Τέτοιες παράτολμες πρωτοβουλίες (να συνυπάρχουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο πρωτοπαλίκαρα της μαρξιστικής Αριστεράς με θατσερικούς νεοφιλελεύθερους) δεν αναλαμβάνονται (ούτε επιτάσσονται «άνωθεν») αν η εκλογική επιτυχία της επιμειξίας δεν είναι μεθοδικά εξασφαλισμένη. Κάτι πρέπει να ξέρουν (κάποιες εγγυήσεις πρέπει να έχουν) τα κορυφαία σε δημοσιότητα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, για να ανέχονται τον εξευτελισμό της ρινοκεροποίησης, ύστερα από τόσα χρόνια έπαρσης και κομπασμού για τον «απροσκύνητο» αριστερισμό τους.
Σέρνονται σε κανάλια και σε παράθυρα καναλιών γλείφοντας εκεί που μέχρι χτες έφτυναν. Παραιτημένοι όχι μόνο από «πεποιθήσεις», «πίστεις» και «οράματα», αλλά και από τα στοιχειώδη γνωρίσματα ευθυτενούς αυτοσεβασμού και κατακτημένης αξιοπρέπειας. Τέτοιο ταπεινωτικό διασυρμό δεν τον υπομένει κανείς, αν δεν έχει «άνωθεν» διαβεβαιώσεις για την εκλογική επιτυχία του κόμματος των χαμαιλεοντικών μεταμορφώσεων. Μαζί με τα κομματικά στελέχη, ανάλογη σιγουριά πρέπει να αντισταθμίζει τον ευτελισμό και όλων των κομματικά εξαρτημένων από την ηδονή της εξουσίας: Βεντέτες της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, πανεπιστημιακοί δικτυωμένοι σε «προοδευτικές» συσπειρώσεις αλληλοϋποστήριξης, οι μόνιμοι σε όλα τα κανάλια (κατ’ αποκλειστικότητα) έσχατης φτήνειας σχολιαστές.
Υπάρχουν τα δεδομένα της ιστορικής εμπειρίας (και της πολύ πρόσφατης) που κάνουν τον πολίτη να φοβάται ότι το αποτέλεσμα των εγγύς εκλογών είναι προ-μαγειρευμένο. Πάντως, σε «ιδεολογικό» τουλάχιστον πεδίο, η διατεταγμένη διανόηση έχει κιόλας εξωραΐσει το παραπλανητικό μηχάνευμα: Εντόπισε αμέσως τον πρωτοπόρο θεωρητικό της Nuova Baruffa («Συμμετοχικής Δημοκρατίας» ή «Associative Democracy») – τον προ έτους θανόντα κοινωνιολόγο Paul Ηirst.
Υποτίθεται ότι αυτός πρώτος διέγνωσε στον «πλουραρισμό» (στο αμερικανικό μοντέλο ακοινωνησίας) τη δυνατότητα για μια ρεαλιστική στρατηγική της Αριστεράς σήμερα – μετά την αποτυχία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την υποταγή της σοσιαλδημοκρατίας στη νεοκαπιταλιστική (χρηματιστηριακή) παγκοσμιοποίηση.
Βρήκαμε, λοιπόν, τη μαγική λέξη που μετατρέπει την αλλοτρίωση σε γνησιότητα, την καπηλεία σε καινοτόμο πρωτοβουλία, την προδοσία της Αριστεράς σε «καινούργια στρατηγική» της Αριστεράς. Το κοπάδι έχει πεισθεί από τους μπροστάρηδες ότι μπορούμε να υποτασσόμαστε στο αμερικανικό μοντέλο, κάνοντας «αριστερή» πολιτική. Να κρατάμε στο ένα χέρι τις Γραφές του Μαρξισμού και στο άλλο τα θέσφατα του Θατσερισμού. Να συστρατευόμαστε για κοινωνιοκεντρικούς στόχους με τους φανατικούς της ατομοκρατίας.
Μας κοροϊδεύουν χοντρά. Και οι δημοσκοπήσεις επιμένουν ότι το ένα τρίτο (τουλάχιστον) των ψηφοφόρων ετοιμάζεται να επιβραβεύσει με την ψήφο του την αδιάντροπη κοροϊδία. Εντρομος ο πολίτης, που διασώζει ακόμη γρηγορούσα νοημοσύνη, διερωτάται και απορεί: Ποιοι επιτέλους είναι αυτοί οι τόσοι πολλοί συμπολίτες οι αποκομμένοι από κάθε αίσθηση πραγματικότητας, σε σημείο που να μη βλέπουν την εξόφθαλμη απάτη, να μην αντιλαμβάνονται το στημένο θέατρο, να μην αγανακτούν με την αφελή μασκαράτα, αλλά να παραιτούνται τόσο εύκολα από τη νοημοσύνη και την περηφάνιά τους; Δεν οργίζονται με την ωμή «άνωθεν» παρέμβαση που μετέβαλε το κόμμα τους σε ιδεολογικό αχταρμά, καταπίνουν πειθήνια τις κωμικές δικαιολογίες. Αρνούνται να αξιολογήσουν τον καινούργιο αρχηγό, έτσι που μιμείται ο καημενούλης τις πατρώες χειρονομίες, τα ίδια ρητορικά κλισέ, τη λαϊκότροπη «απλότητα». Ποιοι είναι, λοιπόν, αυτοί οι τόσοι τόσο τυφλά πειθαρχημένοι στο κόμμα οσοδήποτε (έστω και τερατωδώς) μεταλλαγμένο;
Πρέπει πρώτος συντελεστής πειθάρχησης να είναι το συμφέρον. Δηλαδή, ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων που (ειδικά σε αυτές τις εκλογές) παλεύουν, με νύχια και με δόντια, να διατηρήσουν κεκτημένα ή και να αποφύγουν τον εισαγγελέα και τον διασυρμό. Από τις σκανδαλώδεις χρυσοφόρες αναθέσεις δημόσιων έργων, τις αμύθητες «προμήθειες» για κρατικές παραγγελίες, ώς τα χαριστικά αγροτοτουριστικά δάνεια και τη συντήρηση δυσεξαρίθμητων αργόσχολων ή κομματικών εγκαθέτων σε κάθε πλοκάμι δημόσιου οργανισμού και κρατικής υπηρεσίας, μια τεράστια μάζα ψηφοφόρων υπερασπίζει με την ψήφο της την άνιση μεταχείριση που απολαμβάνει.
Δεύτερη μεγάλη ομάδα: η μετριότητα που σήκωσε κεφάλι, γεύτηκε εξουσία, στελέχωσε την κομματική ισχύ (κυρίως στην επαρχία), αναρριχήθηκε σε θώκους, βγήκε στο «γυαλί», εντυπωσίασε τον κοινωνικό της περίγυρο. Ανθρωποι που απέκτησαν οντότητα χάρη στο κομματικό κράτος και στην ανάγκη του για αφοσιωμένους υποτακτικούς. Αν χάσει τις εκλογές το κυβερνών κόμμα, βλέπουν ότι απειλούνται να ξαναγίνουν κοινωνικά ανύπαρκτοι, επαγγελματικά ασήμαντοι, ψυχολογικά ταπεινωμένοι.
Ξέρεις, αναγνώστη, τι είναι οι «Προϊστάμενοι Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης» στον χώρο της Εκπαίδευσης; Θεσμοποιημένα πόστα για τους κομματικούς εγκαθέτους που εποπτεύουν τους Σχολικούς Συμβούλους σε επίπεδο κρατικής Περιφέρειας. Κατά κανόνα, με κομματικά κριτήρια είναι επιλεγμένοι και οι Σχολικοί Σύμβουλοι (ένα είδος Επιθεωρητών χωρίς αρμοδιότητα να κρίνουν – αξιολογούν, αλλά μόνο να «συμβουλεύουν» τους εκπαιδευτικούς). Με ίδια κριτήρια και οι Διευθυντές Εκπαίδευσης (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας) σε κάθε Νομαρχία, συχνά και οι διευθυντές σχολείων.
Το παράδειγμα είναι από τη δημόσια εκπαίδευση. Αλλά και σε κάθε άλλον αρμό και κόμβο της κρατικής μηχανής, το κυβερνών κόμμα της «σοσιαλιστικής» απάτης έχει τους δικούς του ανθρώπους, που θα το στηρίξουν με οποιοδήποτε τρόπο, αφού συνδέουν μαζί του την επαγγελματική και κοινωνική τους υπόσταση.
Τρίτη, πολυάριθμη ομάδα: τα πλήθη των αγύμναστης νοημοσύνης ατόμων που γίνονται ανεπιγνώστως θύματα της πολύχρονης προπαγανδιστικής καπηλείας της Αριστεράς. Τους ξεχωρίζει κανείς από την τυποποιημένη απάντηση στο ενδεχόμενο να ανατρέψουν με την ψήφο τους το σημερινό κομματικό κράτος του αυταρχισμού και της διαφθοράς: «E, όχι και να ψηφίσω τη Δεξιά!» Ωσάν να υπάρχει αμιγέστερο σχήμα αμερικανότροπης Δεξιάς από το «κίνημα» του μεταλλαγμένου παπανδρεϊσμού. Ωσάν να γνώρισε ποτέ η Ελλάδα συνεπέστερη πολιτική αχαλίνωτου καπιταλισμού από τις δύο τετραετίες της διακυβέρνησης Σημίτη.
Το επίπεδο της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα επιτρέπει πολλές πιθανότητες να ξημερωθούμε στις 8 του Μάρτη εγκλωβισμένοι σε καινούργιον εφιάλτη ασύγκριτον με οποιαδήποτε προηγούμενη εμπειρία. Γιατί τώρα πια οι «άνωθεν» επιταγές δεν θα διεκπεραιώνονται από «κίνημα» σοσιαλιστικών προσχημάτων. Θα πρακτορεύονται με διαδικασίες «συμμετοχικής δημοκρατίας».