εδώ και 25 μέρες, και να έχουν ΗΔΗ γίνει τέτοιες τηλεοπτικές συζητήσεις, με άνεση χρόνου, με απόσταση το ένα από το άλλο (ώστε, ας πούμε, να αποτελεί «θέμα» τους οι ενδιάμεσες εξελίξεις, όπως λ.χ. η τροπολογία Πάχτα, το «ασφαλιστικό αυτογκόλ» της Ν.Δ. κ.λπ.), χωρίς να φθάσουμε στο σημείο να λένε για μία, δύο ή τρεις «συναντήσεις», μέσα στο ασφυκτικό διάστημα λίγων ημερών – Καθαρά Δευτέρα η ερχόμενη, αγώνες «Τσάμπιονς Λιγκ», Τρίτη και Τετάρτη (ας δοκιμάσουν να συμπέσουν τα ντιμπέιτ με τα ποδοσφαιρικά ματς, να δουν… τι τηλεθεάσεις θα πιάσουν!), τι απομένει;
Και οι διαμαρτυρίες των κομμάτων της Αριστεράς, για τον αποκλεισμό τους από τα «ντιμπέιτ», απολύτως λογικές και δημοκρατικές – σίγουρα ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα θα κληθεί να κυβερνήσει στις 8 Μαρτίου (αυτό επικαλούνται κάποιοι κυβερνητικοί για τον αποκλεισμό των αριστερών πολιτικών αρχηγών), αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι άλλες… «συνιστώσες» του δημοκρατικού μας πολιτεύματος δεν έχουν άποψη, φωνή, λόγο! Αν το ΠΑΣΟΚ είχε εξ αρχής δεχθεί (και δεν περίμενε… βολικά την «τούρλα του Σαββάτου»!) να γίνουν κάμποσες τηλεοπτικές «αντιπαραθέσεις», σίγουρα θα είχε βρεθεί ο τρόπος και το «πάντρεμα» ζευγαριών πολιτικών αρχηγών ώστε να υπάρξει διάλογος όλων με όλους και να αποφύγει ο κ. Παπανδρέου (που λογικά δεν το θέλει) να βρεθεί σε μια συνάντηση… «μόνος εναντίον όλων»!
Το τι ακριβώς θα ισχύσει γι’ αυτές τις «αναμετρήσεις», μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκαθαρισθεί και οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων «ψειρίζουν» λεπτομέρειες. O πολύς κόσμος, έτσι κι αλλιώς απλώς… «θα κάνει χάζι» – το μικρό κρίσιμο ποσοστό των πραγματικά αναποφάσιστων, κινδυνεύουν κι αυτό να το χάσουν τελικά, με την εμμονή τους στη διαδικασία…