Πολύ αναζωογονητική και ελπιδοφόρα (ασχέτως τελικής έκβασης της όποιας αμφισβήτησης και αντίδρασης…) η τυχαία κουβέντα με μια παρέα νεαρών φοιτητών, που περιμένοντας δυο τρεις φίλους να ‘ρθουν για τη βραδινή έξοδο, παρακολουθούσαν «από σπόντα» τις βραδινές ειδήσεις που έπαιζαν στην τηλεόραση του σαλονιού… «Καλά, αυτό που κάνουν τώρα, είναι… δελτίο ειδήσεων ή σόου δυο τριών «ξερόλων» που μας ξεφουρνίζουν όχι ειδήσεις, αλλά… τις απόψεις τους επί των ειδήσεων – από την τραγωδία της Νέας Ορλεάνης, τον καβγά στη Βουλή, την επέκταση των ΚΕΠ και την οικονομική κατάσταση, μέχρι το τι ΔΕΝ θα πει ο Καραμανλής στην Εκθεση Θεσσαλονίκης;». Μιας και… μας εξέφραζαν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, επιχειρήσαμε να τους «προβοκάρουμε» λίγο, ρωτώντας τους ποιες εκπομπές παρακολουθούν στην τηλεόραση και τι προτιμούν να ακούν στο ραδιόφωνο. «Ταινίες, αθλητικά και στο ραδιόφωνο μουσική, τι άλλο;», η σχεδόν κοινή τους απάντηση, λες για να σιγοντάρει τον τηλεσχολιαστή στη μικρή οθόνη, που εκείνη τη στιγμή σημείωνε «με ενδιαφέρον!» ότι τα αποτελέσματα στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο αποκαλύπτουν πως στη χώρα μας το 57% «δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση», το 51% «δεν εμπιστεύεται τη Βουλή» και… το 76% δεν πιστεύει στα κόμματα – έτσι, γενικώς!
Θελήσαμε να υπερασπισθούμε την πολιτική και τους παράγοντές της (πολιτικούς, MME, συνδικαλιστές…) για να εισπράξουμε μια ευγενικά διατυπωμένη αλλά «απόλυτη» απάντηση, πως «εσείς, λόγω δουλειάς, μπορεί να ασχολείσθε με αυτά και να θεωρείτε πως ενδιαφέρεται και ο περισσότερος κόσμος, αλλά δεν είναι έτσι…». Και σκεφθήκαμε την εντύπωση που μας κάνει κάθε πρωί, στο μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων, το γεγονός πως ενώ το δικό μας (από… επαγγελματική διαστροφή!) ραδιόφωνο παραμένει πεισματικά συντονισμένο σε κάποιο ειδησεογραφικό σταθμό, για να ακούσουμε ειδήσεις, σχόλια, παρεμβάσεις «καλεσμένων» στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής μας γραμμής…», από τα ανοιχτά παράθυρα των άλλων γύρω μας αυτοκινήτων, αντιλαμβανόμαστε πως οι υπόλοιποι «μποτιλιαρισμένοι» επιλέγουν να ακούν τη μουσική της προτίμησής τους…
«Δηλαδή, για πείτε μου (ρώτησε ο νεαρός φοιτητής της Νομικής…) γιατί ο Καραμανλής διέγραψε αυτόν τον, πώς τον είπε, βουλευτή του (η είδηση είχε «παίξει» και είχε αποτελέσει θέμα διαφόρων σχολιασμών από τους «παραθυράτους» παντειδήμονες…), που είπε ο άμοιρος το… αυτονόητο, αυτό που λέει και όλος ο κόσμος, πως δηλαδή, όπως υπάρχουν σε όλα τα κόμματα τίμιοι άνθρωποι, έτσι υπάρχουν και άνθρωποι που χρηματίζονται – γιατί δηλαδή το ίδιο δεν λένε οι γιατροί για το δικό τους συνάφι, και εσείς οι δημοσιογράφοι για το δικό σας;»
Τι να του πεις; Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε πως αυτό που μέτρησε (όπως άλλωστε και στην περίπτωση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε κάποια άρθρα ενός νομοσχεδίου -που το κόμμα του… καθύβρισε και απέρριψε στο σύνολό του- επειδή τα βρήκε χρήσιμα, και… κλήθηκε σε απολογία!) δεν ήταν αυτό που είπε (και έκανε, αντίστοιχα…) αυτό καθ’ αυτό, αλλά το «τάιμινγκ», για να… εισπράξουμε την απάντηση διατυπωμένη ως απορία, πως «δηλαδή, σημασία δεν έχει αν κάποιος λέει και κάνει το σωστό και αυτονόητο, αλλά… πότε το κάνει και ποιος είναι;». Τι να του πεις;
Με τη συζήτηση πήραν… φόρα! «Με ποια λογική το ΠΑΣΟΚ… κατηγορεί την κυβέρνηση πως «δεν θα εξαγγείλει τίποτε στη Θεσσαλονίκη», μήπως τα όσα… εξήγγειλε αυτό τα προηγούμενα χρόνια, ως κυβέρνηση, τα έδωσε κιόλας στον κόσμο; Και η κυβέρνηση, πάλι, ποιον πείθει όταν λέει «τόσα μπορώ, τόσα δίνω…», όταν η ίδια ως αντιπολίτευση τα όσα… έλεγε πως θα δώσει το ΠΑΣΟΚ (και στα χαρτιά ήταν περισσότερα απ’ όσα μπορεί αυτή να δώσει σήμερα) τα χαρακτήρισε «φιλοδώρημα»; Δείχνουν σαν να μιλάνε και οι μεν και οι δε… μεταξύ τους, αδιαφορώντας για το ποια είναι η γνώμη του λαού!»
Από τη συλλήβδην απορριπτική στάση τους (είχαν πάρει φόρα για τα καλά!) δεν γλίτωσαν ούτε τα… «Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών», τα ΚΕΠ, που λίγο πριν στο δελτίο ειδήσεων είχε λεχθεί ότι εξυπηρετούν όλο και περισσότερο τον κόσμο – με αφορμή την ανακοίνωση ότι θα προσληφθούν (από τους ήδη υπηρετούντες ως «εκτάκτους», όπως εξηγούσε ένας «αναλυτής») σε αυτά 3.000 ως μόνιμοι. «Καλά, από τη μια λένε πως θέλουν να πετύχουν το «λιγότερο κράτος», και από την άλλη… προσλαμβάνουν κόσμο, για να κάνει τη δουλειά που ΔΕΝ κάνουν όσοι ήδη είναι γρανάζια της γραφειοκρατίας; Στήνουν μια… παράλληλη, πιο «ευέλικτη» γραφειοκρατία, για να διαχειρισθεί το χάος αυτής που ήδη υπάρχει; Και έπειτα, ποιος ο λόγος το Δημόσιο να σου… ζητάει για τη μια ή την άλλη δουλειά πιστοποιητικό γεννήσεως (που τώρα θα… στο εκδίδει πιο εύκολα το ΚΕΠ) ή αντίγραφο ποινικού μητρώου – το ίδιο το κράτος που… στο ζητάει, δεν μπορεί να δει στα αρχεία του πότε γεννήθηκες και τι σόι άνθρωπος είσαι;» Τι να τους πεις;
Για «αδιάφοροι» και «απολιτικοί» (δήλωναν περήφανοι πως «δεν είναι με κανένα κόμμα – στη φάση ακόμη που μπλέκουν, όχι άδικα ίσως, την πολιτικοποίηση με την κομματικοποίηση…), μας φάνηκαν πολύ ενεργοί, δραστήριοι, με άποψη, «θυμωμένοι»! Και, μα την αλήθεια, το καταχαρήκαμε! Σαν να «μυρίσαμε» στη στάση και στις αντιδράσεις τους μια πολύ αισιόδοξη και φιλόδοξη, αυθόρμητη και «ακηδεμόνευτη» δυναμική αμφισβήτηση του «συστήματος», μια απαρχή αποδόμησής του. Πού θα βγάλει και τι θα φέρει, κανείς δεν ξέρει. Αλλά… μια μικρή επανάσταση, ποτέ δεν έκανε κακό (το αντίθετο!) σε κανέναν… Καλό Σαββατοκύριακο!