Ντιμπέιτ κι εσείς; Ντιμπέιτ κι εμείς!

Ποτέ μια ξένη λέξη δεν αφομοιώθηκε με τόση ευκολία από τον Νεοέλληνα όσο το περίφημο, πλέον, debate των πολιτικών αρχηγών στην τηλεόραση, που ξεκίνησε ντουέτο για να καταλήξει σε πενταφωνία και να μονοπωλήσει την τηλεοπτική οθόνη για δύο ολόκληρες ώρες! «Να το δούμε αυτό το… ντιμπέη που τόσος θόρυβος γίνεται για δαύτο!» ακούσαμε στο ζωντανό ρεπορτάζ στους δρόμους του Πειραιά από τον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ 100,3, να λέει, θυμόσοφα, περαστικός! «Ενας είναι ο μπέης», με δύο ξεκίνησε να γίνει, σε πέντε κατέληξε, τελικά, με ισάριθμους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους (σαφής ο διαχωρισμός από τους των εφημερίδων που ισχύει, όσο και αν δεν τον παραδέχονται οι φωτογενείς και λαλίστατοι συνάδελφοί μας!) κι ανάμεσά τους καμιά γυναίκα! Γιατί η μεν κ. Ελλη Στάη του «Αντέννα» έπρεπε, κατά το κανάλι της, να είναι εκείνη η συντονίστρια, ως έχουσα τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στα «τοκ-σόου» της, αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου του «Αλφα» κρατάει τον ρόλο αυτόν, η δε κ. Ολγα Τρέμη του Mega που προτάθηκε από τα κόμματα παραγκωνίσθηκε, τελικά, από τον Αλέξη Παπαχελά! Ευτυχώς ήταν στους πολιτικούς αρχηγούς η κ. Αλέκα Παπαρήγα, μία, αλλά καταπέλτης! Τους είδαμε, τους είδατε, τους ακούσατε, η απέναντι τρίτη σελίδα έχει τις εντυπώσεις από τη λεκτική αυτήν αντιπαράθεση ιδεών και προγραμμάτων, θα ακολουθήσουν και άλλες, καθώς και αναλύσεις και σχόλια που μόνον ένα δεύτερο ντιμπέιτ θα μπορούσε να σταματήσει. Εφόσον «το μέσον είναι το μήνυμα», και η εικόνα με τον λόγο έχουν πλέον αντικαταστήσει το αλλοτινό πανίσχυρο «μπαλκόνι» στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, η δύναμη μιας τέτοιας προβολής είναι αναμφισβήτητη. Οσο για το ντι-μπέη του Πειραιώτη ψηφοφόρου ή του… ντι-πέντε (που έβαλε σε πρωτοσέλιδο τίτλο η «Ελευθεροτυπία») ή η τηλεμαχία, όπως τη λάνσαρε, πρώτη, η «K», όπως κι αν την πούμε, γεγονός είναι ένα, ότι ερήμωσε τους δρόμους, όπως άλλοτε όταν άρχιζε το «ματς», η άλλη λέξη που αγαπήθηκε και πέρασε στην ελληνική γλώσσα αντί του «αγώνα»! Με το Λεξικό του Δημητράκου λόγω παλαιάς εκδόσεως να αγνοεί τόσο την τηλεμαχία, όσο και τον ξενικό όρο «ντιμπέιτ», ενώ δίδει το «τηλεμάχος» ως «ο μακρόθεν μαχόμενος», βρήκαμε στο λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη τη λέξη «τηλεμαχία» (των τηλεμαχιών) με εξήγηση: «η τηλεοπτική αντιπαράθεση κυρίως μεταξύ πολιτικών, η δημόσια αναμέτρηση δύο συγκρουόμενων πλευρών, που μεταδίδεται από την τηλεόραση». Επίσης, «το ντιμπέιτ, άκλιτον», με την εξήγηση: «διαλογική αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, συνήθως κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Ετυμομλογία αγγλ. debate, γαλλ. debattre, λατινικά battuere (χτυπώ). Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση πως το «ντιμπέιτ» μπήκε κι αυτό στη ζωή μας και στη γλώσσα μας, όπως το «ντιζάιν», το ντι-βι-ντι, το ντι-εν-εϊ, το ντι-ντι-τι, παλαιότερα! Αλλες λύσεις για τους επιμένοντες ελληνικά είναι ο δημόσιος διάλογος (που, όμως, αφορά πέντε πρόσωπα και έξι ερωτώντες), προέρχεται από το «διαλέγομαι» και σημαίνει «συζητώ με επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα (και όχι -επισημαίνει στο σχόλιο ο Γ. Μπαμπινιώτης- «χτυπήματα κάτω από τη ζώνη»)». «H λέξη «ντιμπέιτ» αποτελεί για τα ελληνικά νεολογισμό της δεκαετίας του ’90». Και καταλήγει «εάν δεν μας πολυσυγκινεί η διαχρονική βαρύτητα της λέξης «διάλογος» και θέλουμε να μείνουμε στην τηλεοπτική αντιπαράθεση, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον νεολογισμό «τηλεμαχία».» Αυτά από τα λεξικά. Αλλά η ώρα πήγε εννιάμισι και σταματάμε «γιατί αρχίζει το ματς», συγγνώμη, το ντιμπέιτ.