«Βγήκαν» τίτλοι, εφημερίδες και ηλεκτρονικά MME αφιέρωσαν στήλες και χρόνο στο θέμα, διατυπώθηκαν (τα… γνωστά κατ’ έτος, τέτοια εποχή) σχόλια και αναλύσεις για το «φαινόμενο» – αν αυτός είναι ο στόχος, πολύ ωραία, επετεύχθη, πάμε γι’ άλλα… Υποθέτουμε, όμως, πως ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο συστήθηκε, χρόνια τώρα, το Σώμα Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, που προχθές έδωσε στη δημοσιότητα την ετήσια έκθεσή του, δεν είναι δυνατόν να είναι «απλώς» η περιγραφή και η περιπτωσιολογική καταγραφή των φαινομένων παρανομιών και εκτεταμένης διαφθοράς στις δημόσιες (με την ευρύτερη έννοια – περιλαμβανομένων και των δήμων) υπηρεσίες, αλλά η αντιμετώπιση, η πάταξη, η κατά το δυνατόν ευρύτερη πάταξή τους! Αλλιώς, τι νόημα έχει να βγαίνουν κάθε χρόνο οι εκθέσεις με τα ίδια πάνω κάτω συμπεράσματα (και μάλιστα με αυξημένα, ποσοστιαία, τα κρούσματα διαφθοράς…), να «φωνάζουμε» όλοι, υπεύθυνοι και πολίτες, να «ξεθυμαίνουμε» και στη συνέχεια να… πορευόμαστε με τον ίδιο απαράλλακτο βηματισμό;
Και μόνο ο (διαρκώς αυξανόμενος!) αριθμός των διαφόρων επιτροπών και υπηρεσιών «ελεγκτών» και «αδιαφθόρων» που τα τελευταία χρόνια έχουν συσταθεί για την αντιμετώπιση φαινομένων κακοδιοίκησης και διαφθοράς στο Δημόσιο, αντανακλά την αναποτελεσματικότητά τους – πολύ περισσότερο, μάλιστα, που φθάσαμε στο σημείο πάνω από τις επιτροπές «αδιαφθόρων» να βάζουμε… επιτροπές «επιθεωρητών αδιαφθόρων» και πάνω από αυτές την… τριτοβάθμια κλίμακα των «υπεραδιαφθόρων»! E, πού θα πάει αυτή η (και δη άνευ αποτελέσματος!) κλιμάκωση;
Το εντυπωσιακό είναι, ότι σε όλες σχεδόν τις ετήσιες εκθέσεις εντοπίζονται λίγο-πολύ οι ίδιες και ίδιες «κύριες» εστίες διαφθοράς και συναλλαγής, με πρώτες και καλύτερες στον σχετικό πίνακα των πολεοδομιών, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των υπηρεσιών υγείας, των ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως για να έχουμε, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, τις ίδιες και ίδιες εστίες διαφθοράς και συναλλαγής (και μάλιστα διαρκώς αποθρασυνόμενες, όπως προκύπτει από τα ολοένα και περισσότερα καταγραφόμενα κρούσματα), δεν είναι… ο «γιαλός στραβός», αλλά απλούστατα εμείς «στραβά αρμενίζουμε»!
Και δεν είναι μονάχα πως δεν πατάσσεται, δεν περιορίζεται έστω, η τόσο διαδεδομένη και προσφιλής σε όλους μας διαφθορά με ό,τι αυτό σε επίπεδο νοοτροπίας και κοινωνικής συμπεριφοράς συνεπάγεται, αλλά ταυτόχρονα το Δημόσιο από αυτήν την παθογένεια υφίσταται και μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική αιμορραγία και κατασπατάληση πολύτιμων (και εν απολύτω ανεπαρκεία!) πόρων, που θα μπορούσε να τους διοχετεύσει παραγωγικά για την αντιμετώπιση πιεστικών αναγκών – κατά συρροή οι «μαϊμούδες» συνταγογραφίες και παραπομπές σε κλινικές εξετάσεις, αναθέσεις έργων τοπικής εμβέλειας κατά παράβαση νόμων και μελετών απόδοσης και σκοπιμότητας, δημιουργία στρατιών «συνταξιούχων» σε άτομα που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις κ.ά.
Κάθε χρόνο, από τις διερευνηθείσες υποθέσεις, προκύπτουν συγκεκριμένες πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες για δημόσιους λειτουργούς, που έχουν βρει τον «τρόπο» να στήνουν στον μηχανισμό του Δημοσίου το δικό τους «παραμάγαζο». Αξίζει να μας πει η πολιτεία, από τις διαπιστωμένες αυτές (κάθε χρόνο!) παρανομίες, πόσες έφθασαν… μέχρι το τέλος τους, πόσοι επίορκοι υπάλληλοι τιμωρήθηκαν, απολύθηκαν από τις υπηρεσίες τους, μπήκαν φυλακή, αν έτσι λέει ο νόμος. Με μια πρόχειρη αναδρομή, θυμόμαστε μεν μέσες άκρες πόσες «καταγγελίες» γίνονται από τις διάφορες επιτροπές «αδιαφθόρων» και «επιθεωρητών» κάθε χρόνο, αλλά δεν θυμόμαστε (ας μας βοηθήσουν τα αρμόδια όργανα να θυμηθούμε…) πόσες ποινές και σε ποιους επιβλήθηκαν. Αν μη τι άλλο, για λόγους… παιδευτικούς, για να φοβηθούν (λέμε τώρα!) τα «έρημα» σε ομοειδείς ή σε διαφορετικές υπηρεσίες ώστε να το διπλοσκεφθούν πριν τολμήσουν και αυτά τη ματσαραγιά…
Δεν είναι δυνατόν οι πολεοδομίες (για να μείνουμε στο πιο κραυγαλέο και… μόνιμο παράδειγμα διαφθοράς στο Δημόσιο) να «καταγράφουν» κάθε χρόνο τις ίδιες και τις ίδιες παρανομίες και να μην τιμωρείται κανείς. H συνεχής και… συνεπής ατιμωρησία, αναπόφευκτα, οδηγεί στην αποθράσυνση και την ασυδοσία, για να μην πούμε πως λειτουργεί και ως… «παρότρυνση» ακόμη και σε όσους επιδεικνύουν αντιστάσεις και δεν μπαίνουν στη λογική της συναλλαγής και της λοβιτούρας…
Η σημερινή κυβέρνηση σωστά είχε κάνει σημαία της από τότε που ακόμη ήταν αξιωματική αντιπολίτευση την πάταξη της διαφθοράς (που, βεβαίως, δεν εντοπίζεται στα… «ρετιρέ», ο σπόρος φυτρώνει από τα χαμηλά και αναπτύσσεται το «δέντρο»!) και την στο μέτρο του δυνατού «διαφανή» λειτουργία του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δεν λέει κανείς πως μέσα σε δύο χρόνια μπορεί να γίνουν… θαύματα και να σταματήσει διά μιας μια χρόνια και πολυπλόκαμη παθογένεια. Αλλά, εδώ βλέπουμε πως χρόνο με τον χρόνο δεν μειώνονται καν τα φαινόμενα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης στη χαμηλού επιπέδου «καθημερινότητα»…
Αν δεν αλλάξει το σύστημα (λ.χ. με δραστική απλούστευση των διαδικασιών, περιορισμό των εμπλεκόμενων υπηρεσιών, ώστε να μειωθεί ο αριθμός των υπαλλήλων που «διευθετούν» μια υπόθεση κ.λπ.), αλλά κυρίως αν δεν αναπροσαρμόσει η πολιτεία το πλέγμα των πειθαρχικών σταδίων που υπάρχουν μεταξύ της διαπίστωσης της παρανομίας ενός υπαλλήλου μέχρι τον τελικό (και πολύ αυστηρό και παραδειγματικό!) κολασμό του, αποτέλεσμα δεν πρόκειται να υπάρξει – απλώς, χρόνο με τον χρόνο θα επιδιδόμαστε σε κυνήγι μαγισσών και προσφοράς πρωτοσέλιδων τίτλων…