Πέρα από την πολύ έξυπνη διαφήμιση τι άλλο από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» ερεθίζει τόσο το ενδιαφέρον ή την περιέργεια του κοινού ώστε στην παγκόσμια «πρεμιέρα» της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας να έχουν προπωληθεί όλα τα εισιτήρια; Τι περιμένουν να δουν εκατοντάδες χιλιάδες θεατές; Μια άλλη εκδοχή του Ιησού Χριστού και του Χριστιανισμού, διαφορετική από την κρατούσα σε Ανατολή και Δύση; Ή από περιέργεια για την καλλιτεχνική ιδιοτροπία του Λεονάρντο Ντα Βίντσι να αποδώσει το πρόσωπο του νεαρού μαθητή Ιωάννη με γυναικεία χαρακτηριστικά;
Ως προς το τελευταίο οι απανταχού πιστοί Χριστιανοί ας μου επιτρέψουν να πιστεύω ότι η παραχάραξη του Ιησού και ενδεχομένως της διδασκαλίας Του αρχίζει από το πρόσωπό Του και επεκτείνεται στα πρόσωπα των μαθητών, των ανδρών και των γυναικών που Τον ακολουθούσαν και έπειτα των αγίων και των μαρτύρων. O Χριστιανισμός γρήγορα έγινε η θρησκεία της Ευρώπης, η οποία έπλασε με δικά της χαρακτηριστικά τον δικό της θεό και τους δικούς της θρησκευτικούς ήρωες. Τα πρόσωπα του Ιησού και των μαθητών Του, όπως μας τα διαμόρφωσε η χριστιανική ζωγραφική παράδοση, κυρίως η δυτική, δεν θυμίζουν καθόλου τους μελαψούς σημίτες που ήσαν. Είναι πρόσωπα ευρωπαϊκά και μάλιστα της κεντρικής ή βόρειας Ευρώπης. Μερικοί έπειτα από αιώνες θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι ανήκουν… στην καθαρόαιμη Αρία φυλή! Γιατί, λοιπόν, και ο μεγάλος και απρόβλεπτος Λεονάρντο Ντα Βίντσι δεν θα ζωγράφιζε τον Ιωάννη τόσο αναγεννησιακά ωραίο ώστε να μοιάζει με γυναίκα; Απορώ γιατί δεν παρεμβαίνουν οι αναγεννησιολόγοι για να μας εξηγήσουν μερικά μυστικά των τότε ζωγραφικών τεχνοτροπιών.
Από πού προκύπτει η ταύτιση του ζωγραφισμένου Ιωάννη με τη Μαρία τη Μαγδαληνή; H εν λόγω Μαρία, η «άλλη Μαρία» του Ευαγγελιστή, έτσι κι αλλιώς, είναι σκοτεινό πρόσωπο κρυφής και ίσως ένοχης γοητείας που προσφέρεται σε ταύτιση. Την ταυτίσαμε μάλλον αυθαίρετα, με εκείνη την αμαρτωλή γυναίκα που προσέπεσε μετανοούσα στα πόδια του Ιησού και τα άλειψε με μύρο ακριβό, προκαλώντας τη δυσφορία του Ιούδα Ισκαριώτη, του ταμία της παρέας.
Το πιο εκπληκτικό είναι ότι έπειτα από αιώνες ταυτίσαμε «εν αμαρτίαις» τρία πρόσωπα, τρία διαφορετικά πρόσωπα: τη Μαρία Μαγδαληνή, την πόρνη και τη μοναχή βυζαντινή αρχοντοπούλα και παρά λίγο αυτοκράτειρα, την Κασσιανή. Πολλοί πιστεύουν ότι η μοναχή Κασσιανή που μας άφησε το αριστουργηματικό ποίημα για την πόρνη του Ευαγγελίου, υπήρξε και η ίδια πόρνη! Παρασυρμένοι ίσως από το εξομολογητικό ύφος που καταλήγει σε συνταρακτικό πρώτο πρόσωπο: «Καταφιλήσω τους αχράντους Σου πόδας, αποσμείξω δε πάλιν τοις κεφαλής μου βοστρύχοις»…
Δεν είναι βέβαιο τι μας συγκινεί περισσότερο στη Μαρία τη Μαγδαληνή και μας παρασύρει σε αυθαίρετες ταυτίσεις. H γοητεία της αμαρτίας, ο «ζοφώδης οίστρος της ακολασίας» που λέει η Κασσιανή ή η γλυκιά συντριβή της μετάνοιας. Μάλλον και τα δύο. Θέλουμε στο περιβάλλον του Ιησού τη μετανοούσα αμαρτωλή, ίσως γιατί εμείς είμαστε αμαρτωλοί και αναζητούμε τη λύτρωση της μετάνοιας. Είναι βλέπετε και εκείνο το αινιγματικό «μη μου άπτου», τα πρώτα λόγια που είπε ο Ιησούς μετά την Ανάστασή Του.
Το μυθιστόρημα «Κώδικας Ντα Βίντσι» και η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία μάλλον δεν έχουν καμία σχέση με τη θρησκεία και αδίκως ανησυχούν και αγανακτούν οι «εσφιγμένοι» της Εκκλησίας μας. Διαβάζουμε το βιβλίο ή τρέχουμε να δούμε την ταινία επειδή έχουμε ανάγκη από ένα άλλο παραμύθι. Το ίδιο μας συνέβη και με τον «Χάρι Πότερ»…