Στις συνθήκες της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» μας, η προεκλογική μάχη διεξάγεται περισσότερο με όρους μεταπολιτικού «λάιφ στάιλ» και λιγότερο με όρους Πολιτικής. Οι επίδοξοι κυβερνήτες μας δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προσαρμόζονται στις αδυσώπητες επιταγές της ψηφοθηρίας. Ενίοτε, κάνοντας εκπτώσεις ακόμα και στην προσωπική τους σοβαρότητα. H διεκδίκηση της εξουσίας, όμως, δεν είναι ζήτημα μόδας. Αφορά άμεσα την πορεία της χώρας και επηρεάζει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τις συνθήκες ζωής των πολιτών της.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με προκλήσεις, υπό την έννοια και των ευκαιριών και των κινδύνων. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η ανάληψη τολμηρών πρωτοβουλιών με σκοπό την υπέρβαση αγκυλώσεων και το άνοιγμα νέων δρόμων. Ενώ όλοι επικαλούνται γενικά κι αφηρημένα αυτήν την ανάγκη, ελάχιστοι την μετατρέπουν σε συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, παρ’ ότι σε πολλά μεγάλα θέματα υπάρχουν συγκλίσεις. Αλλά ακόμα και όπου δεν είναι δυνατόν να βρεθούν κοινοί τόποι, η αποσαφήνιση των εκατέρωθεν θέσων και η οριοθέτηση των υφισταμένων διαφωνιών συμβάλλει αποφασιστικά στην αναβάθμιση του πολιτικού μας βίου.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον διάλογο. Ολοι τον επικαλούνται, αλλά οι καθημερινές αντιπαραθέσεις από τα τηλεοπτικά παράθυρα είναι κατά κανόνα μία διαστροφική εκδοχή του. Ακόμα κι όταν δεν εκφυλίζονται σε «κοκορομαχίες» είναι πασαρέλες, επί των οποίων -συνήθως προβεβλημένοι- πολιτικοί διαγωνίζονται στο άθλημα τής πιο εύστοχης «ατάκας». Περισσότερο διασκεδάζουν τους πολίτες – τηλεθεατές, παρά τους ενημερώνουν.
Η πολιτική, όμως, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την παγιδεύσουμε στις σκοπιμότητες ενός μάλλον φθηνού θεάματος. Οι Γ. Παπανδρέου και K. Καραμανλής, που διεκδικούν την πρωθυπουργία, υποστηρίζουν ότι διαθέτουν όραμα για το μέλλον της χώρας και προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων της. Είναι μία ευκαιρία και για τους ίδιους να υπερβούν τον εύκολο εντυπωσιασμό και να θέσουν επί τάπητος την ουσία. Ο πειστικός προγραμματικός λόγος, ίσως, επηρεάσει περισσότερο από την εικόνα τούς αναποφάσιστους πολίτες. ‘H τουλάχιστον μία σημαντική μερίδα τους. H κοινωνία έχει ανάγκη από καθαρές κουβέντες.
Η διεξαγωγή ενός οργανωμένου και συστηματικού τηλεοπτικού διαλόγου μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών και ειδικά μεταξύ των δύο διεκδικητών της εξουσίας θα βοηθούσε τους πολίτες να διαμορφώσουν την εκλογική τους προτίμηση με πιο συνειδητά κριτήρια. Και θα συνέβαλε στην αναβάθμιση του πολιτικού μας συστήματος, η αξιοπιστία του οποίου έχει εδώ και καιρό τραυματισθεί. Οπως αναμενόταν, όμως, κυριάρχησε η μίζερη επικοινωνιακή προσέγγιση, με αποτέλεσμα τα περιβόητα «ντιμπέιτ» να μετατραπούν σ’ έναν ελλιπή και εξ αρχής ακρωτηριασμένο διάλογο.