Ολοι γνωρίζουν ότι η χώρα οδηγείται σε πολύπλευρη κρίση με αφορμή το «ασφαλιστικό». Μπορεί να διαφωνούν στο χρόνο εκδήλωσής της (άλλοι την τοποθετούν σε δέκα χρόνια κι άλλοι σε δεκαπέντε), αλλά άπαντες επισημαίνουν ότι ο χρόνος κυλά αντίστροφα.
Η αντιπολίτευση παράγει τις περισσότερες κατά κεφαλήν λέξεις για την περιγραφή του προβλήματος. Ολοι σκιαγραφούν θαυμάσια τον εφιάλτη που μας πλησιάζει. Χρησιμοποιούν βαρύγδουπους όρους, όπως «βόμβα του συνταξιοδοτικού», «νάρκη στην κοινωνική συνοχή» κ.λ.π., όροι που είναι μεν αληθείς, αλλά αφού δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο «διά ταύτα» χρησιμεύουν ελάχιστα. Κι αυτό γιατί στόχος της πολιτικής δεν πρέπει να είναι η απλή διαπίστωση των προβλημάτων. Πρέπει να είναι η λύση τους.
Η συζήτηση που ξεκινά με πρωτοβουλία της κυβέρνησης στις 11 Μαΐου θέτει όλο τον πολιτικό κόσμο ενώπιον των ευθυνών του. Οι υπεκφυγές, διά της απλής περιγραφής του προβλήματος, δεν έχουν πλέον καμία τύχη. Την επόμενη τετραετία πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, οι οποίες απαιτείται να είναι προϊόν ενός ευρύτατου διαλόγου. Αυτός δεν αποτελεί άσκηση πολιτικής ή, χειρότερα, μικροπολιτικής. Χρειάζεται, αφ’ ενός για να φωτίσει όλες τις πτυχές τους πολύπλευρου προβλήματος και αφ’ ετέρου να δημιουργήσει την απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση για την εφαρμογή όποιας λύσης προκριθεί.
Δεν υπάρχει η πολυτέλεια άλλης καθυστέρησης. Πρέπει να τελειώνουν οι ανέξοδες ρητορείες και το κρυφτό με τον ελληνικό λαό. Χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων και κοινωνικών φορέων είναι η κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων. Με αριθμούς και προβολές στο μέλλον.
Το ασφαλιστικό δεν είναι αποκλειστικώς πρόβλημα της παρούσας κυβέρνησης. Είναι χρόνιο πρόβλημα της χώρας και συλλογικά μόνο μπορεί και πρέπει να επιλυθεί.