Τις προάλλες, πέτυχα στο ασανσέρ της εισόδου της «Καθημερινής» την Ελένη, συνάδελφο του Διεθνούς Τμήματος, κάθυδρη και ασθμαίνουσα. Εκανε ζέστη, είχε και υγρασία, αλλά η εικόνα της παρέπεμπε σε άτομο που είχε κάνει τουλάχιστον τζόγκινγκ στην τσιμεντένια έρημο της Ομονοίας. Τι έγινε, βρε Ελένη, τη ρώτησα με απορία. Ηρθα με το τρένο, μου είπε, με ύφος απόγνωσης και ελαφρού αυτοσαρκασμού. Εννοούσε τον Ηλεκτρικό, βεβαίως, τα καινούργια βαγόνια του οποίου παραμένουν μη κλιματιζόμενα, ενώ τα παράθυρά τους, μοντέρνα και αυτά, βρίσκονται στο επάνω μέρος του βαγονιού για λόγους ασφαλείας και αφήνουν ελάχιστο αέρα να ανακουφίζει τους ηρωικούς επιβάτες. Καθώς ο ηλεκτρικός κινείται κυρίως πάνω από τη γη, λούζεται ολημερίς από τον καυτό αττικό ήλιο και καταντάει, ιδίως τις μεσημβρινές ώρες αιχμής, ένας φούρνος σταθερής τροχιάς… Εάν υπολογίσει κανείς και τη θερμοκρασία που εκπέμπουν τα ανθρώπινα σώματα που στοιβάζονται στο τρένο τις ώρες της μεσημεριανής επιστροφής, τότε ένα γρήγορο και ευλογημένο μέσο γίνεται συνώνυμο της ταλαιπωρίας.
Είναι αλήθεια ότι και στον τομέα των συγκοινωνιών έχουν γίνει βήματα με τις ελάχιστες έστω λεωφορειολωρίδες, με τις νέες γραμμές του Μετρό και το προβληματικό μέχρι αυτή τη στιγμή τραμ. Είναι γεγονός, επίσης, ότι στη μεγάλη τους πλειονότητα τα λεωφορεία διαθέτουν κλιματισμό. Οταν ζητάς, όμως, με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων μια μικρή επανάσταση στον τομέα των μεταφορών της πρωτεύουσας και των άλλων μεγαλουπόλεων, ό,τι έχει γίνει παραμένει ανεπαρκές. Μπορεί να μην μπορούσαμε περισσότερα. Ισως. Πρέπει όμως η πολιτική ηγεσία, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν χρησιμοποιεί τον Ηλεκτρικό ή το τραμ και ιδίως τις ώρες αιχμής, να συνειδητοποιήσει την ανεπάρκειά μας. Και αντί να εντείνει τις πολυδάπανες διαφημιστικές καμπάνιες, να συνεχίσει τις προσπάθειες να αποκτήσουν κλιματισμό όλα ανεξαιρέτως τα μέσα μεταφοράς, να είναι αξιόπιστα, καθαρά, γρήγορα και φθηνά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνουν ανταγωνιστικά των I.X. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξουμε την εικόνα και τη ζωή της Αθήνας για τους πολίτες της και για τους ξένους επισκέπτες που με αγωνία αποζητούμε.
Στα αυτοκίνητα οφείλεται κατά 80% η ατμοσφαιρική ρύπανση της πόλης και η Αθήνα είναι η πλέον μολυσμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μπορεί να το ξεχάσαμε χάριν των Ολυμπιακών, αλλά νομίζω ότι θα ζούμε και μετά εδώ…
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ λαϊκιστής, επιμένω: όσο οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τα μέσα μαζικής μεταφοράς μιλούν γι’ αυτά μέσα από τα άνετα γραφεία τους και… τα θαυμάζουν μέσα από τα κλιματιζόμενα αυτοκίνητά τους, τα μέσα θα παραμένουν για τους άλλους και ποτέ για όλους…