Κάθε θαύμα τρεις μέρες

Προσπαθήστε να καταγράψετε τις «ξεκάρφωτες» δηλώσεις πολιτικών, με τις οποίες ασχολούνται τα ΜΜΕ και «δημιουργούν θέμα». Το 90% των κατά καιρούς πομπωδών δηλώσεων και τοποθετήσεων προέρχεται από «τζάκια». Πολιτικούς, δηλαδή, που φέρουν ονόματα με προϋπηρεσία στην πολιτική. Πρόσωπα εκ των οποίων τα περισσότερα «μπήκαν στη δουλειά» (στην πολιτική) αμέσως μετά τις σπουδές τους, χωρίς να έχουν τα απαιτούμενα -κατά την άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών- «ένσημα» στη ζωή. Χωρίς διάθεση να θίξουμε κανέναν και απλώς κάνοντας διαπιστώσεις έπειτα από αρκετά χρόνια κοντά (λόγω επαγγέλματος) στους πολιτικούς, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι που ανήκουν στο συγκεκριμένο είδος πολιτικών έχουν την εντύπωση ότι η κοινωνία «κάτι τους χρωστάει». Πρόκειται για νοοτροπία βαθιά ριζωμένη στην ελληνική πραγματικότητα. (Λέγεται ότι) υπάρχουν υπουργοί που «δεν τους αρέσει» το υπουργείο που διοικούν! Αλήθεια, ποιος και βάσει ποίου δικαιώματος μπορεί να επιλέγει θώκο; Μήπως υπάρχει «σχολή υπουργών»; Μήπως οι τοποθετήσεις στα υπουργεία γίνονται με διαγωνισμό ή μήπως έχουμε χάσει τη σοβαρότητά μας; Βεβαίως, ουδείς πλέον πιστεύει ότι με την πολιτική ασχολείται ο «αφρός» της ελληνικής κοινωνίας. Ο καιρός που στα πρώτα έδρανα της Βουλής συναντούσαμε δέκα και πλέον «εν δυνάμει» πρωθυπουργούς παρήλθε και όλες οι δημοσκοπήσεις επισημαίνουν συνεχή μείωση του δείκτη εμπιστοσύνης των πολιτών στα κόμματα. Ο θυμόσοφος Γεώργιος Κατσιφάρας έχει αποσυρθεί από την πολιτική και ουδείς θυμάται το «αν δεν ήταν ο Ανδρέας, δεν θα μας γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας»! Ισως να φταίει και το ότι εξέλιπε η συμπαθής τάξη των θυρωρών. Ποιος, όμως, θα λογάριαζε πολλά από τα σημερινά μέλη του υπουργικού συμβουλίου αν ο Καραμανλής δεν έπαιρνε στην πλάτη του τη Νέα Δημοκρατία και την οδηγούσε στη νίκη; Και με ποια λογική κάποια από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου αναγκάζουν τον πρωθυπουργό να μετατρέπεται σε πρωταθλητή της αντισφαιρίσεως, προσπαθώντας, καθημερινά, να «μαζεύει» τα «μπαλάκια» που εκτοξεύονται από υπουργικά «κορτ»; Ο Γ. Παπανδρέου, με όλες του τις ελλείψεις, μετέτρεψε την πανωλεθρία του 2004 σε αξιοπρεπή ήττα και τώρα, προσπαθεί να συμμαζέψει ένα κόμμα που είχε μάθει στην «κονόμα» και το «βόλεμα», με στόχο να το επαναφέρει στην κορυφή. Κι αυτός, όμως, αναγκάζεται να μαζεύει «μπαλάκια» δώθε-κείθε. Τα «τζάκια» των κομμάτων δεν αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα της χώρας δεν είναι ταυτισμένα με τα «εσώψυχα» του καθενός πολιτικού. Τι θέλουν, αλήθεια, οι «επιδειξίες» των κομμάτων; Να δείξουν ότι διαφέρουν; Μα, είναι απλό. Αν διαφωνείς με την πολιτική μιας κυβερνήσεως ή ενός κόμματος στο οποίο μετέχεις, αποσύρεσαι και ασκείς την κριτική σου. Αυτό το «βρίζω και θα μείνω» δεν το καταλαβαίνουμε. Βεβαίως, θα πείτε, τι δουλειά θα κάνουν οι «τζάμπα μάγκες» της πολιτικής αν φύγουν από το «μαντρί»; Πού θα κολλήσουν ένσημα; Στην Ελλάδα, λέμε ότι «κάθε θαύμα (κρατά) τρεις μέρες». Ας τολμήσουν οι αρχηγοί να «κόψουν κεφάλια» ή άλλο μέρος του σώματος, τέλος πάντων, και θα δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος». Η ιστορία έδειξε ότι όσοι αποσύρθηκαν διαφωνούντες, αντιμετωπίζονται ευμενώς από τους πολίτες (παράδειγμα ο Κ. Λαλιώτης). Αντιθέτως, όσοι κατά καιρούς διεγράφησαν, επέστρεψαν ικετεύοντας ή κατέληξαν σε άλλο «μαντρί» και τους «έφαγαν» τα ίδια τα πρόβατα!