Εξαιρετική δυσκαμψία και επιφυλακτικότητα επιδεικνύει ο Γ. Παπανδρέου στο θέμα του περιεχομένου των τηλεοπτικών συζητήσεων των πολιτικών αρχηγών, των περιβόητων πλέον «ντιμπέιτ». Μπορεί κανείς να αντιληφθεί την επιδίωξη του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να μη βρεθεί αντιμέτωπος ταυτοχρόνως και με τους τρεις ή και περισσότερους ηγέτες των κομμάτων της μέχρι τώρα αντιπολίτευσης, σε έναν άνισο εις βάρος του αγώνα.
Αυτό, όμως, δεν αποτελεί δικαιολογία μεθόδευσης αποκλεισμού από τις τηλεοπτικές συζητήσεις των αρχηγών των μικρότερων κομμάτων και δη της Αριστεράς, έναντι των οποίων το ΠΑΣΟΚ έχει σοβαρό πρόβλημα, μετά τη συνεργασία του με τους επιφανέστερους εκπροσώπους των νεοφιλελεύθερων απόψεων εν Ελλάδι – τους κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο. Λύσεις υφίστανται, αρκεί όμως να υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση, κάτι που δεν είναι διακριτό στην περίπτωση του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος π.χ. θα μπορούσε να αντιμετωπίσει σε χωριστή συζήτηση την Αλ. Παπαρήγα και τον N. Κωνσταντόπουλο, αν ήθελε. H προβολή της άποψης «είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, υποψήφιοι πρωθυπουργοί αυτήν τη στιγμή είναι δύο», του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ N. Αθανασάκη, δεν είναι επιτρεπτό να λειτουργήσει ως παράγοντας ή επιχείρημα περιορισμού του δημοκρατικού διαλόγου.
Εν συνεχεία, αυτή η τάση του Γ. Παπανδρέου να αποφύγει τον εφ’ όλης της ύλης διάλογο και να περιορίσει τη συζήτηση σε προεπιλεγμένα θέματα, όπου οι ερωτώμενοι θα απαγγείλουν προετοιμασμένες μίνι-διαλέξεις, μόνο τιμή στον ελεύθερο διάλογο δεν περιποιεί.
Ούτε φυσικά υπηρετεί τη διακίνηση ιδεών, απόψεων και θέσεων η μεθόδευση των «ντιμπέιτ» έτσι ώστε να αποτελούν δύο παράλληλους, εν πολλοίς ασύμπτωτους μονολόγους. Θα ήταν απείρως χρησιμότερο, αν οι πολιτικοί ηγέτες συζητούσαν μεταξύ τους, κριτικάροντας και αντικρούοντας ο ένας τις θέσεις του άλλου. H προχθεσινή, ποιοτικά άψογη, συζήτηση στο MEGA Διαμαντοπούλου-Εβερτ αποτελεί απτή απόδειξη ότι μπορεί άριστα να γίνει μια ελεύθερη συζήτηση πολιτικών υψηλού επιπέδου, που δεν θα έχει καμιά σχέση με τις «κοκορομαχίες» των τηλεοπτικών παραθύρων της φαιδρότητας και των ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Επιπροσθέτως, ένα άλλο σοβαρότατο θέμα εγείρεται παρεμπιπτόντως: Είναι απαράδεκτη η εκπροσώπηση του δημοσιογραφικού κόσμου στις συζητήσεις των πολιτικών ηγετών μόνο από δημοσιογράφους της τηλεόρασης.
Εν πρώτοις, υπάρχουν δημοσιογράφοι του Τύπου ή του ραδιοφώνου, οι οποίοι έχουν κατάρτιση και δημοσιογραφικό έργο συχνά εφάμιλλο ή πολύ ανώτερο τηλεοπτικών συναδέλφων τους και ικανότητες να μεταχειριστούν τουλάχιστον το ίδιο αποτελεσματικά τους πολιτικούς αρχηγούς κατά τις συζητήσεις, προς όφελος της πληρέστερης και βαθύτερης ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Μάλιστα οι δημοσιογράφοι αυτοί έχουν το πλεονέκτημα να μην εργάζονται σε τηλεοπτικούς σταθμούς φορτωμένους με χρέη δεκάδων δισεκατομμυρίων δραχμών, οι ιδιοκτήτες των οποίων εξαρτώνται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για τη συνέχιση της λειτουργίας των καναλιών τους.
Ισως, όμως, ο ελεύθερος πολιτικός, δημοκρατικός διάλογος χωρίς δεσμά και η αντιμετώπιση ανεξάρτητων δημοσιογράφων να εκφεύγουν των ορίων της «συμμετοχικής δημοκρατίας», ανώτατη εκδήλωση της οποίας υπήρξε μέχρι τώρα η εκλογή άνευ αντιπάλων.