THE NEW YORK ΤΙΜΕS
Ενας αναβαθμισμένος ΟΗΕ
Βρισκόμαστε σε έναν πολυετή πόλεμο για τον πολιτισμό. Πρόκειται στην ουσία για μια παγκόσμια στρατιωτική μάχη ιδεών ανάμεσα σε εκείνους που υπερασπίζονται τον πολιτισμό και σε εκείνους που τον καταστρέφουν. Από κάθε σκοπιά κι αν ιδωθεί αυτός ο αγώνας, ένας μεταρρυθμισμένος και αποτελεσματικός OHE θα αποδεικνυόταν σ’ έναν εξαιρετικά χρήσιμο σύμμαχο στο πλευρό του πολιτισμού. Ενας οργανισμός ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις αυτού του αγώνα, όπως λέγεται η τρομοκρατία, και να πει την αλήθεια για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, να περιγράψει και να αντιμετωπίσει τη γενοκτονία στο Σουδάν και άλλες τρομερές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ ολόκληρο τον κόσμο, θα συνέβαλε πολύ στην αμερικανική ασφάλεια στο εσωτερικό και στην ελευθερία στο εξωτερικό.
LΕ ΜΟΝDΕ
Το νέο πρόσωπο της Ιαπωνίας
Οι βουλευτικές εκλογές της 11ης Σεπτεμβρίου στην Ιαπωνία, ουσιαστικά μεταβλήθηκαν σε δημοψήφισμα, το οποίο έκρινε την πολιτική του πρωθυπουργού Γιουνιχίρο Κοϊζούμι. Για πολύ καιρό, η Ιαπωνία, τους πολιτικούς μαιάνδρους της οποίας η Δύση δεν είχε καν προσπαθήσει να κατανοήσει, έμοιαζε πολύ απομακρυσμένη από την Ευρώπη, λόγω της απουσίας εναλλαγών. Σήμερα, δείχνει μια περίεργη εγγύτητα. O θρίαμβος του στοιχείου εκείνου, που ο Τύπος χαρακτήρισε «θέατρο Κοϊζούμι», θυμίζει πράγματι όλες εκείνες τις δημοκρατίες ή τις προσωπικότητες και τις ριζικές λύσεις, που προκαλούν αναταράξεις και επικρατούν σε βάρος κάθε αξιολόγησης των καταστάσεων. O κ. Κοϊζούμι μπορεί βεβαίως να κατόρθωσε να ταρακουνήσει ένα κοιμισμένο εκλογικό σώμα. Και γι’ αυτό και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός που αποπειράθηκε να εκσυγχρονίσει τον εθνικό συντηρητισμό. Ακόμα καλύτερα: κατόρθωσε σε τόσο μεγάλο βαθμό να κατευθύνει τις προσδοκίες της αλλαγής των ψηφοφόρων, ώστε εκείνοι χάρισαν μια θριαμβευτική πλειοψηφία στο κόμμα που κυβερνά ήδη εδώ και μισό αιώνα. H πρώτη δημοκρατία της Ασίας, η Ιαπωνία, δείχνει να αποδέχεται ένα συντηρητισμό με «νέο πρόσωπο», ενώ άλλες χώρες της περιοχής, όπως η Νότια Κορέα, επέλεξαν το αντίθετο. Οι ψηφοφόροι αφέθησαν να σαγηνευθούν από το αισιόδοξο τραγούδι του κ. Κοϊζούμι, ο οποίος τους υπόσχεται μια «φιλόδοξη Ιαπωνία», γυρνώντας την πλάτη στον σκοτεινό ρεαλισμό της αντιπολίτευσης.
WΖ
Ποιος φοβάται ποιον στη Γερμανία
Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ εκμεταλλεύεται ευκαιρίες τις οποίες στην πραγματικότητα δεν έχει. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ο καγκελάριος εμφανίζεται τόσο ευδιάθετος την ώρα που όλα δείχνουν ότι είναι οι τελευταίες ημέρες του στην εξουσία; H κατάσταση είναι μάλλον παράλογη. O κ. Σρέντερ και ο υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ εμφανίζονται σαφώς πιο δυναμικοί από την κυρία Μέρκελ και το επιτελείο της, παρά το γεγονός ότι οι τελευταίοι προηγούνται στις δημοσκοπήσεις. Το είδαμε άλλωστε και στη νέα τηλεοπτική αναμέτρηση με τη συμμετοχή κι άλλων, πλην των δύο βασικών, υποψηφίων. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πλέον το ενδεχόμενο να πετύχει ο Σρέντερ τον στόχο του 38%, τον οποίο ο ίδιος έχει βάλει.
LΑ REPUBBLICA
O τηλεοπτικός φακός και ο Σρέντερ
Η νέα τηλεοπτική αναμέτρηση ανέδειξε για άλλη μια φορά το πρόβλημα της Κεντροδεξιάς στη Γερμανία. Μπορεί η κυρία Μέρκελ να μιλάει πιο σοβαρά και περισσότερο συγκεκριμένα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Προτείνει μάλιστα πιο τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας από τον Σρέντερ. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, ο σημερινός καγκελάριος εκμεταλλεύεται στο έπακρον την ικανότητά του να αντιμετωπίζει τον τηλεοπτικό φακό. Και υπερασπίζεται το έργο του, προβάλλοντας για άλλη μια φορά τις αλλαγές που προώθησε, αλλά και το «όχι» που είπε στην Αμερική σχετικά με τον πόλεμο στο Ιράκ.
ΕL ΡΑΙS
Δύο βασικά ερωτήματα
Δύο ερωτήματα εγείρονται μετά την αποχώρηση των Ισραηλινών από τη Λωρίδα της Γάζας. Θα οδηγήσει η αποχώρηση αυτή στην επανέναρξη της ειρηνευτικής διαδικασίας; Και θα καταφέρει η Παλαιστινιακή Αρχή να δημιουργήσει στη Γάζα τον πυρήνα ενός κράτους που θα έχει -στα όρια του δυνατού- ομαλές σχέσεις με το Ισραήλ; Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι αρνητική. O ίδιος ο Αριέλ Σαρόν είπε πως η αποχώρηση δεν έχει σχέση με την ειρηνευτική διαδικασία. O Μαχμούντ Αμπάς, όπως είπε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, θα πρέπει να αποδείξει ότι του αξίζει η Γάζα πριν τον αποδεχτεί ως συνομιλητή του. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, να καταστρέψει τους τρομοκρατικούς πυρήνες στη Λωρίδα της Γάζας. Στο δεύτερο ερώτημα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. H Χαμάς θέλει να συμμετάσχει στο πολιτικό παιγνίδι. Γι’ αυτό άλλωστε δεν εκμεταλλεύτηκε το ζήτημα της αποχώρησης. H αντιμετώπιση αυτή θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια περίοδο ηρεμίας στην περιοχή και θα έδειχνε αν το Ισραήλ είναι έτοιμο να αποχωρήσει και από άλλες περιοχές.
ΙΝΑ DAILY.COM/ ΗΑΑRΕΤΖ
Διαφορετική μεταχείριση
Δύο χώρες της Μέσης Ανατολής αποχώρησαν αυτόν τον χρόνο από εδάφη τα οποία κατείχαν για δεκαετίες. H μία χώρα προχώρησε σε μερική, μετρημένη απόσυρση και συνεχίζει να ασκεί τρόπον τινά εξουσία σε αρκετούς τομείς. H δεύτερη χώρα απέσυρε τις στρατιωτικές της δυνάμεις από την κατεχόμενη χώρα και ανασυντάχθηκε εντός των συνόρων της H κατάσταση στη διεθνή αρένα είναι ακριβώς το αντίθετο. Αυτός που αποχωρεί σε μικρότερο βαθμό, κερδίζει περισσότερο σεβασμό. O Αριέλ Σαρόν, ο οποίος οδήγησε το Ισραήλ στο να αποχωρήσει από τη Λωρίδα της Γάζας, ξεκίνησε χθες για ένα διπλωματικό γύρο της νίκης στη γενική συνέλευση του OHE. Οι ηγέτες με τους οποίους θα συναντηθεί, θα του δώσουν άφεση αμαρτιών για τους κακούς χειρισμούς του παρελθόντος, από την εισβολή το 1953 στην Κιμπίγια και τον πόλεμο στον Λίβανο. Θα μιλήσουν αντ’ αυτών για το όραμά του, το πολιτικό του κουράγιο και την ευκαιρία που έδωσε στην ειρήνη. Κι ενώ ο κ. Σαρόν θα συνομιλεί με τον Μπους, τον Πούτιν και τον Μπλερ, ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ Ασαντ θα μείνει στην πατρίδα του και θα παρακολουθήσει τη διεθνή συνάντηση μέσα από την τηλεόραση. H Συρία δεν επαινέθηκε για την αποχώρησή της από τον Λίβανο. Αντιθέτως, ο Σύρος πρόεδρος φοβήθηκε να μεταβεί στη Νέα Υόρκη, γιατί δεν ήξερε αν θα του δοθεί βίζα εισόδου ή επειδή θα δεχόταν όχι και τόσο ευχάριστες ερωτήσεις για τις ευθύνες του αναφορικά με τη δολοφονία του Λιβανέζου ηγέτη Ραφίκ Χαρίρι.
ΤΗΕ ΕCΟΝΟΜΙSΤ
Τα πανεπιστήμια της Ευρώπης
Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, η Ευρώπη έχει σταδιακά παραχωρήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τα πρωτεία στην εκπαίδευση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται τα 17 από τα 20 κορυφαία πανεπιστήμια στον κόσμο, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία. Γιατί τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια παρουσιάζουν τέτοια κάμψη τις τελευταίες δεκαετίες; H απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στον ρόλο του κράτους. Τα αμερικανικά πανεπιστήμια ανευρίσκουν τους πόρους τους από διαφορετικές πηγές, όχι μόνον από τις κυβερνήσεις, αλλά και από φιλανθρωπικά ιδρύματα ή φιλανθρώπους, από επιχειρήσεις και φυσικά από τους ίδιους τους φοιτητές. H πλειονότητα των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων επιβιώνουν με τη βοήθεια του κράτους. Αυτό που κάνουν οι κυβερνήσεις είναι ότι πιέζουν τα πανεπιστήμια να προωθούν όλο και περισσότερους φοιτητές χωρίς να τους δίνουν το απαραίτητο ρευστό. Αναπόφευκτα, υπό αυτές τις συνθήκες η ποιότητα διαβρώνεται. Ακόμη, όπως δείχνει το αμερικανικό μοντέλο, οι άνθρωποι είναι προετοιμασμένοι να πληρώσουν για υψηλή εκπαίδευση, επειδή γνωρίζουν ότι θα ωφεληθούν από αυτήν.