Τη χθεσινή Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο γιόρτασαν οι Αθηναίοι μποτιλιαρισμένοι μέσα στα αυτοκίνητά τους, με μόνη παρηγοριά, κάποιοι από αυτούς, τα μπαλάκια αντι-στρες που μοίρασε -τιμής ένεκεν- το υπουργείο Μεταφορών σε 3.500 οδηγούς I.X. (αυτό δεν είναι μπλακ χιούμορ, είναι εμπαιγμός· έπειτα, αν έπρεπε κάποιοι να σαρκάσουν για να εκτονώσουν την οργή τους, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι αρμόδιοι). Το υπουργείο, όχι μόνο δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να πείσει τους Ελληνες να εγκαταλείψουν -έστω για μία μόνο μέρα- τα αυτοκίνητά τους (και, ποιος ξέρει, σιγά σιγά έρχεται η όρεξη) αλλά και εμφανίστηκε, τη συμβολική αυτή πανευρωπαϊκή μέρα, απερίγραπτα ηττοπαθές, ευκατάβλητο, νυσταλέο, ανεύθυνο, εν τέλει κυνικό. Διότι η λογική, «αφού δεν θα πειθαρχήσει κανείς ας μη λάβουμε κανένα μέτρο», είναι μια λογική στρεβλή, μπακάλικη, παντελώς ανάρμοστη για κρατική υπηρεσία. Είναι ο πυρήνας της ελληνικής κακοδαιμονίας, η αφετηρία και μαζί το επικάλυμμα κάθε αυθαιρεσίας και ατασθαλίας, η αιτία της διάλυσης, της ανομίας.
Οταν το κράτος εμφανίζεται ανοργάνωτο, βραχυκυκλωμένο, αδιάφορο, τότε και ο πολίτης γίνεται πονηρός, ασυνείδητος, ιδιοτελής. Μια εξουσία αναποτελεσματική, αναξιόπιστη, δίγλωσση, δημιουργεί πολίτες αδιάφορους, παράτυπους (το υπουργείο Μεταφορών, από τη μια, λέει ότι πασχίζει να στρέψει τον κόσμο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, από την άλλη, δεν κάνει τίποτα για να ενθαρρύνει τον γιωταχή να βγει από το σωτήριο/τυραννικό όχημα-καβούκι).
Η μετακίνηση είναι ένα από τα αναφαίρετα αγαθά της προόδου. Είναι ελευθερία, δημοκρατία. Σε όλες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες το ζητούμενο είναι πώς θα περιοριστούν τα ανεπιθύμητα «παραπροϊόντα» της ευημερίας (τα φονικά καυσαέρια) χωρίς να πληγεί ο πυρήνας της προόδου, που είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανεμπόδιστη μετάβαση στον επιθυμητό προορισμό. Και παίρνουν μέτρα, τα βελτιώνουν, δοκιμάζουν καινούργια, για να περιορίσουν όσο γίνεται το κακό. Στην Ελλάδα, τα όποια μέτρα καταλήγουν ημίμετρα· κατά τη νεοελληνική ερμηνεία, ρυθμίσεις που μπορείς και να παραβείς (με λίγη τύχη) χωρίς καθόλου κυρώσεις.
Και τα ημίμετρα δυστυχώς δεν αφορούν μόνο το κυκλοφοριακό, αλλά και τις συναλλαγές, τους φόρους, τη δόμηση… Οχι μόνον ο καθένας κυκλοφορεί, παρκάρει όπου θέλει κι όπως θέλει, αλλά και δηλώνει ό,τι τον εξυπηρετεί κι όπως τον εξυπηρετεί, βολεύεται όπου του αρέσει και καθώς του αρέσει, εν γένει πράττει κατά το συμφέρον του και το όφελός του. Με την πλήρη επίγνωση ότι αυτό που κάνει, ναι μεν δεν είναι απολύτως νόμιμο, πλην όμως δεν είναι και για να το κάνουμε ζήτημα! Στην Ελλάδα είμαστε ωραίοι και χαλαροί. H αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο παρανομία, απλά, δεν είναι παρανομία! Αλλωστε, όταν λειτουργεί η ομαδική κουτοπονηριά και έχουν καπατσοσύνη και δύναμη οι ομάδες, έχει αποδειχθεί ότι ακόμη και οι πιο σοβαρές παρανομίες παραγράφονται…
Χθες, στις οκτώ το πρωί η Λεωφόρος Βουλιαγμένης ήταν μποτιλιαρισμένη. Μέσα στα Τσερόκι, τις Μπεμβέ, τα Σμαρτ, τα ταξί, οδηγοί και επιβάτες, αδιάφορα, μοιρολατρικά περίμεναν να διανύσουν ένα ακόμη μέτρο πάνω στην άσφαλτο, απαξιώντας για τη δωρεάν μετακίνηση με τα MME. Οι συνήθειες των πολιτών, ναι, δεν είναι εύκολο να σπάσουν. Περισσότερο δύσκολο όμως είναι να σπάσουν οι δόλιες συνήθειες των αρμοδίων.