Συχνή παρουσία έχει και πάλι, στους τηλεοπτικούς δέκτες το σποτάκι με τον αξιαγάπητο και δημοφιλή Θανάση Βέγγο και θέμα την παρ’ ολίγον δυσάρεστη περιπέτειά του, πριν από λίγα χρόνια, σε μια αφύλακτη διάβαση του ΟΣΕ.
Το σποτάκι είχε κυκλοφορήσει λίγο μετά τον τότε σοβαρό τραυματισμό του αγαπητού σε όλους Βέγγου, ο οποίος αποφάσισε να μοιραστεί την εμπειρία του και το τι μπορεί να προκαλέσει η ιδιωτική και η δημόσια ανευθυνότητα. Η αύξηση των δυστυχημάτων, το τελευταίο διάστημα, ανέδειξε κάτι που ήταν γνωστό και από απλή σύμπτωση δεν επιβεβαιωνόταν, με δυσάρεστα αποτελέσματα: την κακή και απαρχαιωμένη κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου.
Συχνά τα δυστυχήματα την τελευταία περίοδο, πολλά τα θύματα πάνω στις γραμμές του τρένου, κλόνισαν την εμπιστοσύνη του κοινού σ’ ένα μέσον συγκοινωνίας ευχάριστο και φτηνό. Τι μπορεί να γίνει άμεσα; Το δύσκολο είναι να εκσυγχρονιστεί το υπάρχον σιδηροδρομικό δίκτυο, να επεκταθεί, να βελτιωθεί. Δύσκολο γιατί δεν απαιτούνται μόνο χρήματα, αλλά και σχεδιασμός, δηλαδή βούληση. Τι απομένει; Το εύκολο. Ενα διαφημιστικό σποτ, με πρωταγωνιστή ένα δημοφιλή ηθοποιό, που εφιστά την προσοχή στην απροσεξία των οδηγών με τον δικό του προσωπικό τρόπο. Επαφιόμεθα δηλαδή στην ευαισθητοποίηση των Ελλήνων και στο ότι θα φιλοτιμηθούν να μην περνούν τις αφύλακτες διαβάσεις όταν έρχεται συρμός…
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά διαβάζοντας μιαν άλλη είδηση, που δεν μετράει ανθρώπινα θύματα και που δεν έχει καμία σχέση με την οδική μας κουλτούρα. Συνδέεται όμως, άρρηκτα, με την οικολογική μας κουλτούρα. Η είδηση: ελληνική ευρεσιτεχνία ήδη εφαρμόζεται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν επενδύσει μεγάλα ποσά για την αξιοποίησή της. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο τρόπο ανακύκλωσης μεγάλου μέρους των απορριμμάτων, μέσω του οποίου παράγεται οργανικό κάρβουνο, απολύτως χρήσιμο για τις μεγάλες βιομηχανίες (χαλυβουργίες, κ.λπ.) και απολύτως φιλικό με το περιβάλλον. Ηδη στη Γερμανία έχει κατασκευαστεί μια μεγάλη μονάδα που επεξεργάζεται τα απορρίμματα με βάση την ελληνική ευρεσιτεχνία, ενώ η ιδέα εφαρμόζεται στην Ιταλία, το Βέλγιο κ.α.
Αθόρυβη η είδηση, ακριβώς όπως και τα σκουπίδια. Ακόμα κι όταν στοιβάζονται στους δρόμους των πόλεων, όταν ορθώνονται σαν νέα τείχη της σύγχρονης ευμάρειας, δεν προκαλούν άμεσα θύματα. Δεν βλέπουμε νεκρούς από τα σκουπίδια, το μόνο που πληγώνεται είναι η αισθητική μας. Η μη σχεδιασμένη υποδοχή των απορριμμάτων, η ελλιπής ανακύκλωση ανά υλικό, η απουσία εκμετάλλευσης των προϊόντων που παράγουν τα απορρίμματα δεν έχουν βραχυπρόθεσμη αντανάκλαση στην καθημερινότητά μας. Μακροπρόθεσμη έχουν, αλλά μέχρι τότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Ετσι, δύσκολα θα δούμε ένα σποτάκι για τους κινδύνους στο περιβάλλον από την παραδοσιακή «ταφή» των σκουπιδιών, σε αντιπαράθεση με τα πολλαπλά οφέλη που θα έδινε στην οικονομία και στο περιβάλλον η έξυπνη εκμετάλλευσή τους.
Και στη μία περίπτωση, των τρένων, και στην άλλη, των σκουπιδιών, παραμερίζεται η καρδιά του προβλήματος: οι νέες λύσεις, ο σχεδιασμός. Απλώς τα προβλήματα των σιδηροδρομικών ατυχημάτων… τρέχουν πιο γρήγορα!