Αναμμένο το καντήλι της μνήμης…

Κυριακή, 18 Σεπτεμβρίου, «Ημέρα Εθνικής Μνήμης για τη Μικρασιατική Καταστροφή από το τουρκικό κράτος», όπως ορίζει το Προεδρικό Διάταγμα, έγινε στη Μητρόπολη το επίσημο μνημόσυνο στο οποίο παρέστησαν οι ομοσπονδίες των προσφυγικών σωματείων αλλά και σε κατά τόπους εκκλησίες όπου υπάρχουν μικρασιατικής καταγωγής ενορίτες. Στην Κηφισιά, το μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αναιρεθέντων κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή τέλεσε ο δήμος της Κηφισιάς, με τον δήμαρχο κ. Νίκο Χιωτάκη, επίσης μικρασιατικής καταγωγής, να τιμά τη μνήμη τους, με το Δημοτικό Συμβούλιο να συμπαρίσταται στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Δημητρίου, με εκλεκτό εκκλησίασμα και μια συγκινητική μαρτυρία από τις μέρες της Φωτιάς και της Καταστροφής του 1922. Την κιτρινισμένη από τον χρόνο Σημαία του Τελωνείου Σμύρνης που ανέμιζε σε ελεύθερο αέρα ακμάζοντος Ελληνισμού και που την υπέστειλε ο τότε διευθυντής Τελωνείου, ο Αριστείδης Πιάγκος, και την πήρε μαζί του στο καράβι της προσφυγιάς. Την είχε, με τα παραστατικά της από το Τελωνείο Σμύρνης, ο ανιψιός του Σταματιάδης, διευθυντής Τελωνείου Πειραιώς, που την έδωσε στο μέλος της Ενώσεως Σμυρναίων κ. Πέτρο Βιδωρή, οικονομολόγο, τέως προϊστάμενο τελωνείου, επίσης παρόντα στο μνημόσυνο. Το κειμήλιο αυτό, μέσα στην κατάμεστη εκκλησιά, πάνω από τον δίσκο του μνημοσύνου, έφερε κάτι από την αύρα του Ελληνισμού που ξεχώριζε τη Σμύρνη. Εκ μέρους του Δ.Σ. της Ενώσεως Σμυρναίων μίλησε η Ελένη Μπίστικα-Κατραμοπούλου, ζητώντας να κρατάμε πάντα αναμμένο το καντήλι της μνήμης για τον Ελληνισμό που ξεριζώθηκε. «Να μη ρίξουμε λάδι στη φωτιά, αλλά στο καντήλι της μνήμης για να μην ξεχάσουμε». O δήμαρχος κ. Νίκος Χιωτάκης τόνισε πως και η ωραία Κηφισιά δέχθηκε στα δύσκολα χρόνια πολλούς πρόσφυγες «οι οποίοι αναδείχθηκαν σε δημιουργικά μέλη της κοινωνίας του δήμου μας». Ανάμεσά τους η μητέρα της δημοτικής συμβούλου κ. Μαίρης Κερασιώτη, κομψή και κοκέτα, που έφυγε επτά χρόνων παιδί από τη φλεγόμενη προκυμαία. «Πατρίδα μου ζεις όσο σε θυμόμαστε», το μήνυμα αυτών των μνημοσύνων που τα χαρακτηρίζει η συγκίνηση γι’ αυτούς που έφυγαν και το συναίσθημα ευθύνης γι’ αυτούς που μένουν και κρατούν τη σκυτάλη της μνήμης.