O μαθητής Οδυσσέας Τσενάι τα τελευταία χρόνια δίχαζε -άθελά του- το πανελλήνιο με ζητούμενο αν είναι πρέπον να σηκώνει την ελληνική σημαία στις παρελάσεις των εθνικών εορτών. O καλύτερος μαθητής στο σχολείο του μεν, με αλβανικό αίμα στις φλέβες του δε. Αφού μετέχει της «ημετέρας παιδείας» και διαπρέπει, δικαιούται να κρατά τη γαλανόλευκη και το κεφάλι του ψηλά υποστήριζαν οι μισοί, «μην ξεφτιλίζουμε τα ιερά και όσιά μας», προειδοποιούσαν οι άλλοι μισοί. Κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου το «θέμα Τσενάι» πρωταγωνιστούσε στα δελτία ειδήσεων, στα τηλεοπτικά παράθυρα παρέλαυναν λογής λογής ειδικοί και «μαϊντανοί» τραβολογώντας με τις αναλύσεις τους το αθώο παιδί μια από εδώ και μια από εκεί. Μόνον η ψυχή του Οδυσσέα ξέρει τι τράβηξε…
Αν όμως ο Τσενάι ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος και επιδέξιος όχι στα μαθήματά του αλλά σε άλλα πράγματα; Ας φαντασθούμε ένα αλβανόπουλο που στέλνει το ακόντιο στα 90 μέτρα, που πηδάει στο μήκος πάνω από οκτώ μέτρα, που τρέχει σαν τον άνεμο, που κάθεται υπάκουα κάτω από την μπάρα σηκώνοντας 200 κιλά σαν πούπουλο, που καρφώνει την μπάλα στο καλάθι χωρίς καν να πηδήξει…
Αν ο Τσενάι -ο οποιοσδήποτε Τσενάι- είχε κάποιο από τα παραπάνω προσόντα θα τον δεχόμασταν με ανοιχτές αγκάλες, θα πετάγαμε στο καλάθι των αχρήστων τα κριτήρια «ελληνικότητας», θα του φερόμασταν σαν να ήταν «δικό μας παιδί»;
Χίλιες φορές «ναι» και μετ’ επαίνων. Αλλωστε, η λίστα με τις «ελληνοποιήσεις» αθλητών είναι μακρά, η δίψα μας για διακρίσεις και μετάλλια βάφτισε Ελληνες ανθρώπους που δεν ήξεραν ούτε μια λέξη ελληνική, ίσως να μην ήξεραν καλά καλά πού έπεφτε αυτός ο τόπος, ούτε είχαν δει ποτέ τους σημαία ελληνική. Δεν πρωτοτυπήσαμε. Ακολουθήσαμε τη διεθνή πρακτική των τελευταίων χρόνων που θέλει τους αθλητές να αλλάζουν πατρίδα, εθνικότητα και γλώσσα με την ευκολία που αλλάζουν τα ρούχα τους – σάρκινη σαλάτα του εμπορίου. Μια ματιά στη σύνθεση της πολυπληθέστατης και πολλά υποσχόμενης Ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας αποδεικνύει ότι δεν έχει σημασία ποιο είναι το όνομά σου, αλλά το πώς αισθάνεσαι…
Μεταξύ άλλων, λοιπόν, ευχόμαστε και ελπίζουμε να μας χαρίσουν μετάλλια και οι (ενδεικτικά): Μαρία Σαμορούκοβα, Ρουξάντρα Ντουμιτρέσκου, Λόρενς Χάισλερ, Αμιράν Καρντάνοβ, Μπεσίκ Ασλανασβίλι, Αρτιόμ Κιουρεγκιάν, Βανέσα Τζαρνέσκι, Τζοάνα Γκέιλ και τόσοι άλλοι. Είναι ασύμβατο με τα εθνικά ιδεώδη να κρατά τη γαλανόλευκη ο άριστος μαθητής Τσενάι, αλλά απολύτως ελληνοπρεπές να δακρύζουμε και να τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο όταν κρεμιέται στο στήθος π.χ. της αγαπημένης μας Μιρέλας Μανιάνι το χρυσό μετάλλιο. O αθλητισμός ενώνει πιο εύκολα λαούς και ανθρώπους, όταν έχει να κάνει με τα συμφέροντά τους, στο κυνήγι της εφήμερης εθνικής δόξας όλα επιτρέπονται και όλοι χωράνε.