Τώρα μην τρελαθούμε κιόλας, φωνάζοντας την «κατάπληξή» μας επειδή αποκαλύφθηκε πανηγυρικά πως… οι πάντες υποκλέπτουν τα τηλεφωνήματα (και τις επικοινωνίες, γενικώς…) των πάντων! Σάμπως και δεν το ξέραμε, λες και δεν έχουμε και εμείς «προφυλαχθεί» (προφυλάσσοντας και τον όποιο συνομιλητή μας) με το κοινό και συνηθέστατο «όχι αυτά από το τηλέφωνο, να τα πούμε από κοντά…»! Λες και δεν είχαμε προσωπική εμπειρία (για μας τους δημοσιογράφους λέω) από τις συχνές τηλεφωνικές επαφές μας με υπουργούς και πολιτικούς όλων των κομμάτων, που όταν η κουβέντα το ‘φερνε σε εκμυστηρεύσεις, «αποδείξεις και ονόματα…», η μόνιμη επωδός από πλευράς «επισήμου» ήταν πάντα «άσε καλύτερα, να πιούμε ένα καφεδάκι και να μιλήσουμε πιο άνετα…» και ακόμη όταν η επαφή ήταν «ζωντανή» σε κάποιο (υπουργικό ή κομματικό) γραφείο, οι πιο «υποψιασμένοι» άνοιγαν την τηλεόραση ή κάποιο ραδιόφωνο, να υπάρχει «βαβούρα θορύβου» στον χώρο για να… μπερδεύει τα (τυχόν) λειτουργούντα συστήματα καταγραφής των συνομιλιών!
«Απλώς» ο δόλιος υφέρπων κίνδυνος για τα ανθρώπινα δικαιώματά μας και το «απόρρητο» των επικοινωνιών μας ήταν πως για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν συνέτρεχε λόγος να υποψιαστεί πως ήταν απροστάτευτη στη βούληση και τις υποχθόνιες μεθοδεύσεις του «μεγάλου αδελφού», που πάει να πει δεν… πολυνοιαζόταν (γιατί δεν είχε τίποτε να κρύψει!) για τη δυνατότητα παραβίασης αυτού του «απορρήτου» και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – τέτοιες περιπτώσεις αφορούσαν πάντα κάποιους «άλλους», είτε επιχειρηματίες με τεράστια και «λεπτά» διαπλεκόμενα συμφέροντα είτε άτομα «ειδικών κατηγοριών» που ως εκ της ιδεολογίας και της πολιτικής τους δράσης αποτελούσαν «εν δυνάμει κινδύνους» για το «σύστημα» (το παγκόσμιο αλλά και το «εθνικό», που εναρμονίζεται με τις επιταγές του…) – «εμείς», οι πολλοί, με την ασφάλεια πως είμαστε «φιλήσυχοι πολίτες», δεν πολυδίναμε σημασία σε τέτοιες παρεκβάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας, απλά γιατί… δεν μας αφορούσαν!
Αυτό εξηγεί, σε πολύ μεγάλο βαθμό, και τον τεράστιο θόρυβο που προκλήθηκε (και θα συντηρηθεί…) από την αποκάλυψη (ας μην ασχοληθούμε επί του παρόντος με τα κίνητρα, τις σκοπιμότητες και το όζον παρασκήνιο αυτής της «αποκάλυψης»…) πως θύματα παρακολούθησης και υποκλοπών, παραβίασης δηλαδή όχι μόνο των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και θεμάτων εθνικής ασφάλειας, έπεσαν τελικά και… οι θεσμικοί παράγοντες που διασφαλίζουν τα συμφέροντα και την καθημερινότητα όλων ημών των… «φιλήσυχων πολιτών»! Αρα: το «σύστημα» αυτοτροφοδοτούμενο και διαρκώς επεκτεινόμενο ανεξέλεγκτα δεν «αρκείται» πια στο να δοκιμάζει και στην πράξη να αναιρεί τις δικλίδες δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, αλλά «αμφιβάλλει» και θέλει να «ελέγχει» και τους ίδιους τους… ελέγχοντες. Και ας μην μπούμε τώρα στη διαδικασία «εντοπισμού» ποιοι και γιατί «ελέγχουν» το σύστημα και… τους «ελεγκτές» του και για λογαριασμό ποίων, γιατί την αλήθεια την ξέρουμε όλοι μας (ελέγχοντες και ελεγχόμενοι…), άλλο τώρα που δεν τη λέμε, είτε γιατί δεν την αποδεικνύουμε είτε γιατί… δεν συμφέρει το «σύστημα»!
Στο οριο τησ νομιμοτητας
Βάσιμες και απολύτως λογικές οι υποψίες που διακινούνται σχεδόν επισήμως, πως το «παράνομο» και «αγνώστου προελεύσεως» λογισμικό των υποκλοπών εγκαταστάθηκε (και μόνο σε μια εταιρεία;) με συγγνωστές… «ασύγγνωστες» διαδικασίες και συμφωνίες «αρμοδίων» (να θυμίσουμε πως πριν από την Ολυμπιάδα είχε γίνει μια «μεγάλη σύσκεψη» υπευθύνων των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας με «αρμόδιους παράγοντες» της πολιτείας…) που εκινούντο απολύτως στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας.
Ηταν τότε που για «λόγους εθνικούς» (την πρόληψη και την ασφάλεια εν όψει των αγώνων – και στο συγκεκριμένο κλίμα «ανασφάλειας» και αμφισβήτησης που είχε καλλιεργηθεί από ξένα κέντρα…), είχε συμφωνηθεί πως το απόρρητο των επικοινωνιών θα… «παραβλεπόταν», μέχρι τουλάχιστον να λήξει η Ολυμπιάδα…
Φαίνεται, λοιπόν, πως εκείνοι που ήταν αρμόδιοι και υπεύθυνοι να μεριμνήσουν ώστε με το που θα λήξουν οι αγώνες να «ξεμονταριστεί» και το σύστημα παρακολούθησης (τόσο σε «εταιρικό» όσο πιθανότατα και σε κρατικό επίπεδο…), αδράνησαν. Ετσι κι αλλιώς, «σιωπηρώς αποδεκτό» πως συγκεκριμένοι «ύποπτοι» και «ομάδες υψηλού κινδύνου», σύμφωνα με τις προδιαγραφές των ελεγχόντων την «παγκόσμια νέα τάξη», θα συνέχιζαν να παρακολουθούνται, χωρίς… ακριβώς να διασφαλίζονται οι προϋποθέσεις που θέτει το νομικό εθνικό πλαίσιο…
Το πράγμα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, όταν αποκαλύφθηκε (το πώς, το γιατί, το από ποιους και με ποιες διαδικασίες, μάλλον δεν θα το μάθουμε στις αληθινές του διαστάσεις ποτέ – ας είμαστε ρεαλιστές…) πως μεταξύ των παρακολουθουμένων συγκαταλέγονταν όχι μόνον ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και το σύνολο των παραγόντων της «εθνικής ασφάλειας» στο υπουργείο Αμυνας και Εξωτερικών. Και επειδή, όπως βασίμως μπορεί να υποθέσει κανείς, αν υπήρχαν οι εγγυήσεις πως το «κόλπο» θα έμενε κρυμμένο, το πιθανότερο είναι το σκάνδαλο να μην ερχόταν ποτέ στη δημοσιότητα, θα πρέπει να υποθέσουμε πως «τυχαία» γεγονότα που παρενεβλήθησαν (ας πούμε, μια αναπάντεχη αυτοκτονία και ό,τι «ίχνη» αυτή μπορούσε να αφήσει πίσω της) ανάγκασαν τους υπευθύνους (σε όλα τα επίπεδα…) να «βγουν» προς τα έξω πριν «τους βγάλουν» τυχόν αποκαλύψεις.
Είναι «αστείο» τι παιχνίδια μπορεί να στήσουν καμιά φορά οι συγκυρίες. Στις 10 Μαρτίου του 2005 ενημερώθηκε επισήμως από τη Vodafone η κυβέρνηση για το κύκλωμα των υποκλοπών, την ίδια ακριβώς μέρα έπεσαν και οι υπογραφές (σε μια προδρομολογημένη, φυσικά, διαδικασία…) για την έκδοση του προεδρικού διατάγματος, που με… τη βούλα του νόμου (για να εναρμονιστούμε εθνικά στις οδηγίες της E.E., που και αυτή «εναρμονίστηκε» με εντολές παγκοσμιοποιημένων «ανωτέρων»…) επιτρέπει πλέον την… επίσημη παρακολούθηση των επικοινωνιών των πολιτών και την κατάργηση στην πράξη (αλλά με νομότυπες διαδικασίες – αν υποτεθεί πως θα τηρούνται πάντα και από τους παντός είδους «υπευθύνους»…) κάθε έννοιας απορρήτου και σεβασμού βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων!
Στα χερια μας η «ελευθερια» μας!
Τώρα πια ξέρουμε και εμείς οι «φιλήσυχοι πολίτες» πως είμαστε ανίσχυροι στις βουλές του «μεγάλου αδελφού» – για λόγους παγκόσμιας προστασίας από τον «παγκόσμιο κίνδυνο Νο 1», την τρομοκρατία, για λόγους «εθνικού συμφέροντος» (έστω και αν αυτό το «εθνικό» υπαγορεύεται από… άλλα έθνη!) και τρέχα γύρευε για πόσες άλλες αιτίες! Το θέμα είναι πως (και επισήμως πλέον!) οι επικοινωνίες μας, ακόμη και οι «μεταξύ μας», και οι πιο αθώες αλλά ίσως και… «πιπεράτες» δεν διασφαλίζονται και μας έχουν επαρκώς «ψυλλιάσει», αλλά και προειδοποιήσει οι «φύλακες»!
Αν θέλουμε να «επικοινωνήσουμε» μέσω του υπολογιστή (γιατί, βεβαίως, και τα e-mail παρακολουθούνται πανεύκολα), ας περιοριστούμε στα τυπικά και τα ανώδυνα – να λείπουν τα «σε είδα χθες με τον (την) τάδε…», σκέψεις μας για να αλλάξουμε εργοδότη, πληροφορίες που όλο και κάποιον «τρίτο» μπορεί να ενδιαφέρουν. Τα κάπως πιο «προσωπικά» να τα αφήσουμε για τις προσωπικές και απευθείας ζωντανές (όχι της «ηλεκτρονικής ζωντάνιας»!) επαφές μας με φίλους και οικείους. Μια από τα ίδια, φυσικά, και για τις τηλεφωνικές συνομιλίες μας μέσω «κινητού» ή σταθερού τηλεφώνου, απόρρητες και «εμπιστευτικές», μα ακόμη και τρυφερές και «αγαπησιάρικες»!
Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Ας εγκαταλείψουμε την (αντικοινωνική και ψυχοφθόρα…) συνήθεια να κάνουμε σχεδόν όλες τις ανθρώπινες επαφές μας ακόμη και τις πιο προσωπικές, μέσω… SMS, τηλεφωνημάτων και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (φτάσαμε στην κατάντια, ακόμη και τις γιορτές να μην παίρνουμε, έστω, στο τηλέφωνο τον φίλο να του ευχηθούμε «χρόνια πολλά», αλλά να στέλνουμε σε όλους τους Γιώργηδες, λ.χ., κοινό… SMS με πολλούς αποδέκτες με το πάτημα ενός κουμπιού!), ας βγούμε από αυτό το άθλιο «ηλεκτρονικό κουκούλι» που μας έκλεισαν «ανεπαισθήτως» μέσα και ας ξαναρχίζουμε να στέλνουμε… γράμματα, να βγαίνουμε και να μιλάμε πρόσωπο με πρόσωπο με τους ανθρώπους! Μακάρι η Vodafone (και όλες οι άλλες «της κινητής»…) να μας αναγκάσουν πραγματικά «να ‘ρθουμε πιο κοντά»!