Στο καφενείο του χωριού μάς πρόσφεραν παράξενες ανθοδέσμες. Ρεβίθια χλωρά μέσα στο φλούδι τους, μόνο τον Ιούλιο τα τρως έτσι. H τηλεόραση εκείνο το πρωί έδειχνε μια οικοδέσποινα πρωινάδικου να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Σκέφτηκα ότι αν είναι αυτό το κόστος για ρεβίθια χλωρά, δεν πειράζει, θα το αντέξω. Κι αυθόρμητα βγήκα από τον εαυτό μου και παρατήρησα τη σκηνή: τα φλούδια των καρπών, λίγο πριν μεσημεριάσει, σ’ ένα τασάκι ελληνικού καφενείου.
Στην εφημερίδα μπροστά μου διάβαζα ειδησάρια, μικρά επεισόδια γύρω από το θρίλερ της σύγχρονης διατροφής. Μπαχαρικά Κάπτενς με την ενοχοποιημένη χρωστική ουσία σουδάν βρέθηκαν στην Ουγγαρία. Λαχανικά με επικίνδυνα φυτοφάρμακα ανιχνεύθηκαν σε γερμανικό έδαφος. Ενιωθα προφυλαγμένη απ’ αυτό το εχθρικό και επικίνδυνο σύμπαν τρώγοντας τα αυγουλάκια της κυρίας Ελένης, αλλά για πόσο; Αν καταστραφεί η εμπιστοσύνη, αυτός ο δεδομένος συνδετικός ιστός των ανθρώπινων σχέσεων, τι μπορεί να μας σώσει στο μεγάλο απρόσωπο σούπερ μάρκετ όπου τα προϊόντα δεν φέρουν την επωνυμία του παραγωγού ούτε μάς προειδοποιούν για την ηθική του;
Επιπλέον, τα φυτοφάρμακα και οι καρκινογόνες χρωστικές ανιχνεύονται τελευταία όλο και συχνότερα εκτός Ελλάδος, γεγονός που δηλώνει την παθητικότητα των ελεγκτικών μηχανισμών εδώ. Βέβαια, οι εταιρείες φροντίζουν να εφησυχάζουν τα πνεύματα, ειδοποιώντας τον Ελληνα καταναλωτή ότι μόνο τα εξαγώγιμα προϊόντα έχουν πρόβλημα. Προφανώς βασίζονται στην καπηλεία πατριωτισμού, ένα σύστημα που αποδίδει πάντα. Θεωρούν τους καταναλωτές τόσο εύπιστους, ώστε να πιστεύουν ότι υπάρχει ηθική δύο μέτρων και σταθμών: μια για τους «ξένους» που μας είναι αδιάφοροι και τους δηλητηριάζουμε, μια για τους δικούς μας ανθρώπους που τους φροντίζουμε. Πίστευε και μη ερεύνα…
Το πολύ ανησυχητικό είναι ότι αυτές οι ειδήσεις περνούν πλέον στα ψιλά και -διάσπαρτες καθώς είναι- μοιάζουν ασήμαντες. Αν όμως τις συνδέσεις, διαπιστώνεις ότι η διατροφή είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα τρόμου. Κάθε εβδομάδα κάτι μικρό, μια αλλόκοτη ιστορία, συνήθως στο εξωτερικό, γεγονός που μας καθησυχάζει αντί να μας γεμίζει ανησυχία για τους υποτυπώδεις ελέγχους στο ξέφραγό μας αμπέλι.
Συλλέγω λαχανικά από το μποστάνι της κυρίας Ελένης, ως δείγματα μιας άλλης ηθικής συμπεριφοράς που παλαιότερα τη θεωρούσαμε δεδομένη. O βασικός λόγος που καταφεύγουμε στα βιολογικά προϊόντα ή γυρνάμε από τις κυριακάτικες εκδρομές φορτωμένοι με κολοκυθάκια απ’ το μποστάνι είναι η βαθιά ανάγκη για εμπιστοσύνη. Ολα τριγύρω μας ειδοποιούν ότι χάνεται κι εμείς την αναζητάμε με αγωνία, χέρι με χέρι αν γίνεται, καθώς είναι η μόνη σχέση που μπορούμε πλέον να ελέγξουμε.