Ο κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης εγκαλείται για λάθος λόγο· όχι δηλαδή για το μείζον και ουσιώδες, αλλά για το έλασσον και επουσιώδες. Το ουσιώδες και ευσυνειδήτως διαπραχθέν «μείζον» είναι ο πρόσφατος νόμος για τη ναυτική εκπαίδευση, που προσφυώς χαρακτηρίστηκε στη Βουλή «καθηγητοκεντρικός», αφού αναβαθμίζει συμφέροντα των διδασκόντων εις βάρος των διδασκομένων και της ναυτιλίας. Το «έλασσον» είναι ο χαρακτηρισμός που, αδιακρίτως και προχείρως προσήψε σε πολιτικούς και δημοσιογράφους. Τον κάθε πολιτικό μέχρις ασφυξίας πιέζει η δεσπόζουσα κομματική γραμμή. Εσκεμμένως τεθλασμένη και ασαφής δύσκολα μπορεί να ακολουθηθεί. Οι πολίτες εισπράττουν και δυσφορούν γι’ αυτήν την ασάφεια, προσφεύγουν στους πολιτικούς και έκαστος εξ αυτών ή Πάγκαλος λέγεται ή Κεφαλογιάννης εκρήγνυται και λέει πράγματα για τα οποία πικρώς μετανοεί και καθ’ υπαγόρευση ανασκευάζει. Αλλά το αδηφάγο T.V. τέρας έχει βρει βορά και θα τη γλεντήσει.Το ερώτημα είναι, γιατί το «σύστημα» εξανέστη με το «έλασσον», ενώ έμεινε απαθές και αδιάφορο απέναντι στο μείζον;
Η πολιτική είναι και θέατρο (σκιών;) αλλά δεν είναι μόνο θέατρο έστω κι αν η τηλεόραση -και οι επικοινωνιολόγοι- προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε «σανίδι» και τους πολιτικούς σε ηθοποιούς. Δεν είναι αυτός ο ρόλος τους, ο δε πολιτικός δεν μπορεί να είναι πάντα και καλός πολιτικός και καλός θεατρίνος. Διαθέτουμε τη μεγαλύτερη ναυτιλία στον κόσμο, αλλά η T.V. τη θυμάται μόνο όταν συμβεί ναυτικό ατύχημα, το δραματοποιεί και… παίρνει διαφημίσεις. Από το ’80 και μετά οι δυνάμεις της εικονικής προόδου και ωσεί Αριστεράς οικοδόμησαν τις κυρίαρχες κρατικές δομές της οικονομίας και της ζωής μας με τα γνωστά «κεκτημένα» και κατοχυρωμένα, ώστε η «αναδόμηση» του κράτους να απαιτεί ηράκλεια προσπάθεια, ειλικρινή πολιτική και συντονισμένη τακτική. Ο πρωθυπουργός έχει τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης, έχει όμως και όλων των συνεργατών του; Η ναυτιλία είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία μας με ουσιώδη συμβολή στην οικονομία, όλοι την εγκωμιάζουν, αλλά οι «κρατικές δομές» διώχνουν τα πλοία απ’ το ελληνικό νηολόγιο και διαλύουν το σύστημα ναυτικής εκπαίδευσης όπως κατ’ επανάληψη έχουμε αναφέρει. Η εν λόγω ναυτική εκπαίδευση έχει «αναβαθμισθεί» διά νόμου 4 φορές (!!) τα τελευταία 15 χρόνια όλοι δε αυτοί οι νόμοι χάριν της μεγάλης συντεχνίας των διδασκόντων. Και σήμερα οι σπουδαστές διδάσκονται (;) απηρχαιωμένη ύλη και θα περιοριστώ σε δύο παραδείγματα: α) Οι μηχανικοί διδάσκονται ατμοστροβίλους που έχουν από ετών «ξεμπαρκάρει» και μόνο τα μουσεία σήμερα κοσμούν. β) Το «σύγγραμμα» Ναυσιπλοΐα (του ’60) διαθέτει 200 σελίδες για μαγνητικές πυξίδες και κοινούς χάρτες, αλλά λέξη δεν αναφέρει περί ηλεκτρονικών χαρτών και δορυφορικής ναυτιλίας με τα οποία ταξιδεύουν σήμερα τα βαπόρια. Χρειαζόμαστε υποθέτω κι άλλο νόμο… Από τους προαναφερθέντες νόμους ο τελευταίος είναι ο χειρότερος, αλλά ο υπουργός δεν κρίνεται και κατακρίνεται γι’ αυτό, αλλά για την ελευθεροστομία του, που είναι το έλασσον. Κι ακριβώς αυτό είναι το… μείζον πρόβλημα της «τηλε-επικοινωνιολογιακής» δημοκρατίας μας. Οπως άλλωστε είναι για όλες -ή σχεδόν- τις δυτικού τύπου δημοκρατίες.