Είναι εντυπωσιακό ότι παρ’ όλα τα προεκλογικά πυροτεχνήματα των δύο υποψηφίων σχετικώς με την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί στο Ιράκ, τόσο ο Μπους, όσο και ο Κέρι προτείνουν ουσιαστικά παρεμφερείς λύσεις. Δυστυχώς, και οι δύο προτεινόμενες λύσεις δεν έχουν πολλές ελπίδες επιτυχίας.
Και οι δύο υποψήφιοι είναι δέσμιοι μίας κοσμοθεωρίας που ουσιαστικά δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν το κεντρικό πρόβλημα της εποχής μας. «O παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» του προέδρου Μπους είναι ένα πολιτικώς σκόπιμο σύνθημα, χωρίς όμως πραγματική υπόσταση, το οποίο μάλλον αποπροσανατολίζει, παρά προσδιορίζει το πρόβλημα. Κυρίως παραβλέπει το γεγονός ότι ένας «εμφύλιος» μεταξύ μουσουλμάνων θα φέρει αντιμέτωπους τους ζηλωτές φανατικούς με τους, όλο και περισσότερο τρομοκρατημένους, μετριοπαθείς μουσουλμάνους. Οι αμερικανικές ενέργειες και η ρητορική δεν διακρίνει μεταξύ των δύο ομάδων, αυξάνοντας την πιθανότητα οι μετριοπαθείς, εξοργισμένοι, να προσχωρήσουν στους φανατικούς και ενωμένος πλέον ο μουσουλμανικός κόσμος να συγκρουστεί κατά μέτωπο με την Αμερική.
Εν τέλει, δείτε τι συμβαίνει στο Ιράκ. Για έναν, συνεχώς, αυξανόμενο αριθμό Ιρακινών, η «απελευθέρωση» από τον Σαντάμ μετατρέπεται σε καταπιεστική κατοχή της χώρας τους από ξένα στρατεύματα. H κατάσταση δεν προβλέπεται να βελτιωθεί σύντομα. Αν επανεκλεγεί ο Μπους, οι σύμμαχοι δεν πρόκειται να συνεισφέρουν με στρατεύματα ή χρήματα. O Μπους έχει απολέσει την εμπιστοσύνη των συμμάχων, οι οποίοι διαφωνούν με τη γενικότερη στρατηγική του. Στην ουσία, τόσο στον μουσουλμανικό κόσμο, όσο και στην Ευρώπη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την κοινή γνώμη, η πολιτική του Μπους ομοιάζει με την πολιτική του Σαρόν στα κατεχόμενα. Οι κατηγορίες είναι ότι η αμερικανική πολιτική επιβάλλεται με τη χρήση ωμής βίας, ότι διακατέχεται από αποικιοκρατική νοοτροπία και προκατάληψη κατά του ισλαμικού κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι ότι σε περίπτωση επανεκλογής του Μπους, η Αμερική θα παραμένει, ουσιαστικά, μόνη της στο Ιράκ.
Η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί ουσιαστικά ούτε σε περίπτωση εκλογής του κ. Κέρι. Ενδεχομένως ο Δημοκρατικός υποψήφιος να χαίρει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης μεταξύ των συμμάχων, ιδίως εάν επανεκτιμήσει την όλη κατάσταση, αλλά αυτό μάλλον δεν θα αποφέρει στρατιωτική και οικονομική ενίσχυση από μέρους της Γαλλίας και της Γερμανίας. Κάτι τέτοιο θα συμβεί μόνο εάν οι Ευρωπαίοι πεισθούν ότι η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει, πλέον, ότι ο καλύτερος τρόπος για να επηρεασθεί το αποτέλεσμα της διαμάχης μεταξύ μετριοπαθών και φανατικών μουσουλμάνων, είναι ο σχηματισμός μίας συμμαχίας, η οποία θα προσπαθήσει να επιλύσει τα τρία φλέγοντα προβλήματα της Μέσης Ανατολής: το Παλαιστινιακό, την κατάσταση στο Ιράκ και το θέμα του «νευρικού» και δυνητικώς επικίνδυνου Ιράν.
Η E.E. θα πρέπει να συμφωνήσει σε σημαντική χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης του Ιράκ και στην παροχή ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, η οποία θα επιτρέψει τη σταδιακή αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων. Παράλληλα θα πρέπει να εμπλακούν στο Ιράκ και στρατιωτικές δυνάμεις από μουσουλμανικές χώρες, κάτι που θα μετατρέψει τις δυνάμεις κατοχής σε προσωρινή διεθνή δύναμη και θα αυξήσει τη νομιμότητα της παρούσης κυβέρνησης ανδρεικέλων. Ομως χωρίς πρόοδο στο Παλαιστινιακό, οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση στο Ιράκ θα είναι αντιαμερικανική και αντισραηλιτική.
Τέλος, οι ΗΠΑ και η E.E. θα πρέπει να προσεγγίσουν το Ιράν, για την επίλυση τοπικών προβλημάτων ασφαλείας, όπως του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της εξάπλωσης των πυρηνικών. Απώτερος στόχος θα πρέπει να είναι η εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής λύσης, η οποία θα αποκλείει την απόκτηση πυρηνικών όπλων από το Ιράν, αλλά θα ενισχύσει τις μετριοπαθείς δυνάμεις της χώρας, επιτρέποντας την αποκατάσταση οικονομικών σχέσεων με τη Δύση.