«Στην Ολυμπία -μου είπαν- η αιώνια ομορφιά κατοικεί στο κυμάτισμα των κιονοκράνων / στους ψίθυρους των δέντρων / στο κύλισμα του Αλφειού. / Παντού. / H Ολυμπία είν’ ένα μικρό χωριό / με μαυρισμένα θραύσματα κιονοκράνων / με ακατάσχετη φλυαρία στις φυλλωσιές. O Αλφειός δεν έχει πολλά νερά. / Δίπλα στις αρχαιότητες περνά ο αυτοκινητόδρομος.
«Διάθεση» του Δημήτρη
Δασκαλόπουλου.
«Από ‘δω θα φύγει ο άγγελος / θα λύσει τα πέδιλά του τα σπηρούνια του τα πάθη του / θα ρωτήσει ποιοι αγωνίστηκαν τελευταίοι στο στάδιο / ποιοι πήραν τον Κότινο απ’ τους ευπατρίδες της νίκης / και θα τρέξει… Ερμή, / μη σε τρομάξουν οι άνθρωποι! / μάζεψε κάτου απ’ τη σάλπιγγά σου τους λαούς / όπου κι αν είναι, όποιοι κι αν είναι / ήρωες νικημένοι κακούργοι σκιές κόκκαλα / και τάισέ τους με το σταφύλι σου / ρώγα τη ρώγα μέθυσέ τους με την αγάπη».
Από το «Φως της Ολυμπίας»
του Τάκη Δόξα.
Από την Ολυμπία, όπου στις 25 Μαρτίου θ’ ανάψει η Φλόγα και θα ξεκινήσει το ταξίδι της σ’ όλο τον κόσμο πριν επιστρέψει στην Αθήνα για τους Αγώνες, τα δύο ποιήματα που διάλεξε ο Τήλεφος από τα 141 των 132 Νεοελλήνων, τα οποία ανθολόγησε ο δημοσιογράφος και ποιητής Ηλίας Γκρης στη δίγλωσση έκδοση του «Μεταίχμιου», για να μπορούν κι οι ξένοι να γνωρίσουν τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Οφείλουμε τα πάντα στην Ολυμπία που με τους Αγώνες της μάς έδωσε την ειρήνη, την άμιλλα, τη νίκη μέσα από τον αθλητισμό, όλα αυτά που αποτελούν το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Πολλές οι εκδόσεις αυτόν τον καιρό που είδαν το φως για την Ολυμπία, κυρίως φωτογραφικά λευκώματα και ιστορικές αναδρομές. Ηρθε και η σειρά της ποίησης να της αποτίσει φόρο τιμής στη συλλογή των ποιημάτων με έμπνευση από την αρχαία μας πατρίδα. Κοντά στον «Ολυμπιακό Υμνο» του Κωστή Παλαμά, τη «Μνήμη B΄» του Γιώργου Σεφέρη, την «Ιθάκη» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, το «Βρετανικό Μουσείο» της Κικής Δημουλά, τον «Ιβυκο» του Γιώργου Χρονά, ο Τήλεφος επέλεξε ένα ακόμη, τις «Αρχαίες πέτρες» του Γιώργου Μολέσκη. Εχουν κάτι να μας πουν, ας τις ακούσουμε…
Αρχαίες Πέτρες: «Κάθομαι και συνομιλώ με τους αδελφούς μου/ πάνω σε πέτρες που μας ξέραν από παιδιά/ προσπαθούμε να θυμηθούμε/ τα όσα έγιναν στους αιώνες του χωρισμού μας,/ τι γνώρισε ο καθένας, τι έζησε και τι ονειρεύτηκε,/ να γεμίσουμε το κενό και να σμίξουμε ξανά.
Κάποτε πέφτει σκοτάδι στη μνήμη σαν αυλαία/ και σταματά την πράξη,/ ένα ποτάμι περνά και μας χωρίζει,/ Παύουμε ν’ αναγνωριζόμαστε, μιλούμε άλλες γνώσσες./
Μα έρχονται τούτες οι πέτρες οι πελεκημένες στα μέτρα των χεριών και του σώματός μας/ οι δουλεμένες στα μέτρα της ψυχής και της γλώσσας μας, έρχονται οι πέτρες αυτές και μας αναγνωρίζουν».