Αγωνιά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου να επινοήσει λέξη – κλειδί, προκειμένου να διεμβολίσει τον σκληρό πυρήνα ο οποίος αρνείται με πείσμα να πεισθεί από τον άναρθρο πολιτικό του λόγο. Αλλά αποκομμένος και άσχετος εν πολλοίς από την ελληνική πραγματικότητα, απαίδευτος ο ίδιος όπως και οι «επιτελείς» του συχνότατα αυθαιρετεί.
Ετσι λοιπόν ενοποίησε σε «ένα κίνημα» τους Φιλελευθέρους του Ελευθερίου Βενιζέλου, την Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με κοινό συνδετικό άξονα την «έννοια της δημοκρατίας».
Το γεγονός ότι ο Ελ. Βενιζέλος εκτός από κοινοβουλευτικός ηγέτης υπήρξε και κινηματίας δεν απασχολεί τον κ. Γ. Παπανδρέου, εκτός εάν υποθέσει κανείς ότι εν ονόματι του εκσυγχρονισμού και της δημοκρατίας είναι ευπρόσδεκτα και τα στρατιωτικά κινήματα.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, κέρδισε τις εκλογές του 1963 με μόνο το σύνθημα «δημοκρατία», αλλά καθοριστικό γεγονός για τη συντριπτική νίκη της Ενώσεως Κέντρου (E.K.) το 1964 ήταν ότι ο βασιλεύς Παύλος τού έδωσε τη δυνατότητα -αν και η E.K. δεν διέθετε τη δεδηλωμένη- σχηματισμού κυβερνήσεως με δικαίωμα διαλύσεως της Βουλής.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές του 1981 με μόνη τη λέξη «αλλαγή», η οποία όμως είχε συνετελεσθεί από ετών. Το παλαιόν καθεστώς και η αντίληψη της ιεραρχημένης κοινωνίας κατελύθησαν από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, οι οποίοι εστράφησαν βιαίως εναντίον της δεξιάς κυβερνήσεως του Παν. Κανελλοπούλου, της στρατιωτικής ιεραρχίας και των Ανακτόρων.
Στη μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέβαλε -διά δημοψηφίσματος- την Προεδρευομένη Δημοκρατία, κρατικοποίησε τις μεγαλύτερες ιδιωτικές επιχειρήσεις, την «Ολυμπιακή» και τον Ομιλο Ανδρεάδη και νομιμοποίησε το KKE. Πρακτικώς, η «αλλαγή» είχε ολοκληρωθεί και επί της ουσίας ο Ανδρέας Παπανδρέου αξιοποίησε επωφελώς για το ΠΑΣΟΚ αλλαγές που συνετελέσθησαν πολύ πριν αναλάβει την εξουσία.
Η προσθήκη του κ. Γ. Παπανδρέου στο οικογενειακό πολιτικό οπλοστάσιο είναι ότι επιζητεί να ενσωματώσει το «διαφορετικό», εξ ου και το φαιδρό ψηφοδέλτιο Επικρατείας με τα αζήτητα των νεοφιλελευθέρων και της μετανεωτερικής Αριστεράς.
Ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τεχνάσματα, ιδιοφυείς ενίοτε επιλογές απευθύνονταν πάντα προς τις ευρύτερες μάζες. O κ. Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να παρακάμψει το ΠΑΣΟΚ και έλκεται από τα μειονοτικά στοιχεία, θρησκευτικά, κοινωνικά, και ό,τι προκύψει στην πορεία.
Αλλά εκεί όπου ο κ. Γ. Παπανδρέου αναδεικνύεται σε πραγματική καρικατούρα των προγόνων του είναι η εξωτερική πολιτική:
-Ο Γεώργιος Παπανδρέου επεχείρησε -αν και απέτυχε- να αναστρέψει την επιβληθείσα πολιτική της «ανεξαρτήτου» Κύπρου και να προωθήσει εκ νέου την πολιτική της Ενώσεως.
-Ο Ανδρέας Παπανδρέου αύξησε τους τόνους ρητορικής αντιπαραθέσεως με την Αγκυρα, με αρνητικά ενίοτε αποτελέσματα, αλλά εν πάση περιπτώσει διερμήνευε τα αισθήματα της πλειοψηφίας.
-Ο κ. Γ. Παπανδρέου αφελώς και ανευθύνως ενεργών συμμετείχε εμμέσως και κατηύθυνε διαδικασία που οδήγησε στον τραγέλαφο του Σχεδίου Ανάν, και κατέστησε το πλεονέκτημα της επικείμενης τυπικής εντάξεως της Κύπρου στην Κοινότητα σε αιτία αποδοχής ενός απαραδέκτου σχεδίου, το οποίο θα οριστικοποιηθεί από τον Γ.Γ. του OHE κατά τις απόψεις των Βρετανών και Αμερικανών.
Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή ο κ. Γ. Παπανδρέου θα είχε εξαφανισθεί από το πολιτικό προσκήνιο. Σήμερα οι ψηφοφόροι ταλανίζονται με τον ιδιόρρυθμο πολιτικό του «λόγο».