Είχαμε μαζευτεί μια ντουζίνα άνθρωποι μπροστά σε μια από τις τηλεοράσεις της εφημερίδας, απόγευμα της Τετάρτης, και βλέπαμε το θρίλερ της Εθνικής μας με το Καζακστάν. Κατά τον ρυθμό της δουλειάς του ο καθένας (ή ανάλογα με τις εντολές της τσαντίλας του), ερχόταν, έφευγε, ξαναρχόταν. «Προπονητές» είμαστε κι εμείς, όπως δέκα εκατομμύρια συνέλληνες και περί τα τέσσερα δισεκατομμύρια συνγήινοι. Ωσπου λοιπόν να φτάσουμε στο τέλος, ώσπου δηλαδή η ήττα να γίνει απροσδόκητη νίκη και να φωνάξουμε (όχι από χαρά, αλλά από ένα μείγμα αγανάκτησης για το θέαμα και ανακούφισης για το αποτέλεσμα), είχαμε προλάβει να «στολίσουμε» ποικιλότροπα την Εθνική. Με μισή καρδιά είναι η αλήθεια, γιατί το νιώθουμε όλοι πως είναι άδικο να παραγράψουμε τα περυσινά πανηγύρια.
Το δικαίωμα πάντως της επίκρισής μας το πρόσφερε απλόχερα η εμφάνιση της ομάδας. «Φούσκα του Χρηματιστηρίου» την αποκάλεσε λοιπόν ο ένας, «ομάδα παλαιμάχων» ο άλλος, «Παναθηναϊκό» κάποιος τρίτος, σεσημασμένος γαύρος, που αποφάνθηκε ότι ο καλύτερος επιθετικός μας ήταν ο Νικοπολίδης, με την μπούκα του στο δεύτερο γκολ. Κακά τα ψέματα. H προχθεσινή Εθνική, δίχως λάμψη, δίχως σχέδιο, δίχως δυνάμεις, δίχως καν θέληση ορισμένες στιγμές, δεν δικαιούται να ελπίζει στην πρόκρισή της στο Μουντιάλ, δεν δικαιούται καν να παίξει στο Μουντιάλ. Με σέντρες καμιναδέ που σημάδευαν την εξέδρα, με «ατομικές πρωτοβουλίες» που παλαιότερα τις χαρακτήριζαν «ηρωικές» μόνο και μόνο γιατί δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν ένα από τα τόσα πολύ πιο ταιριαστά επίθετα, με παίκτες που έχαναν τον αντίπαλο γιατί οι μισοί δεν έχουν ομάδα και οι άλλοι, που έχουν ομάδα, δεν έχουν παιχνίδια στα πόδια τους, η ομάδα ικανοποίησε μόνο τους αποφασισμένους κυνικούς.
Το να περάσεις από το παιχνίδι της μπάλας στο επίσης δημοφιλέστατο παιχνίδι της απομυθοποίησης είναι πιο εύκολο κι από το να στείλεις την μπάλα στα δίχτυα από δύο μέτρα δίχως τερματοφύλακα μπροστά σου. Αλλά και καταγάλανα γυαλιά να φορέσει κανείς, δεν μπορεί να δει όμορφη την Εθνική μας. Οι «κολλημένοι με την μπάλα» έχουν να λένε ότι ο Οτο Ρεχάγκελ είναι «κολλημένος με την ενδεκάδα», και το ‘χουν το δίκιο τους. Αν ο Θοδωρής Ζαγοράκης συμπλήρωσε προχθές 108 συμμετοχές στην Εθνική, ορισμένοι παίκτες φαίνεται ότι έχουν καπαρώσει θέση στην ενδεκάδα με το γνωστό 108 του στρατού, είναι-δεν είναι σε φόρμα, παίζουν-δεν παίζουν σε ομάδα. Αλλά αυτό τελικά, φως φανάρι, εκθέτει και τους ίδιους, τους φθείρει. Και μαζί τους φθείρει τις αντοχές και των πιο ανεκτικών φίλων της ομάδας.