H τηλεοπτική «αναμέτρηση» των πολιτικών αρχηγών δεν επρόκειτο βέβαια να αναδείξει την ουσία των προβλημάτων, όταν τόσος καιρός προεκλογικών τοποθετήσεων δεν το έχει επιτύχει. Ετσι, όμως, όπως εξελίχθηκε, ως παράλληλος μονόλογος των αρχηγών, δεν μπόρεσε ούτε να προσφέρει μια, μικρή έστω, ρωγμή στην «ηδύτητα» των προεκλογικών κομματικών θέσεων και την πάγια τάση τους να «αποφεύγουν τα δύσκολα», να παρουσιάζουν τα πάντα ως εφικτά και το μέλλον ως ρόδινο.
Η ρωγμή, που δεν ήρθε, θα ήταν ιδιαίτερα σημαντική στο πεδίο της οικονομίας, όπου είναι κοινό μυστικό ότι η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, θα βρεθεί ενώπιον πολύ σύνθετων προκλήσεων – και μάλιστα προκλήσεων που δεν έχουν να κάνουν μόνον με τον μεσοπρόθεσμο ή τον απώτερο οικονομικό προγραμματισμό, αλλά και με ιδιαιτέρως πιεστικά ζητήματα που είναι βέβαιο ότι θα ανακύψουν μετά τις εκλογές. O απολογισμός του έτους 2003, που δεν έχει «κλείσει» ακόμη, και οι διαπραγματεύσεις με τη Eurostat για το θέμα του χρέους, που έχουν αναβληθεί για μετά τις εκλογές, είναι δύο από τα ζητήματα που θα «βρει μπροστά της» η νέα κυβέρνηση αμέσως με την εκλογή της. Ταυτόχρονα, θα έχει να αντιμετωπίσει και επιλύσει το οξύ πρόβλημα της χρηματοδότησης των κρατικών δαπανών και επενδύσεων, που θα εκδηλωθεί κυρίως στο ζήτημα των ολυμπιακών έργων, των οποίων η σημασία και το επείγον δεν παρέχουν ιδιαίτερα περιθώρια ελιγμών.
Και αυτά τα τόσο επαχθή ζητήματα θα είναι απλώς η αρχή, αφού έπονται τα ακόμη δυσκολότερα, που αφορούν την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα της οικονομίας μας, τη συντήρηση της ανάπτυξης και μετά το πέρας της Ολυμπιάδας, την κάλυψη του χρέους που θα έχει αφήσει η τελευταία, την εξυγίανση της ελληνικής αγοράς και την ενθάρρυνση των επενδύσεων και της επιχειρηματικότητας, με στόχο την αύξηση της απασχόλησης.
Το ζήτημα της οικονομίας, σύνθετο και πιεστικό, εμφανίζεται, έτσι, εξαιρετικά πολύπλοκο – και πάντως ελάχιστα επιβεβαιωτικό των γενναιόδωρων προεκλογικών υποσχέσεων και των διαβεβαιώσεων ότι «όλα θα γίνουν» χωρίς κόστος ούτε για τον φορολογούμενο, ούτε για το κοινωνικό κράτος. Σε απόλυτη αντίθεση με τα ωραία λόγια της προεκλογικής περιόδου, κόμματα και κοινωνικές τάξεις πρέπει να έχουν συνείδηση ότι η «επόμενη μέρα» θα απαιτήσει ευφάνταστες κινήσεις και συνθέσεις, αλλά και συνδυασμό πυγμής και συναινετικών κινήσεων, που μπορούν πράγματι να φέρουν τη χώρα ένα βήμα μπροστά, δεν μπορούν όμως να το πετύχουν χωρίς βραχυπρόθεσμες θυσίες. H επόμενη μέρα θα είναι για την οικονομία η μέρα της αλήθειας. Δεν πρέπει να μας βρει απροετοίμαστους.