SUDDEUTSCHE ΖΕΙΤUΝG
Ακυβέρνητη Γερμανία;
Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι ένα προϊόν το οποίο προσφέρεται στα κόμματα και στους υποψηφίους κατά παραγγελία. Πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι τελικά οι πολίτες δεν εκπλήρωσαν τις επιθυμίες τους. Μπορεί κανένα στρατόπεδο να μη συγκέντρωσε την πλειοψηφία που χρειάζεται για να κυβερνήσει, ωστόσο υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις. H Γερμανία είναι ακυβέρνητη μόνον όσο οι πολιτικοί επιμένουν να είναι ξεροκέφαλοι.
FΙΝΑΝCΙΑL ΤΙΜΕS
Το τίμημα της αναποφασιστικότητας
Να, λοιπόν, που η Γερμανία βρίσκεται και πάλι στο σταυροδρόμι. Είχαμε ξαναβρεθεί εδώ. Παρά ταύτα, είναι μάλλον δύσκολο να μη σκεφθεί κανείς ότι κάτι ξεχωριστό συμβαίνει σήμερα στη δημοκρατία του Βερολίνου πέρα από τη σύγχυση που ακολούθησε τις ομοσπονδιακές εκλογές της Κυριακής. Προς το παρόν, η Γερμανία μοιάζει με την Ιταλία, αλλά τα όσα διακυβεύονται είναι υψηλότερα. Βραχυπρόθεσμα, η Ευρώπη θα πληρώσει το τίμημα της γερμανικής αναποφασιστικότητας. H υπόσχεση για ταχύτερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι πλέον γράμμα νεκρό, προς το παρόν τουλάχιστον. Ας ξεχάσουμε επίσης το ενδεχόμενο μιας αναθέρμανσης της ανάπτυξης για την επόμενη διετία. Στην εξωτερική πολιτική, η Ουάσιγκτον ήλπιζε ότι θα διοχετευόταν μια θετική ενέργεια στη νατοϊκή συμμαχία. Αυτό τώρα μοιάζει απίθανο. H Ευρώπη χρειάζεται ισχυρές ηγεσίες, αλλά είναι δύσκολο να φαντάζεται μια αδύνατη γερμανική κυβέρνηση, η οποία προσφέρει πολλές υποσχέσεις. H Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπη με βασικές επιλογές. Πρώτον, τι είδους οικονομία θέλουν οι Γερμανοί; Φαίνεται ότι οι περισσότεροι προτιμούν το παλιό γερμανικό μοντέλο. Οι Γερμανοί, παρ’ ότι αντιλαμβάνονται ότι μια ολόκληρη εποχή έχει τελειώσει, εξακολουθούν να αγαπούν την κοινωνικού τύπου οικονομία και δεν έχουν αποφασίσει κατά πόσον θα επιτρέψουν τη διείσδυση πιο φιλελεύθερων δυνάμεων της αγοράς, κάτι όμως που βρίσκεται στον αντίποδα των αξιών τους. Το ερώτημα που αναδεικνύεται, επομένως, είναι κατά πόσον η Γερμανία μπορεί να αρπάξει την ευκαιρία για να κερδίσει εκ νέου το παλιό γεμάτο αίγλη στάτους της και τα πρωτεία στην οικονομία. Θα θελήσουν οι Γερμανοί να πληρώσουν το τίμημα για μια ισχυρή και αποτελεσματική ηγεσία ή θα μείνει ένα κράτος με λιγότερη επιρροή και δευτεροκλασάτο;
LΕ ΜΟΝDΕ
Παραλληλισμοί με το Ιράκ
Η κρίση η οποία έχει ανακύψει με αφορμή το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι ανησυχητική και τείνει να συγκεντρώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που δημιούργησαν την κρίση στο Ιράκ από στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με μια πρώτη ματιά, οι ίδιες αιτίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν στα ίδια αποτελέσματα. H έκθεση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας αναφέρει ότι το Ιράν έλεγε ψέματα στη διεθνή κοινότητα για 18 χρόνια ως προς τα πυρηνικά του προγράμματα. Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραπέμψουν το φάκελο της Διεθνούς Ατομικής Υπηρεσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι μια συμφωνία επιβολής κυρώσεων σε βάρος της Τεχεράνης θα μπορούσε να επιτευχθεί στην καρδιά του Συμβουλίου, δεδομένης της ψήφου της Ρωσίας και της Κίνας, χώρες – μέλη με δικαίωμα βέτο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Αν η παραπομπή του θέματος του Ιράν προκαλούσε ένα μπλοκάρισμα του OHE, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να αποφασίσουν να πλήξουν στρατιωτικά την Τεχεράνη. Ενδεχομένως όμως μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής σκέψης, δεδομένης της ύπαρξης του προηγούμενου του Ιράκ. Οι περίφημες αποδείξεις των ειδικών για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ αποδείχτηκαν φιάσκο. Στη συνέχεια, το Ιράκ οδηγήθηκε σε αιματοκύλισμα. Αλλά το πιο σημαντικό, ο πρόεδρος Μπους αποκλείεται να έχει αυτή τη φορά τη συμπαράσταση των Αμερικανών πολιτών.
LΑ SΤΑΜΡΑ
Πιστεύει ότι υπάρχει χρόνος
Ο Μπερλουσκόνι, όπως βλέπουμε, δεν συνειδητοποιεί καμιά από τις αιτίες που έφεραν την Κεντροδεξιά, μετά τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, σε τόσο δυσχερή θέση. Πιστεύει αντιθέτως ότι με όλα όσα η κυβέρνησή τους εκλήθη να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος -τρομοκρατία, πόλεμος, οικονομική κρίση- είναι θαύμα το ότι τα πράγματα βρίσκονται σήμερα στο σημείο που βρίσκονται, και κατά συνέπεια εκτιμά ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Το γεγονός ότι οι πολιτικοί του σύμμαχοι εκτιμούν ενδεχομένως διαφορετικά την κατάσταση και ζητούν τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων, μπορεί να τον θλίβει σε προσωπικό επίπεδο, όμως πολιτικά δεν τον αγγίζει. Εχουμε να κάνουμε με τον τρόπο πολιτικής επιβολής του Μπερλουσκόνι, ο οποίος στα 12 χρόνια της πολιτικής του σταδιοδρομίας δεν έχει αλλάξει. O «Καβαλιέρε» θεωρεί τον εαυτό του, εκτός από ηγέτη, και ιδρυτή της Κεντροδεξιάς και συνεπώς τον μόνο κατάλληλο να τη διατηρήσει αλώβητη.
ΤΗΕ GUΑRDΙΑΝ
Κι άλλα ψέματα;
Μην είστε τρελοί για δεύτερη φορά. Σας είπαν ότι η Βρετανία πρέπει να εισβάλει στο Ιράκ γιατί το τελευταίο έχει στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής. Εκαναν λάθος. Τώρα λένε στα βρετανικά στρατεύματα να παραμείνουν στο Ιράκ επειδή αν φύγουν, η χώρα θα βυθιστεί στο χάος.
Οι 150 χιλιάδες ξένοι στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζουν σε καθεστώς αυτοάμυνας. Δεν επιβάλλουν το νόμο και την τάξη. H δύναμη ανευρίσκεται στις μαφίες, στα σπίτια των σεΐχηδων, στους παραστρατιωτικούς και τους πολέμαρχους που κινούνται εν μέσω αναρχίας. Οπου δεν υπάρχει ασφάλεια, ο οπλοφόρος είναι πάντοτε ο βασιλιάς. O λόγος για τον οποίον υποτίθεται ότι έγινε η εισβολή στο Ιράκ ήταν για να οικοδομηθεί η ασφάλεια και η δημοκρατία. Αλλά το Ιράκ εξελίσσεται σε φιάσκο. Τώρα οι πολιτικοί μας λένε ότι πρέπει να παραμένουμε στη δράση. Ομως αυτές οι κουβέντες είναι ο κωδικός των πολιτικών, των υπουργών, όσων αρνούνται να παραδεχτούν ότι έγιναν λάθη. Στο μεταξύ, οι Κούρδοι θα αποσπώνται όλο και περισσότερο, οι σουνίτες όλο και πιο εξαγριωμένοι και οι σιίτες όλο και περισσότερο φονταμενταλιστές. Και φυσικά μερικές εκατοντάδες Βρετανοί στρατιώτες θα πεθάνουν. H Αμερική άφησε το Βιετνάμ στην τύχη του. Το ίδιο έκανε και με τον Λίβανο. Και οι δύο λαοί επιβίωσαν. Αφήσαμε το Αντεν και άλλες αποικίες. Ορισμένες, όπως η Κύπρος, γνώρισαν την αιματοχυσία και τη διάσπαση. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με το Ιράκ. Το Ιράκ στους Ιρακινούς. Εχουμε κάνει ήδη μεγάλη φασαρία στην περιοχή.
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Συμφωνία με τη Βόρειο Κορέα
Η πρόσφατη συμφωνία της Βορείου Κορέας, αυτή της περασμένης Δευτέρας για την επιστροφή της Πιονγιάνγκ στη συμφωνία μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων, εμφανίζεται να δικαιώνει εκείνους οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι η Βόρειος Κορέα ήθελε να δώσει τέλος στην ακριβή διπλωματική απομόνωσή της και να εξασφαλίσει την επιβίωση του σημερινού καθεστώτος και ότι θα χρησιμοποιούσε ως διαπραγματευτικό της όπλο τα πυρηνικά. Τώρα, η Βόρειος Κορέα οφείλει να ακολουθήσει το δρόμο των δεσμεύσεών της. Εάν το πράξει, θα γίνει δεκτή ως κυρίαρχο μέλος της διεθνούς κοινότητας, αν και κανείς δεν είναι υποχρεούται να μένει σιωπηλός για τις φοβερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. O μεγαλύτερος νικητής της συμφωνίας της Δευτέρας ίσως είναι η Συμφωνία μη διάδοσης των πυρηνικών. Εάν η Βόρειος Κορέα επιστρέψει στη συμφωνία θα υποχρεώσει πολλές άλλες χώρες να επιδείξουν σύνεση. H αμερικανική κυβέρνηση έχει ανακαλύψει εκ νέου την ασφάλεια και τη σημασία της ειρηνικής διεθνούς διπλωματίας γενικώς και ειδικώς αυτής της ζωτικής σημασίας συμφωνίας.