O συντονισμός δεν ήταν ποτέ γνώρισμα των κυβερνήσεών μας, και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο το γεγονός ότι, πάντοτε, εξαγγέλλονται σαν «ευέλικτες και ολιγομελείς» και, επίσης πάντοτε, «ναυπηγούνται» σαν πολυμελέστατες και πολυφωνικές. Δεν ήταν επίσης ποτέ γνώρισμα της κρατικής μηχανής, που όταν καλείται να αντιμετωπίσει συγκεκριμένα προβλήματα, η ίδια δρα σαν θιασώτης της αφηρημένης λογικής, και μάλιστα στην πιο ακραία της εκδοχή. Οσο θυμάμαι, η λέξη «πληντονισμός», σαν το αντίθετο του συντονισμού, δεν υπάρχει στην ελληνική γλώσσα. Κάποια στιγμή ωστόσο ίσως και να κριθεί απολύτως απαραίτητη η εισαγωγή της, ώστε να μας δοθεί η δυνατότητα να περιγράφουμε με οικονομία και ακριβολογία τα φαινόμενα απορρύθμισης και πλήρους αποσυντονισμού.
Δεν χρειάζονταν οι αλλεπάλληλες αυτοαναιρετικές δηλώσεις (όλες τους «δεσμευτικές» ωστόσο και «τελεσίδικες») στο πρόβλημα της Ολυμπιακής, όπου οι «λύσεις» διαδέχονται η μία την άλλη με τον καταιγιστικό ρυθμό που συνηθίζεται στην εκφώνηση των τίτλων στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η κυβέρνηση παράγει πολύ περισσότερες ανακολουθίες απ΄ όσες μπορεί να καταναλώσει και να αφομοιώσει. Δεν έχει υπάρξει ζήτημα στο οποίο ο υφυπουργός να μην έχει διαφοροποιηθεί δημοσίως από τον υπουργό του, ο γενικός γραμματέας από τον αναπληρωτή υπουργό, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος από τον καθ΄ ύλην αρμόδιο, τα κυβερνητικά στελέχη από τα κομματικά και τα συνδικαλιστικά. Και όλα αυτά δεν οφείλονται σε κάποιον πλούτο σκέψεων, φυσικό παρεπόμενο του οποίου θα ήταν οι επιμέρους διαφοροποιήσεις, αλλά στην ελλιπή προετοιμασία, στον πλημμελέστατο σχεδιασμό και στις «προσωπικές στρατηγικές», κοινώς μπαϊράκια.
Προεκλογικά, η Νέα Δημοκρατία διαβεβαίωνε ότι έχει επεξεργαστεί λεπτομερώς λύσεις για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νεοελληνική κοινωνία. Ενάμιση χρόνο στην εξουσία, και ακόμα πολιτεύεται με βάση το αναποτελεσματικό δόγμα «βλέποντας και κάνοντας» ή μάλλον «βλέποντας και δηλώνοντας». Και αντί να στρώσει η «μηχανή» όσο περνάει ο καιρός, αντί οι συναρμόδιοι να συμφωνήσουν επιτέλους (για το ΛΑΦΚΑ λόγου χάρη, για το επίδομα πετρελαίου θέρμανσης, για την Ολυμπιακή, για το ποδοσφαιρικό στοίχημα κ.ο.κ.), τα επεισόδια διχογνωμίας πολλαπλασιάζονται, κ α ι επειδή το υπουργικό συμβούλιο συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, με στυλ μάλιστα ανδρεοπαπανδρεϊκό. Αν το καλοεξετάσουμε, εντός της κυβέρνησης απόλυτη ομοφωνία υπάρχει μόνο ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Πολιτισμού. Ανάμεσα στον κ. Καραμανλή και τον κ. Καραμανλή.