THE WASHINGTON POST
H Αμερική ανακαλύπτει ξανά τη φτώχεια
Οι Αμερικανοί υποτίθεται ότι ανακαλύπτουν τη φτώχεια για τέταρτη φορά μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. H πρώτη ήταν το 1962, με το κλασικό βιβλίο του Μάικλ Χάρινγκτον «H Αλλη Αμερική». Για ένα έθνος μαθημένο να ζει μέσα στην ευημερία των προαστίων, ο Χάρινγκτον περιέγραφε τις σκούρες πραγματικότητες των παραγκών της Δυτικής Βιρτζίνιας και των χαμόσπιτων στο κέντρο. Τότε, ήταν ο πόλεμος του Λίντον Τζόνσον κατά της φτώχειας και αργότερα αυτό που περιγράφτηκε, σωστά ή λάθος, ως ο πόλεμος του Ρόναλντ Ρέιγκαν εναντίον των φτωχών. Τώρα, ο τυφώνας «Κατρίνα» ήγειρε εκ νέου την αμερικανική συνείδηση. Οι τρομακτικές εικόνες -οι περισσότερες με τους μαύρους να δείχνουν εγκαταλελειμμένοι στο μεγάλο στάδιο- υποχρεώνουν τους Αμερικανούς να αντιμετωπίσουν τα ολοένα και πιο έντονα προβλήματα της φτώχειας, των φυλετικών διακρίσεων και των τάξεων τα οποία είχαν διαφύγει της προσοχής τους, σημείωνε το περιοδικό «Νιούσγουικ». O αρθρογράφος Τόμας Ολιφαν της «Μπόστον Γκλομπ» εμφανίστηκε στο κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο PBS έθεσε το ίδιο θέμα ως εξής: «Νομίζω ότι αυτό που συνέβη σχεδόν πνευματικά στην Αμερική τις δύο τελευταίες εβδομάδες είναι ότι αυτές οι σκηνές που παρακολουθήσαμε στις οθόνες μας, έστρεψαν την προσοχή μας στο τεράστιο μέγεθος της φτώχειας παντού».
Είναι ασαφές κατά πόσον οι περισσότεροι Αμερικανοί είναι τόσο επιλήσμονες για τα προβλήματα της φτώχειας, των φυλετικών διακρίσεων και των τάξεων, όσο θεωρούν αυτές οι δημοσιογραφικές κουβέντες. Αλλά ένα είναι βέβαιο: το πέρασμα από την «Κατρίνα» σε γενικολογίες για τη φτώχεια περιλαμβάνει πολύ μεγάλη απλούστευση.
ΤΗΕ GUΑRDΙΑΝ
Οι νέοι ασθενείς της Ευρώπης
Ορισμένοι, κυρίως στη Βρετανία, θα απαιτήσουν από τις ευρωπαϊκές χώρες με περισσότερο ανταγωνιστικές οικονομίες να ξεφύγουν από την γαλλογερμανική ατμομηχανή Ας πάμε πίσω στην κοινή αγορά, θα πουν, κι ας ανοίξουμε το δικό μας κερδοφόρο δρόμο στον κόσμο. Εκτός του ότι το να επιστρέψει κανείς στο παλιότερο μοντέλο της κοινής αγοράς είναι περισσότερο από περίπλοκο, αυτή η συμβουλή δεν έχει ορίζοντες. Σε μια εποχή με οικονομικούς γίγαντες, με την Αμερική και την Ιαπωνία να ακολουθούνται από την Κίνα και την Ινδία, μια τέτοια ιδέα δεν θα έχει ευοίωνο μέλλον. Αν και η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία παραμένουν ακόμη στην κορυφή του καταλόγου των ισχυρών οικονομιών, η ανταγωνιστική τους ανάπτυξη τούς κάνει να μοιάζουν με συρρικνωμένους γίγαντες. Μόνον η Ευρώπη ως ενιαία οντότητα έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει την ισχύ της στον κόσμο. Αρα, αυτά τα χρόνια δεν είναι για έριδες. Εμείς, οι άνθρωποι της Ευρώπης επιθυμούν οι ασθενείς της ηπείρου να συνέλθουν.
SUDDΕUΤSCΗΕ ΖΕΙΤUΝG
Αλλαγή των κανόνων του παιγνιδιού
Το κόμμα του Γκέρχαρντ Σρέντερ αποσκοπεί στην αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας του κοινοβουλίου και πιο συγκεκριμένα στην παράγραφο που αφορά τη σύσταση των κοινοβουλευτικών ομάδων. Στόχος είναι η διάσπαση της ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας Χριστιανοδημοκρατών – Χριστιανοκοινωνιστών έτσι ώστε οι Σοσιαλδημοκράτες, ως πρώτο σε βουλευτές κόμμα, να διεκδικήσουν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Πρόκειται για μια προσπάθεια αλλαγής των κανόνων του πολιτικού παιγνιδιού εκ των υστέρων, αφού έχει προηγηθεί ένας δημοκρατικός προεκλογικός αγώνας και οι βουλευτικές εκλογές. Συνεπικουρούντος του κανονισμού της Βουλής, οι Σοσιαλδημοκράτες θέλουν να βελτιώσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν τους ικανοποιεί. H προσπάθεια αυτή συνιστά παραβίαση της κοινοβουλευτικής παράδοσης και μπορεί να χαρακτηριστεί επαίσχυντη.
ΗΑΝDΕLSΒLΑΤΤ.CΟΜ
Μια προνομιακή σχέση
Η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Τουρκία έχουν δέκα χρόνια μπροστά τους για να διαπιστώσουν αν είναι σε θέση να καταλήξουν σε γάμο. Στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τότε πρέπει να γίνουν πολλά. Τόσο από την πλευρά της Τουρκίας, όσο και από την πλευρά της E.E. H Ευρώπη πρέπει να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική, να επανεξετάσει το ρόλο των θεσμών της και να συμφωνήσει στο ευρωπαϊκό σύνταγμα. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία, μετά την αναγκαστική υιοθέτηση των ευρωπαϊκών κανόνων δεν αποκλείεται να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μια προνομιακή σχέση θα ήταν ίσως προτιμότερη από την ένταξή της σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση, στην οποία κάθε νέα χώρα-μέλος αποδυναμώνει την εσωτερική συνοχή.
ΚLΕΙΝΕ ΖΕΙΤUΝG
Καχυποψία και στις δύο πλευρές
Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίον πραγματοποιήθηκαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της E.E. και της Τουρκίας καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι οι ενταξιακές συζητήσεις με την Αγκυρα είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία. H καχυποψία και στις δύο πλευρές είναι μεγάλη. Οι Τούρκοι έχουν μπερδέψει το τραπέζι διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες με το παζάρι της Πόλης. Αλλά και μέσα στην E.E. παίζεται από πολλούς ένα άσχημο παιγνίδι, όπως ας πούμε από τους Κύπριους που πιέζουν την Τουρκία να τους αναγνωρίσει, οι οποίοι όμως δεν είναι έτοιμοι για την επανένωση του νησιού. H παράκαμψη αυτών των ζητημάτων θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, το οποίο θα συνειδητοποιήσει πρώτη η Τουρκία όταν διαπιστώσει ότι εκείνη πρέπει να προσαρμοστεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση κι όχι η τελευταία στην Τουρκία.
ΤΗΕ ΑGΕ
Να κρατήσει τις υποσχέσεις της
Ο Κιμ Γιονγκ ο δεύτερος, ηγέτης του πιο απομονωμένου καθεστώτος στον κόσμο, μπορεί να μοιάζει με παράξενο, αλλά δεν είναι τρελός. Εδειξε για μία ακόμη φορά τον τρόπο που σκέπτεται, αψηφώντας τις απειλές του προέδρου Μπους στο θέμα της μη διάδοσης των πυρηνικών. O πρόεδρος Μπους, ο οποίος κάποτε είχε αποκαλέσει τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας, πυγμαίο, οδηγήθηκε στο να υποχωρήσει από εκείνη τη ρητορική και τις απειλές. Το αποτέλεσμα του τελευταίου γύρου των εξαμερών συνομιλιών που στόχο είχε να αποτρέψει τη Βόρεια Κορέα από το να αναπτύξει πυρηνικά όπλα συνοψίζεται στη δέσμευση της Πιονγιάνγκ να σταματήσει αυτή τη διαδικασία με αντάλλαγμα ξένη βοήθεια και την ενέργεια. H Πιονγιάνγκ χρειάζεται απεγνωσμένα βοήθεια. Δυστυχώς, η μακρά πορεία προς την ειρήνη και την ευημερία για το λαό της B. Κορέας δεν φαίνεται να τελειώνει. Στο μεταξύ, η διεθνής κοινότητα χρειάζεται να βεβαιωθεί ότι η Πιονγιάνγκ θα αγκαλιάσει τις διαπραγματεύσεις και θα σεβαστεί τη συμφωνία.
ΜΑRΙΑΝΝΕ
Αν πεινάνε, δικό τους πρόβλημα
Εάν πεινάνε, είναι δικό τους λάθος. Αυτό τουλάχιστον λέει προς κάθε κατεύθυνση ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Δεν είναι η πρώτη φορά που το δακτυλοδειχτούμενο από τις ανθρωπιστικές οργανώσεις αυταρχικό καθεστώς του Μουγκάμπε δημιουργεί τέτοιες εντυπώσεις. Τώρα λέει ότι είναι ο πληθυσμός της Ζιμπάμπουε που φταίει για την πείνα που πλήττει τα τέσσερα από τα 12,8 εκατ. των κατοίκων της αφρικανικής χώρας. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Μουγκάμπε, οι πολίτες το βρίσκουν δύσκολο και αρνούνται να φάνε πατάτες. «Εχουμε τόνους πατάτες, αλλά οι άνθρωποι δεν τις αγαπάνε, δεν έχουν συνηθίσει να τις τρώνε». Πριν από μερικούς μήνες, η Ζιμπάμπουε αρνήθηκε να δεχθεί διεθνή επισιτιστική βοήθεια, δηλώνοντας ότι είναι σε θέση να θρέψει τους πολίτες της. Επισήμως οι χώρες σεβάστηκαν το δικαίωμα του Μουγκάμπε να αρνηθεί, αλλά οι ανθρωπιστικές οργανώσεις επέλεξαν να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους. Σήμερα, η πείνα θερίζει το 50% του πληθυσμού. Ενα γεγονός που ο Μουγκάμπε προσπαθεί να υποβαθμίσει: «Περιγράφετε την κατάσταση σαν να είναι η χώρα ένα τεράστιο νεκροταφείο».