Την ιστορία την έχουμε ζήσει (και το χειρότερο: την έχουμε… χρυσοπληρώσει!) σε πάμπολλες περιπτώσεις στο παρελθόν, εξαιτίας των οποίων είτε καθυστέρησαν προκλητικά πολύ συγκεκριμένα δημόσια έργα, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος από τη χρήση τους και τελικά τα έργα να γίνουν με νέες πολύ υψηλότερες τιμές είτε το Δημόσιο κατέληξε σε προμήθειες απαραίτητου υλικού χαμηλότερης ποιότητος και υψηλότερης τιμής, κατά τρόπο που οι συγκυρίες να «μυρίζουν» (ενδεχομένως -αλλά όχι απαραιτήτως…- πέρα και άσχετα από τη βούληση των πολιτικών ηγεσιών των αρμοδίων υπουργείων) μεθοδεύσεις για ασύμφορες συμβάσεις, με χαρακτηριστικά σκανδάλου. Μιλάμε για τις παρεμβάσεις, ύστερα από προσφυγές προμηθευτών του Δημοσίου, της Δικαιοσύνης, η οποία με τις αποφάσεις που εξέδιδε ανέτρεπε τις διαδικασίες των διαγωνισμών που είχαν προκηρυχθεί και γίνει, με αποτέλεσμα οι προμήθειες και τα έργα να δίνονται όχι στους μειοδότες ή στους έχοντες υποβάλλει τις καλύτερες τεχνικές προτάσεις, αλλά σε… πλειοδότες και με τεχνικές προδιαγραφές στις προσφορές τους ανεπαρκείς ή μειωμένης ποιότητας. Γνωστά και… χρυσοπληρωμένα πράγματα…
Γι’ αυτό και, σωστά, η σημερινή κυβέρνηση, στις προγραμματικές της δηλώσεις πέρυσι τον Μάρτιο, είχε εξαγγείλει την κατάργηση του νόμου 2522/97, «περί δικαστικής προστασίας κατά το στάδιο που προηγείται της σύναψης συμβάσεων δημοσίων έργων, κρατικών προμηθειών και υπηρεσιών», ώστε να πάψει υφιστάμενη μια άνευ προηγουμένου τροχοπέδη στις δημόσιες συμβάσεις (λόγω καθυστερήσεων στην εκδίκαση των προσφυγών), που συχνά είχε σαν αποτέλεσμα την αδυναμία απορρόφησης προγραμματισμένων πιστώσεων (συχνά και κοινοτικών κονδυλίων…) και να παρακαμφθεί αποτελεσματικά ένα παράδοξο, με πολύ συγκεκριμένες και αρνητικές επιπτώσεις, να καλούνται δηλαδή τα δικαστήρια να εκδώσουν αποφάσεις επί πολύπλοκων τεχνικών θεμάτων, χωρίς τη συνδρομή τεχνικών και εξειδικευμένων συμβούλων έτσι, που τελικά… να ανατρέπονται στις έδρες των δικαστηρίων τεχνικές αξιολογήσεις ειδικών προς τούτο επιτροπών, με αποτέλεσμα να μην ανατίθεται η προμήθεια στην ουσιαστικά και τυπικά αλλά… και οικονομικά συμφερότερη για το Δημόσιο προσφορά…
Γιατί τα θυμηθήκαμε, τώρα, όλα αυτά; Πληροφορούμεθα, πως το υπουργείο Εσωτερικών (το υπουργείο, δηλαδή, η πολιτική ηγεσία του οποίου μάχεται, και πολύ σωστά, υπέρ της διαφάνειας και της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος…) σκοπεύει να προχωρήσει στην αγορά 20 εκχιονιστικών οχημάτων, από προμηθευτή όμως άλλον από τον μειοδότη του διαγωνισμού που έχει γίνει, και μάλιστα, με τιμή υψηλότερη κατά 10.000 ευρώ ανά όχημα – δηλαδή ένα επιπλέον κόστος 200.000 ευρώ!
Η ανάθεση της προμήθειας στον ακριβότερο προμηθευτή και όχι στον μειοδότη που κέρδισε και τον διαγωνισμό, γίνεται κατά τις υπηρεσίες του υπουργείου επειδή ο συγκεκριμένος προμηθευτής που προσφέρει το ακριβότερο όχημα, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με απόφασή του έκρινε ότι δεν γίνεται δεκτή η προσφορά του πραγματικού μειοδότη (ξαναλέμε: κατά 10.000 ευρώ φθηνότερη για κάθε ένα από τα 20 εκχιονιστικά…) για μια τεχνική λεπτομέρεια η οποία όμως εξετάσθηκε και κρίθηκε ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ από τις αρμόδιες υπηρεσιακές τεχνικές επιτροπές, οι οποίες και αποφάσισαν ότι αφενός είναι απολύτως επουσιώδης, και αφετέρου καλύπτεται απολύτως από δήλωση που συνάπτεται στην προσφορά του μειοδότη, και το προσφερόμενο όχημα υπερκαλύπτει στο ακέραιο τις τεχνικές προδιαγραφές της διακήρυξης!
Το… «παζλ», που αντικειμενικά δημιουργεί εύλογες σκέψεις για μια πέρα για πέρα ασύμφορη και σκανδαλώδη αγορά (πέρα και άσχετα από προθέσεις, έστω…) συμπληρώνεται και από μια άλλη «λεπτομέρεια»: το αγοραζόμενο ακριβότερο όχημα, δεν έχει να επιδείξει ιστορικό διάθεσης και χρήσης, ως εκχιονιστικό, σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ το όχημα του πραγματικού μειοδότη χρησιμοποιείται κατά… χιλιάδες ως εκχιονιστικό όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά ακόμη και σε χώρες με «εθνική» παραγωγή οχημάτων με αψεγάδιαστη «συμπεριφορά»!
Για να καταλάβουμε: αν δεν επρόκειτο για το Δημόσιο, αλλά για έναν ιδιώτη ή κάποια ιδιωτική εταιρεία, πιστεύει κανείς σοβαρός άνθρωπος πως θα επέλεγε να αγοράσει ένα όχημα κατά… 10.000 ευρώ ακριβότερο από ένα άλλο που έχει μεγαλύτερες δυνατότητες και είναι πιο αξιόπιστο, όπως αποδεικνύεται από την ιστορία και τις πωλήσεις του στη διεθνή αγορά; Γιατί το «απλό και λογικό» που θα έκανε ο οποιοσδήποτε ιδιώτης που νοιάζεται για τα λεφτά του (και την ποιότητα της δουλειάς του!) να μην το κάνει και το Δημόσιο, που… διαχειρίζεται τα χρήματα όλων μας;
Επιτέλους, υπάρχει και άλλη διέξοδος για να μην θεωρηθεί ότι το υπουργείο Εσωτερικών «αγνοεί» τις αποφάσεις του ΣτΕ (έστω και αν αυτές αφορούν τεχνικά θέματα, για τα οποία τα μέλη του δεν διαθέτουν τις κατάλληλες γνώσεις για να κρίνουν…), αλλά ταυτόχρονα να διασφαλισθεί και το καλώς εννοούμενο δημόσιο συμφέρον και… η μη κατασπατάληση «αχρεωστήτως» 200.000 ευρώ: να επαναληφθεί εξ αρχής ο διαγωνισμός – δεν θα είναι δα η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο από πλευράς Δημοσίου…
Ετσι και αλλιώς, με τούτα και με εκείνα και με τις προσφυγές και τις καθυστερήσεις στην έκδοση της απόφασης, τη φετινή χειμερινή περίοδο, κατά την οποία θα εχρησιμοποιούντο τα 20 εκχιονιστικά, τη χάσαμε – στην καλύτερη περίπτωση αυτά από τον ακριβότερο προμηθευτή, θα παραδοθούν… για του χρόνου! Ας προκηρυχθεί, λοιπόν, πάλι ο διαγωνισμός, να κριθούν εξ αρχής όσες προσφορές υποβληθούν (τόσο στο τεχνικό όσο και στο τόσο… ενδιαφέρον οικονομικό τους σκέλος) και να αποφευχθεί μια εξέλιξη που πέρα από γεύση σκανδάλου θα μας… κοστίσει κα 200.000 ευρώ «καπέλο»!