Η εξομολογητική έκρηξη του υπουργού Ναυτιλίας κ. Μανώλη Κεφαλογιάννη στο Κατάρ, όπου ενώπιον εκπλήκτων επισήμων και δημοσιογράφων χαρακτήρισε «καραγκιόζηδες» τον εαυτό του και σύμπαν το πολιτικό σύστημα, που είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει τη διαπλοκή, ουδένα έπεισε ή ωφέλησε.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο κ. Κεφαλογιάννης θα έδειχνε σαφώς μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Δεν είναι πολιτικός στερούμενος εμπειρίας. Αλλά εκεί στο Κατάρ, στο εξαίσιο εστιατόριο του Diplomatic Club Doha, απέναντι στη θάλασσα, μια νύχτα εξαιρετικά ζεστή, αλλά ποιητική, με μουσικές νωχελικές της Αραβίας, ο κ. Κεφαλογιάννης χαλάρωσε και έβγαλε στο τραπέζι τον «καημό του νεοέλληνα».
Ποιοι είμαστε, πού πάμε, τι είναι, τέλος πάντων, η ζωή… κουβέντες της ταβέρνας, διότι εάν δεν επρόκειτο περί αυτού, ο κ. Κεφαλογιάννης έχων διαπιστώσει όλα αυτά θα είχε παραιτηθεί από καιρό. Ουδέν συνέβη τις τελευταίες ημέρες, ώστε να δικαιολογείται έκρηξη ειλικρινείας, σε τόνους τόσο γλαφυρούς σε ένα ταξίδι του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον οποίο πλαισιώνουν τρεις υπουργοί της κυβερνήσεως και επιχειρηματίες, που έχουν την πρόθεση να κατακτήσουν τις αγορές της Μέσης Ανατολής.
Αυτά καθ’ όσον αφορά την φαιδρή πλευρά του θέματος, που δεν απέχει της πραγματικότητος. Αλλά υπάρχει και μία διάσταση ουσίας, που διαπερνά όλο το σύστημα. Επιφανή στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, διατυπώνουν με αυξανόμενη συχνότητα «ιδέες», εκτός της κυριάρχου τάσεως των πολιτικών κομμάτων στα οποία ανήκουν· ενεργούν ως αναλυτές ή παρατηρητές των δημοσίων πραγμάτων και όχι ως οι πρωταγωνιστές του δημοσίου βίου, που είναι εκ των πραγμάτων και εξ αξιώματος.
Εάν αναζητήσει κανείς την αιτία αυτών των συμπεριφορών, θα μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εκτός των πολιτικών αρχηγών οι βουλευτές (και οι εκάστοτε υπουργοί) αντιλαμβάνονται τη διάσταση που υφίσταται μεταξύ της επισήμου πολιτικής και του αισθήματος των ψηφοφόρων, κυρίως των παραδοσιακών.
Δεν υπάρχει υπουργός ή απλός βουλευτής, ανεξαρτήτως κόμματος, ο οποίος ερχόμενος σε επαφή με τους ψηφοφόρους του να μην εισπράττει έντονη δυσαρέσκεια και ενίοτε αποδοκιμασία. Το σύστημα δεν λειτουργεί κατά τρόπο αρμονικό και ενίοτε ο βουλευτής ή ο υπουργός -αδιάφορο- αισθάνεται ανάγκη να αλλάξει ρόλο και αντί για πρωταγωνιστής και διαμορφωτής του δημοσίου βίου να ομιλήσει με τη «φωνή του λαού».
Πρόκειται για φαινόμενο μάλλον ιδιόρρυθμο, εάν όχι νοσηρό, όσο και εάν εκφράζει την υφιστάμενη πραγματικότητα, και ουδεμία επίπτωση έχει κατά κανόνα. Οι διακριτοί ρόλοι, γενικώς, τηρούνται. Ενίοτε συμβαίνουν παρεκκλίσεις· παράδειγμα ο κ. Κεφαλογιάννης, μια νύχτα σαγήνης στο Κατάρ, στη Μέση Ανατολή.