O γνωστός αφορισμός του συμβούλου του Κλίντον, Τζορτζ Στεφανόπουλος, «it’s the economy, stupid» (είναι η οικονομία που μετράει, ανόητε) δεν μπορούσε παρά να επιβεβαιωθεί και στην Ελλάδα. H υπέρβαση των αβυσσαλέων ιδεολογικών ρηγμάτων του Ψυχρού Πολέμου και η συναίνεση των δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών στις βασικές συντεταγμένες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μοιραία μετέθεσαν το κέντρο βάρους της πολιτικής αντιπαράθεσης στο πεδίο της οικονομίας. Από αυτή την άποψη δεν ξενίζει η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να εστιάσει στα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής την αντιπολιτευτική του τακτική.
Εκείνο που όντως ξενίζει είναι το περιεχόμενο και οι τόνοι του αντιπολιτευτικού λόγου που προσπαθούν να αρθρώσουν ο Γ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του. Αίφνης, η Βάσω Παπανδρέου κήρυξε την οικονομία «υπό κατάρρευση», χωρίς να μπει στον κόπο να τεκμηριώσει μια τόσο δραματική προειδοποίηση. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, συσσωρεύονταν οι πρώτες, ελπιδοφόρες ενδείξεις για ένα ορισμένο «νοικοκύρεμα» των δημοσίων οικονομικών – που, φυσικά, απέχουν ακόμη από το να έχουν μπει σε μια μη αντιστρεπτή πορεία εξορθολογισμού. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι τα έσοδα από τις πρώτες μετοχοποιήσεις δημοσίων οργανισμών (OTE, ΟΠΑΠ κ.α.) υπερέβησαν κατά πολύ τις προβλέψεις του κρατικού προϋπολογισμού αποτελεί σαφή ένδειξη εμπιστοσύνης των διεθνών επενδυτικών αγορών στο μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Αλλά και ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν απέφυγε τον πειρασμό της αντιπολιτευτικής αμετροέπειας. Δεν δίστασε να χαρακτηρίσει «κοστούμι διαφθοράς και αδιαφάνειας» το κυβερνητικό νομοσχέδιο για σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε αναπτυξιακά έργα, λησμονώντας ότι ήταν το δικό του κόμμα που είχε προτείνει παρόμοιες συμπράξεις, θεωρώντας τες -και ορθώς- πολύτιμο αναπτυξιακό εργαλείο.
Μπορεί να κατανοήσει κανείς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Γιώργος Παπανδρέου εξ αιτίας της χρόνιας ενδοκομματικής μεμψιμοιρίας και της υφέρπουσας αμφισβήτησης των ηγετικών του ικανοτήτων. Ωστόσο, ούτε η αντανακλαστική αναδίπλωση στη λογική του «πολιορκημένου φρουρίου», με τις θεωρίες συνωμοσίας περί «υπονόμευσης της ηγεσίας από τα μέσα ενημέρωσης», ούτε η φυγή προς τα εμπρός, σε μια υψηλών τόνων αλλά χαμηλής πειστικότητας αντιπολιτευτική τακτική, αποτελούν λύση. Τα υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας χρειάζονται τον αυστηρό έλεγχο του κυβερνητικού έργου από μια δυναμική και γόνιμη αντιπολίτευση. H στείρα καταστροφολογία δεν θα ωφελήσει ούτε τη χώρα, ούτε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Θα προσθέσει, απλώς, στο πρόβλημα ηγεσίας ένα ακόμη οξύτερο πρόβλημα αξιοπιστίας.