H σύσταση ενός «συλλογικού ηγετικού οργάνου» το οποίο οιονεί θα λειτουργήσει ως Διευθυντήριο, υποβαθμίζοντας τις αρχηγικές εξουσίες του κ. Γιώργου Παπανδρέου, προτείνεται, επισήμως πλέον, από πολλά και επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, αυτή η εκτεταμένη ομοφωνία στην ανάγκη συγκροτήσεως ενός τέτοιου οργάνου, μεταβάλλεται σε πολυδιαφωνία από τη στιγμή που τίθεται το ερώτημα ποια μπορεί και πρέπει να είναι τα στελέχη που θα απαρτίζουν το «Διευθυντήριο». Π.χ. εισηγούμενος επίμονα την αξιοποίηση στην πρώτη γραμμή των «αξίων και δοκιμασμένων στελεχών», ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου είναι προφανές ότι αυτοπροτείνεται ως μέλος της διευθυντικής ομάδος. Σε αυτήν την ομάδα, η οποία, όπως δήλωσε ο κ. K. Σκανδαλίδης, πρέπει από τα αποδυτήρια να βγει στη σέντρα, ανήκουν αυτοδικαίως, σύμφωνα με την ίδια αντίληψη, ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος, ο κ. N. Χριστοδουλάκης, ο κ. Γ. Φλωρίδης, η κ. Βάσω Παπανδρέου, ο κ. Χρ. Πολυζωγόπουλος και μια πλειάδα ακόμη «εμπείρων και καταξιωμένων» στελεχών του ΠΑΣΟΚ.
Αν η Ν.Δ. είχε τη δυνατότητα να συγκροτήσει το προτεινόμενο ηγετικό όργανο του ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς θα επέλεγε την ίδια ή ανάλογη σύνθεση. Οχι, βεβαίως, με στόχο την πολιτική ανάκαμψη και την ισχυροποίηση του αντιπάλου της, αλλά τη διασφάλιση μιας δεύτερης και ευρύτερης ήττας του ΠΑΣΟΚ.
Είναι προφανές ότι η ιδέα συγκροτήσεως συλλογικού ηγετικού οργάνου έχει διαφορετικές αφετηρίες και στόχους. Μια ομάδα στελεχών πιστεύει πράγματι ότι οι ηγετικές ικανότητες του κ. Γ. Παπανδρέου είναι περιορισμένες, οπότε μια συλλογικότερη άσκηση της κομματικής εξουσίας είναι -σε πρώτη φάση- επιβεβλημένη. Μια άλλη μερίδα στελεχών, που φοβάται ότι ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ την έχει θέσει σε πολιτικό παροπλισμό, ως εφθαρμένη και πεπερασμένη, επιζητεί μέσω του «Διευθυντηρίου» να επανέλθει στο κομματικό προσκήνιο ή -έστω- να περισώσει την πολιτική της τιμή. Τέλος, μια τρίτη ομάδα ελπίζει ότι με τη σύσταση ηγετικού οργάνου, το οποίο θα είναι εκπροσωπευτικό όλων των τάσεων, θα αποκατασταθεί ή συνοχή του κόμματος και θα διαμορφωθεί η προοπτική αποκαταστάσεως της ισχύος του.
Αυτή η ποικιλία της συλλογιστικής περί το «Διευθυντήριο» είναι επόμενο να απολήγει και σε πολυδιαφωνία ως προς τα πρόσωπα που πρέπει να το απαρτίσουν. H διάσταση απόψεων στο συγκεκριμένο ζήτημα προσλαμβάνει εσωκομματικώς εντονότατο χαρακτήρα, δεδομένου ότι στην ουσία αναφέρεται σε μια διαλογή των στελεχών που μετείχαν έως σήμερα στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Ασφαλώς σ’ ένα κόμμα που άσκησε τη διακυβέρνηση επί περίπου 20 χρόνια, υπήρξαν επιτυχόντες και αποτυχόντες υπουργοί, διακρίθηκαν πρόσωπα που διατήρησαν την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά υπάρχουν και στελέχη στα οποία καταλογίζεται το εκφυλισμένο «σύστημα ΠΑΣΟΚ», η διαφθορά και -εν τέλει- η «ταπεινωτική ήττα» στις τελευταίες εκλογές. Συνεπώς, η «νέα εποχή» που επαγγέλλεται ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν θα προκύψει εκ παρθενογενέσεως. Αλλωστε και ο ίδιος έχει επί δεκαετίες διατελέσει ενεργό και εν δοκιμασία πολιτικό στέλεχος του κόμματός του. Δεν είναι νέο, αλλά, υποτίθεται, καταξιωμένο και -προπαντός- άφθαρτο πολιτικό πρόσωπο, στο οποίο ανετέθη η αναγέννηση του κόμματός του. Ποιοι, λοιπόν, από την παλιά φρουρά δικαιούνται να διεκδικήσουν εξίσου την ιδιότητα αυτή και ποιοι επιβάλλεται να παροπλισθούν πολιτικώς, φέροντες τας αμαρτίας του κόμματος; Και για να αναφερθούμε ενδεικτικά σε συγκεκριμένα πρόσωπα: Οταν ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, ως αρμόδιος για την επιλογή των υποψηφίων δημάρχων του ΠΑΣΟΚ, εισηγείται την επιλογή «νέων και άφθαρτων» προσώπων θα μπορούσε να προτείνει ως διεκδικητή του Δήμου Θεσσαλονίκης τον κ. Ακη Τσοχατζόπουλο; Ο κ. Θεόδ. Πάγκαλος θεωρεί εαυτόν εξίσου «καταξιωμένο και αδιάφθορο» π.χ. με τον κ. Γιάννο Παπαντωνίου, ώστε να συμπαρακαθήσει και να συμπράξει μαζί του, οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ στη «νέα εποχή»;
Θα μπορούσαν να αναφερθούν δεκάδες τέτοια παραδείγματα, προκειμένου να καταδειχθεί η διαφορά φήμης και αξιολογήσεως του στελεχικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ εκ μέρους της κοινής γνώμης. Πρόκειται, όπως προαναφέρθηκε, για την έξωθεν καλή ή κακή μαρτυρία, η οποία δεν αποκλείεται να αδικεί ορισμένα πρόσωπα της «παλιάς φρουράς» του ΠΑΣΟΚ, όπως -πιθανώς- και να καταξιώνει λανθασμένως ορισμένα άλλα. Αυτό, όμως, στην πολιτική δεν είναι σπάνιο, ούτε τραγικό. Οσο δε οι τρόποι συγκαλύψεως μιας παρανομίας καθίστανται ευρηματικότεροι των μηχανισμών ελέγχου και κολασμού των επιόρκων δημοσίων λειτουργών, τόσο η έξωθεν μαρτυρία θα προσλαμβάνει και μεγαλύτερη σημασία για την αξιολόγηση και την πολιτική τους τύχη…
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι αυτή η διαλογή-εκκαθάριση στελεχών, είτε συγκροτηθεί είτε όχι το συλλογικό όργανο ηγεσίας, επιβάλλεται να γίνει στο ΠΑΣΟΚ. Η δε ευθύνη και το βάρος αυτής της δυσχερέστατης διαδικασίας ανήκει στον κ. Γ. Παπανδρέου, προσωπικώς και χωρίς -φυσικά- τη σύμπραξη κομματικών οργάνων. Αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως δεν ανταποκριθεί στην υποχρέωσή του αυτή, αναπόφευκτα η διαδικασία του διαχωρισμού της ήρας από το σιτάρι στο ΠΑΣΟΚ θα περιέλθει στο εκλογικό σώμα. Θα είναι δε περισσότερο οδυνηρή και μακρά για όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι τούτο αποτελεί προϋπόθεση, προκειμένου το κόμμα τους να επαναδιεκδικήσει την εξουσία…