Το μόνο νέο στο ΠΑΣΟΚ είναι η ομάδα εξουσίας. Ακόμη κι αυτή είναι μάλλον άγνωστη, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και, το χειρότερο, με σοβαρότατες γκρίζες ζώνες ως προς τις επιρροές που τις ασκούνται. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι η αλλαγή της ηγετικής ομάδας στο σημερινό κυβερνητικό κόμμα. Μετατρέποντας ο Γιώργος Παπανδρέου το κίνημά «του» αρχηγικό σχηματισμό, έχει ήδη μετατρέψει τον αγώνα για την εκλογική νίκη σε μάχη επιβίωσης ενός γηρασμένου, διεφθαρμένου και οπισθοδρομικού καθεστώτος.
Ο εξοστρακισμός του σημερινού καθεστώτος είναι εκείνο που -κατά πρώτο λόγο- κρίνεται στις προσεχείς εκλογές. Γεγονός που αντιλαμβάνεται πολύ καλά και η νέα αρχηγική ομάδα. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, προσπαθεί να διαρρήξει τις σχέσεις του με το «παρελθόν Σημίτη». Επειδή όμως η νέα ηγεσία δεν προήλθε από σοβαρές, ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες συζήτησης, αντιπαράθεσης και σύνθεσης, η αμφισβήτηση που επιχειρεί ο κ. Παπανδρέου μοιάζει προσχηματική, φασκιωμένη βιαστικά, για προφανείς προεκλογικούς σκοπούς.
Πραγματική αλλαγή θα είναι εκείνη που θα δώσει ικανή κοινοβουλευτική δύναμη προκειμένου να ανοίξει ουσιαστικός και βαθύς πόλεμος εναντίον της διαφθοράς. H διάβρωση του κράτους και η διαπλοκή μεταξύ (ορισμένων) πολιτικών και (ορισμένων) επιχειρηματιών είναι το πλέον επείγον καθήκον της νέας διακυβέρνησης. Επ’ αυτού θα κριθεί, όχι μόνον από την άποψη της πλέον στοιχειώδους πολιτικής ηθικής, αλλά και για καθαρά πρακτικούς λόγους.
Από την άποψη αυτή, η νέα διακυβέρνηση του τόπου δεν θα κριθεί απλώς επειδή οι πράξεις όσων καθήσουν αύριο στους θώκους της εξουσίας θα είναι περισσότερο διαφανείς ή, έστω, συστηματικά απομακρυσμένες από τα κελεύσματα των γνωστών κύκλων επιρροής του κατεστημένου. Οφελος η χώρα θα έχει εφόσον η μάχη γίνει με πραγματικά πυρά. Θα χρειασθεί να αποκαλυφθούν οι μηχανισμοί της διαφθοράς, εκείνοι που συμμετέχουν και όσοι επωφελούνται. O κ. Παπανδρέου γνωρίζει πολύ καλά το τίμημα αυτής της μάχης. Εχει κατανοήσει ότι η διαπλοκή «παίζει τα ρέστα της» στις εκλογές. Κατανοεί ότι αυτό ακριβώς διακυβεύεται και γι’ αυτό φροντίζει με επιτηδευμένο τρόπο να συγχέει τη διαφθορά με τη γραφειοκρατία, την πολυνομία και την ελαστική συνείδηση χαμηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων.
Στις έγνοιες αλλά και στην κλίμακα κρίσεων του εκλογικού σώματος η κατάσταση της οικονομίας και όσα συνδέονται με αυτήν (ανεργία, ακρίβεια, προοπτικές) βρίσκεται στην πρώτη θέση. Αν το τοποθετούμε δεύτερο στη σειρά κρίσης για το διακύβευμα σε τούτες εδώ τις εκλογές είναι γιατί το μεγαλύτερο εμπόδιο, σήμερα, στην οικονομική πρόοδο βρίσκεται στο μέγεθος και στη διασπορά της διαφθοράς. H νέα διακυβέρνηση, για να επιτύχει απτά αποτελέσματα στη διαχείριση των οικονομικών πραγμάτων, θα πρέπει να επιδείξει σοβαρές επιτυχίες στην καταστολή της διαφθοράς. Τόσο γιατί το πρώτο βήμα για την οικονομική άνοδο περνάει από τον έλεγχο του κράτους και των κυκλωμάτων που το συνδέουν με τον επιχειρηματικό τομέα. Αλλά και γιατί ο πολίτης έχει εξαντλήσει τα περιθώρια υπομονής του απέναντι σε μιαν εξουσία που διαφημίζει τους ρυθμούς ανάπτυξης, ενόσω ο ίδιος διαπιστώνει καθημερινά την ολοένα διευρυνόμενη ανισότητα στη διανομή του νέου πλούτου.
Τρίτο σημείο κρίσης για την ψήφο της μεθεπόμενης Κυριακής είναι η επιβολή της ισονομίας. Είναι προφανές ότι, ακόμη κι αυτό, συνδέεται με την αποβολή του σημερινού καθεστώτος και τον εξοβελισμό της διαφθοράς. Ιδιαίτερα σε μια χώρα όπου η οικονομική ισχύς, όταν προέρχεται ή απλώς επιτυγχάνει εκλεκτικούς δεσμούς με την κυβερνητική εξουσία, αρκεί για να κρατά στο απυρόβλητο εκείνους που τη διαθέτουν, με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν το κατάλληλο αντάλλαγμα.