Χθες η Πολιτεία τίμησε τους ζώντες πρωτεργάτες ενός εθνικού άθλου. Πριν από 27 χρόνια, και συγκεκριμένα στις 28 Μαΐου 1979, η Ελλάδα επέτυχε τον μεγαλύτερο από τους μεταπολεμικούς της στόχους. Εγινε μέρος της προηγμένης Δύσης, το δέκατο μέλος της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας.
Η λιτή τελετή που έγινε τότε στο Ζάππειο ήταν αποτέλεσμα ενός άθλου που επέτυχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Εφερε σε πέρας ένα εγχείρημα για το οποίο υπήρχαν τεράστιες εσωτερικές και εξωτερικές αντιδράσεις. Σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι δύο χρόνια μετά την υπογραφή ένταξης η πλειονότητα των Ελλήνων υπερψήφισε με συνολικό ποσοστό 60% τα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ) που αντιτίθεντο στην είσοδό μας στην ΕΟΚ με το επιχείρημα ότι αποτελούσε «το ίδιο συνδικάτο» με το μισητό τους ΝΑΤΟ.
Αλλά και οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πείσθηκαν από την επιμονή του Κ. Καραμανλή ώστε να υπερβούν την αρνητική εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για είσοδο της χώρας μας στη ζηλευτή από πολλούς γείτονές μας Ενωση.
Η πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή πρέπει να μας διδάξει πως η Ελλάδα μπορεί να πετύχει μέγιστους εθνικούς στόχους όταν οι ηγεσίες της εργάζονται δημιουργικά, χωρίς να υπολογίζουν το βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος.
Η Ελλάδα κέρδισε πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά από την επιλογή Καραμανλή. Το όραμα του, όμως, δεν εκπληρώθηκε καθ’ ολοκληρίαν. Απομένουν πολλά κατάλοιπα του παρελθόντος που δεν μας κάνουν την ευρωπαϊκή χώρα που ο Κ. Καραμανλής ονειρεύτηκε. Η επίλυση προβλημάτων κατασπατάλησης κοινοτικών πόρων, διαφθοράς και διαπλοκής, παραγωγικότητας, περιβάλλοντος κ.ά. είναι το επόμενο εθνικό μας στοίχημα.
Και αυτό το στοίχημα πρέπει εμείς πλέον να το κερδίσουμε…