«Τα κοσμήματα και τα αντικείμενα που φτιάχνω είναι σύμβολα. Νιώθω ότι δεν τα κάνω εγώ, αλλά μια άλλη δύναμη. Εγώ απλώς παρακολουθώ τα χέρια μου που δουλεύουν και δημιουργούν. Σαν να προϋπήρξα τεχνίτης, σαν να έρχεται αυτή η δουλειά από πολύ μακριά. Γι’ αυτό πιστεύω πως η πιο καλή δουλειά είναι εκείνη που βγαίνει ελεύθερα, αβίαστα, χωρίς καλούπια, από το πιο βαθύ βάθος του εγώ μας, από την αληθινή πηγή του εαυτού μας. Για να δημιουργήσεις πρέπει να έχει συντελεστεί βαθιά μέσα σου ένα όραμα. Τότε, ασυναίσθητα, ο καρπός θα πέσει».
Είναι η Σοφία Θανοπούλου, που στη δύση του βίου της, αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει για το έργο της σε μαγνητόφωνο, και που σε όλη της τη ζωή κρατούσε ημερολόγιο, με σκέψεις και όνειρα. H κόρη της, Μαρλένα Γεωργιάδη, γνωστή μεταφράστρια θεατρικών έργων, μέλος του Φεστιβάλ Αθηνών για πολλά χρόνια, η γυναίκα που έβαλε τη χορηγία στον χάρτη της κοινωνικής προσφοράς στον πολιτισμό, απομαγνητοφώνησε τις σελίδες, ανέτρεξε στα γραπτά και τις σημειώσεις της μητέρας της και έχοντας βιώσει από μικρό παιδί τον πυρετό της δημιουργίας έγραψε ένα βιβλίο – κατάλογο γι’ αυτήν και για το έργο της, που συνοδεύει την εκθαμβωτική έκθεση των κοσμημάτων της Σοφίας Θανοπούλου – Μαρουλίνας στο Μουσείο Μπενάκη.
Πάντα ολόφωτες οι αίθουσες του πάλλευκου μουσείου, γι’ αυτήν την έκθεση λες και έπαιρναν πρόσθετο φως και λάμψη από τα κοσμήματα μέσα στις βιτρίνες. Ολος ο χώρος αντηχούσε από τα επιφωνήματα θαυμασμού, από τις παροτρύνσεις: «Κοίτα τη Γοργόνα», «το Ιστιοφόρο», «τον Ιππόκαμπο»! «Δες τα φυλαχτά από ασήμι». «Κοίτα αυτό το περιδέραιο με ασήμι και κεχριμπάρι», «Δες τον Μορίς Μπεζάρ με σταυρό από κοχύλια», «Κοιτάτε την Τζάκι και την αδελφή της τη Λι Ρατζιβίλ στο μαγαζάκι της Μαρουλίνας». Γιατί, μαζί με τα κοσμήματα, με ημιπολύτιμους και πολύτιμους λίθους, με τα γούρια και τα φυλαχτά, την έκθεση κοσμούν φωτογραφίες της εποχής, της χρυσής δεκαετίας του ’50 και ’60, όταν η Μύκονος ήταν το σημείο συνάντησης του «τζετ σετ» και όλοι ανέβαιναν το ασβεστωμένο κατώφλι για να βρεθούν στο περίτεχνον, ολοστόλιστο «Μαγαζάκι», με υφαντά ριχτά στα ντιβάνια και τους καναπέδες, με φλωρεντινούς καθρέφτες στους τοίχους, τους οποίους η Σοφία πλούμισε με κοχύλια και πέτρες και επίκεντρο «το μπαούλο με τους θησαυρούς».
Στα εγκαίνια της περασμένης Πέμπτης η κοσμοσυρροή επωνύμων ήταν πρωτοφανής. Ολη η «ελίτ» εκείνων των χρόνων, ’60, ’70, νέες κοπέλες τότε που είχαν περάσει και αγοράσει (γιατί ήταν αδύνατο να αντισταθεί κανείς στη γοητεία των συνθέσεων που έβγαιναν από τα άξια χέρια της Σοφίας) από το «Μαγαζάκι της Μαρουλίνας» ήρθαν για να ξαναζήσουν αυτά τα χρόνια τα λαμπερά, όταν η Ελλάδα «βγήκε από το κουκούλι της», χρυσαλλίδα και πεταλούδα πλουμιστή, σαν κι αυτή που κοσμεί το εξώφυλλο της έκδοσης του Μουσείου Μπενάκη. Και οι ξένοι που ανακάλυπταν την ομορφιά της Μυκόνου, της αρχαίας Δήλου, ανακάλυπταν και το «Μαγαζάκι με τους θησαυρούς», και σαν τους πειρατές τα έπαιρναν στη χώρα τους, λάφυρα μιας χώρας που η λειτουργία στο κόσμημα είναι μέσα στο DNA της φυλής, από τους τεχνίτες της Βεργίνας ώς τον Ηλία Λαλαούνη, που ήρθε με τη σύζυγό του Λίλα για να τιμήσει την πρωτοπόρο τού ελληνικής αύρας κοσμήματος. «Είναι η πρώτη», μας είπε, κι αυτός ο έπαινος λέει πολλά.
Οπως και ο θαυμασμός και η αγάπη του κόσμου. Στην είσοδο της εκθέσεως, κοντά στους συντελεστές της έκθεσης, φιγουράρουν και τα ονόματα, (εκτός από το Λαογραφικό Μουσείο της Μυκόνου και την προσωπική συλλογή της Μαρλένας Γεωργιάδη) εκείνων που έδωσαν τα κοσμήματά τους για την Εκθεση: Βασίλης Βαλαμπούς, Λίλη E. Βενιζέλου, Χάρις Γκέρτσου, Ανθή Δοξιάδη, Μαρία Δοξιάδη, Ερρικα Ηλιοπούλου, Μαρία Καραβία, Νανώ Κιοσέογλου, Ελένη Καλλιγά, Ειρήνη Μοσκαχλαϊδή, Μιχάλης Περατικός, Μαρία Πλακίδη, Μαίρη Πρωτονοταρίου, Φαίη Σταμάτη, Ζωή Τσάτσου. Τις περισσότερες τις συναντήσαμε, πάντα κομψές κι αρχοντικά στολισμένες να ξαναζούν μέρες που η Μύκονος ήταν το σταυροδρόμι του κόσμου.
Στην όλη θαυμάσια οργάνωση της Εκθεσης, με χορηγό την «Estee Lauder», πρέπει να σημειώσουμε τον σχεδιασμό του Γιάννη Μετζικώφ και την επιμέλεια – διοργάνωση της Μάριας Διαμάντη και της Ξένιας Πολίτου. Πάνω από όλα, βέβαια, την αγάπη και την περηφάνεια της Μαρλένας Γεωργιάδη για το έργο της μητέρας της, που κάπου σημειώνει, «ας με λένε «ακριβή», λεφτά δεν έκανα. Δεν ήμουν καλή στα νούμερα». Αλλά έχει το μαντίλι με τις διάσημες υπογραφές και το μπαούλο, μόνη κληρονομιά της γιαγιάς της Σοφιδούς Καμπάνη, όπου χώρεσαν όλοι οι θησαυροί μιας έμπνευσης και λάμψης, που σαν την αξία τους, διαρκεί στον χρόνο. Μια ωραία έκθεση, για όλους τους Αθηναίους και τους ξένους επισκέπτες της. Οσο για τους έχοντες αραξοβόλι στη Μύκονο, τη διαχρονική, ένα «must».