Ηταν βέβαιο πως οι δεύτερες, πιο ψύχραιμες σκέψεις θα άνοιγαν νέους ορίζοντες πιθανών λύσεων στο όντως τεράστιο, από τη συσσώρευση λαθών δεκαετιών, πρόβλημα της Ολυμπιακής. Κάτι που, απ’ ό,τι διαφαίνεται, δρομολογείται ήδη στον προβληματισμό της κυβέρνησης και των καθ’ οιονδήποτε τρόπο εμπλεκομένων στο «παζλ» του εθνικού αερομεταφορέα, καθώς η αρχική αντίδραση του «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι…» δίνει τη θέση της στην πιο συστηματική και «ανήσυχη» θεώρηση της διαμορφωμένης κατάστασης. Στα σίγουρα η Ολυμπιακή «δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί…» με τον τρόπο που γινόταν τα τελευταία χρόνια. Αντί όμως από τον «ξαφνικό θάνατο» (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τους εργαζομένους και για τις εθνικές ανάγκες…) τώρα ψάχνουν να βρουν λύσεις που και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα ικανοποιούν (επιταγές που δείχνουν να είναι λιγότερο «κάθετες» και σκληρές από όσο αρχικά και βιαστικά, από κάποιους, είχαν ερμηνευθεί…) και την ανάγκη ουσιαστικής -και κυρίως μακροπρόθεσμα βιώσιμης- εξυγίανσης της εταιρείας θα πληρούν.
Τα μέτρα που, τελικά, πήρε η κυβέρνηση (νομοθετική ρύθμιση για την προσωρινή προστασία της περιουσίας της εταιρείας από τυχόν κατασχέσεις πιστωτών της, προσφυγή κατά της απόφασης της Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κ.λπ.) δίνουν τα απαραίτητα χρονικά περιθώρια να εκπονηθούν σχέδια και προγράμματα για την εξυγίανση της O.A. και τη διατήρησή της εν λειτουργία (με άλλη μορφή, σε βιώσιμη και ανταγωνιστική βάση…), με κάποιο «σχήμα» η τελική διαμόρφωση του οποίου αποτελεί ήδη αντικείμενο έρευνας και μελέτης.
Πρότυπα υπάρχουν, από την εμπειρία διευθέτησης των προβλημάτων άλλων ευρωπαϊκών εθνικών αερομεταφορέων, οι οποίοι «μετεξελίχθηκαν», εμπλουτίσθηκαν από ιδιωτικά επιχειρηματικά κεφάλαια και λειτουργούν ήδη ικανοποιητικά – και πάντως «μη προβληματικά». Και ο χρόνος που πλέον υπάρχει για την υιοθέτηση του καλύτερου δυνατού σχήματος, αλλά και η εμπειρία των άλλων ευρωπαϊκών «παραδειγμάτων», επιτρέπουν κάποια αισιοδοξία για το μέλλον της εταιρείας, που έτσι κι αλλιώς στο «ενεργητικό» της παραμένει η αγάπη των Ελλήνων και το «όνομά» της μαζί με τα δεδομένα άριστα «απολογιστικά» στον τόσο κρίσιμο τομέα της ασφάλειας…
Ο πρωθυπουργός της χώρας, στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο, περιέγραψε τους τέσσερις βασικούς στόχους στην προσπάθεια (υγιούς και υπό νέα βάση…) επιβίωσης της Ολυμπιακής: να διασφαλισθούν οι εργαζόμενοι (αυτοί, τουλάχιστον, που καλύπτουν θέσεις απαραίτητες για τη λειτουργία της εταιρείας), να βρεθεί και να εξασφαλισθεί βιώσιμη μακροπρόθεσμα λύση (και όχι κάτι «προσωρινό», για να ξεπεραστεί «τώρα» το πρόβλημα, όπως έγινε τουλάχιστον τρεις φορές στο παρελθόν, με τα πολύ συγκεκριμένα δυσμενέστατα αποτελέσματα…), να διασφαλισθεί ο υγιής ανταγωνισμός στην εγχώρια αεροπορική βιομηχανία και, τέλος, να διασφαλισθούν οι πτήσεις προς όλους, ακόμη και τους «άγονους», προορισμούς.
Δεν είναι, φυσικά, τόσο… απλά όσο ακούγονται τα πράγματα – ταυτόχρονα όμως δεν είναι και μη επιτεύξιμα. Ιδιώτες επιχειρηματίες (εξακολουθούν να…) ενδιαφέρονται για την πρόσβαση σε μια Ολυμπιακή (απαλλαγμένη από τις δουλείες και τα βάρη του παρελθόντος, η συμμετοχή του Δημοσίου σε ένα νέο σχήμα, με κάποιο ποσοστό (έναντι παραχώρησης του «ονόματος» και ορισμένων περιουσιακών στοιχείων…) με «ξεκαθάρισμα» των έναντι αυτού εκκρεμοτήτων της εταιρείας, ώστε το νέο, βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και ανταγωνιστικού, μάνατζμεντ της O.A. να μπορεί να γυρίσει «νέα σελίδα», είναι λογιστικά και επιχειρηματικά δυνατή η συνέχιση της «επιδότησης» για «άγονους» προορισμούς (που για κοινωνικούς και εθνικούς λόγους πρέπει να συνεχισθεί…), δεν απαγορεύεται, κατά τα ισχύοντα και στη ναυτιλία, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αρκεί η επιδότηση αυτή αφενός να… καταβάλλεται τακτικά και αφετέρου να μην «παραχωρηθεί» σε μια εταιρεία, αλλά να είναι το αποτέλεσμα μειοδοτικού διαγωνισμού, στον οποίο θα πάρει μέρος η «νέα» Ολυμπιακή, αλλά και οποιαδήποτε άλλη ιδιωτικών συμφερόντων εταιρεία δραστηριοποιείται στην Ελλάδα…
Αυτό που έχει σημασία και που πρέπει να διασφαλισθεί κατά τον πλέον απόλυτο τρόπο, είναι πως οποιοδήποτε και αν είναι τελικά το σχήμα που ελπίζεται να διαδεχθεί τη σημερινή προβληματική Ολυμπιακή, σε καμιά περίπτωση δεν θα… ξαναπέσει στον ίδιο φαύλο κύκλο κακοδιαχείρισης, σκανδάλων, χαριστικών πολιτικών, ρουσφετιών και καταστροφικού εναγκαλισμού της εταιρείας με το πελατειακό ελληνικό κράτος – το «πείραμα» το ζήσαμε, το ακριβοπληρώσαμε, φτάνει πια!
Μόνος τρόπος για να μην ξαναπέσουμε σε «μια από τα ίδια» είναι το Δημόσιο, ακόμη και αν παραμείνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με το ένα ή το άλλο ποσοστό ως «συνεταίρος» στη νέα υγιή εταιρεία, να μην ασκεί σε καμία περίπτωση το μάνατζμεντ – έχει αποδείξει πως ως «εργοδότης» ή «διαχειριστής» είναι ανίκανο και… ευεπίφορο σε παντός είδους «ματσαραγκιά»! Να μετέχει στην ιδιοκτησία, να βάλει κάποιους «όρους» (στην κατεύθυνση της ικανοποίησης «εθνικών στόχων», όπως προαναφέρθηκαν…), να συνδιαμορφώνει, από αυτήν ακριβώς τη σκοπιά, ενδεχομένως την επιχειρηματική πορεία του νέου αερομεταφορέα και η συμβολή του να σταματάει εκεί – και βεβαίως στην εξασφάλιση χωρίς υστερόβουλες σκέψεις και μεθοδεύσεις του υγιούς ανταγωνισμού. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να πιέζουν κόμματα, συνδικάτα και κοινωνία…