Ασπρα βραχιολάκια, πλαστικά, μαύρα βραχιολάκια, πορτοκαλί, γαλάζια, πράσινα – κανένα χρώμα ή «μη χρώμα» δεν θα μείνει άστεγο, όλα θα βρουν καρπό παιδικό, νεανικό ή και ενήλικο για να περαστούν. Κάθε χρώμα κι ένα σήμα, ένα μήνυμα, κάθε χρώμα και ένα φωνήεν, όπως ξέραμε να συμβαίνει ώς τώρα στους στίχους των ποιητών. Το ασπρόμαυρο βραχιόλι, με τα δύο χρώματα αχώριστα πλεγμένα, διαδηλώνει εναντίον του ρατσισμού. Το φοράνε πολλοί ποδοσφαιριστές, και διάσημοι ανάμεσά τους, που έμαθαν σε πάμπολλα γήπεδα τι σημαίνει μίσος εναντίον του άλλου· ακόμα κι αν ο μαύρος παίζει στη δική μας ομάδα, παραμένει μαύρος, και η αποδοχή του παίζεται κάθε φορά από την αρχή. H λεκτική ρατσιστική βία έχει εκδηλωθεί βεβαίως και σε δικούς μας αθλητικούς χώρους, σε αγώνες ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ. Μόνο το πόλο σώζεται προς το παρόν, επειδή, όσο γνωρίζω, δεν παίζει σε ελληνική ομάδα μαύρος παίκτης.
Το άσπρο βραχιόλι φοριέται απ’ όσους θέλουν «να γίνει η φτώχεια παρελθόν». Και αυτή η χειρονομία επίσης έχει τους διάσημους υποστηρικτές της, ηθοποιούς, τραγουδιστές κ.λπ. Ορισμένοι εξ αυτών (ο Αλ Πατσίνο, ο Μπραντ Πιτ, ο «Μίστερ Μπιν», ο Μπόνο…) συμπρωταγωνίστησαν σε διαφημιστικό φιλμάκι για να προβάλουν τη φιλοπτωχεία τους, ευελπιστώντας προφανώς ότι η φήμη τους θα μπορούσε να συγκινήσει όχι μόνο τη μάζα, αλλά και κάποιους από τους μεγιστάνες που οφείλουν τα πλούτη τους στην ανέχεια του Τρίτου Κόσμου. Κέρβερος της δεοντολογίας, ωστόσο, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας, απαγόρευσε την τηλεοπτική προβολή της διαφήμισης, επειδή αποφάσισε ότι το περιεχόμενό της είναι πολιτικό. Ορθά, ορθότατα. H φτώχεια δεν είναι γέννημα της μοίρας ή βούληση των θεών, αλλά αποτέλεσμα της πολιτικής, ιδίως εκείνης που ασκείται από τους ηγεμόνες του Πρώτου Κόσμου εναντίον των χωρών που αθροίζουμε υπό την καταδικαστική ονομασία «τριτοκοσμικές».
Καινούργια η μόδα με τα βραχιολάκια, λοιπόν, καινούργια και η γλώσσα. Αλλοι θα κρίνουν τα νοήματά της σαφή και ειλικρινή, και πάντως αναγκαία, ακόμα κι αν συγκινήσουν έστω και έναν στο εκατομμύριο. Κι άλλοι θα πουν ότι με συρμούς αυτού του είδους, οι αγαθές προθέσεις και τα διεγερμένα συναισθήματα συνήθως δεν βρίσκουν στόχο κι έτσι, αργά ή γρήγορα, η ελπίδα μεταστρέφεται σε απογοήτευση. Οση ελπίδα προσφέρει πάντως αυτή η -έστω σπασμωδική- νέα οικουμενική γλώσσα, δεν την οφείλει στους διάσημους που γίνονται προς στιγμήν χρήστες ή αναμεταδότες της, αλλά στην πιτσιρικαρία που βλέπουμε να φοράει τα σημαδιακά βραχιολάκια και κάτι θέλει να μας πει.