Με άτακτα παιδιά που, μόλις πιαστούν στα πράσα, επιβαρύνουν την κατάστασή τους με τα ψεματάκια τους, μοιάζουν οι πολιτικοί όταν, επιχειρώντας να διορθώσουν την πρώτη τους «πλάνη», περιπίπτουν σε δεύτερη, συνήθως χειρότερη. Παραγνωρίζοντας προφανώς το γεγονός πως όταν μιλούν δημόσια, σε επίσημες εκδηλώσεις, όπου καλούνται λόγω του αξιώματός τους, τα λεγόμενά τους καταγράφονται από κάμερες και μαγνητόφωνα, μόλις αντιληφθούν ότι έσφαλαν, πιάνουν το γνωστό τροπάριο: «παρερμηνεία των δηλώσεών μου», «αποσπασματική παρουσίαση», «ουδέποτε είπα τίποτε τέτοιο». Από τον κ. Μπους και τον κ. Ράμσφελντ (που «ουδέποτε είπαν τίποτε για όπλα μαζικής καταστροφής») έως τον κ. Δ. Κωστόπουλο και οποιονδήποτε άλλον αντιλαμβάνεται αργοπορημένα ότι η γλώσσα του προέτρεξε της σκέψης του, το ίδιο άλλοθι χρησιμοποιείται σαν ασπίδα. Μόνο που πρόκειται για ασπίδα διάτρητη· κάθε επανάληψη του καταδικαστικού βίντεο ή της αποκαλυπτικής μαγνητοταινίας ανοίγει νέα οπή.
Οσα είπε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Απασχόλησης, μιλώντας επισήμως σε συγκέντρωση χρηματιστών, δεν είχαν τίποτε το εκσεσημασμένα λόγιο, το πεποικιλμένο ή το στρυφνό, ώστε να επιδέχονται παρερμηνεία. Δεν φιλοσοφούσε, δεν θεολογούσε, δεν έκανε λογοτεχνία. Είπε με απλές λέξεις απλά πράγματα, που φαινόταν να τα πιστεύει απολύτως, ότι δηλαδή το 1999, κατ’ εντολήν του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού, δεν «βγήκαν στην επιφάνεια» ονόματα υπουργών του ΠΑΣΟΚ και τραπεζιτών που έπαιζαν στο (και με το) χρηματιστήριο. Και μάλιστα όλα τούτα τα είπε χωρίς να πιεστεί ή να προκληθεί, χωρίς να βρίσκεται σε ειδική ψυχική κατάσταση· δεν δειπνούσε, ας πούμε, με φίλους, οπότε στο κέφι σου, λες κάτι παραπάνω.
Πιθανότατα, άλλα ήθελε να πει κι άλλα είπε ο γεν. γραμματέας, άλλα εννοούσε κι άλλα άρθρωσε – για να δικαιωθεί έτσι και το «κάτι ήθελε να πει ο κ Κωστόπουλος» του κ. Εβερτ. Οποιος δάσκαλος εντοπίζει χαώδη απόσταση ανάμεσα στις σκέψεις ενός μαθητή και στις λέξεις που χρησιμοποιεί για να τις αποδώσει, μηδενίζει το γραπτό του. Από τους πολιτικούς δεν αναμένει κανείς τη λεπταίσθητη επεξεργασία υψηλών διανοημάτων, άλλωστε δεν ήρθε ακόμα ο καιρός για να γίνουν κυβερνήτες οι φιλόσοφοι, όπως ονειρευόταν ο Πλάτων. Είναι λογική, ωστόσο, η απαίτηση να κατανοούν τι λένε, και να μπορούν να λένε όσα έχουν κατά νουν. Αν, πάντως, αδυνατούν να αναλάβουν την ευθύνη των λεγομένων τους, ας εγγραφούν στη σχολή του Πυθαγόρα που επέβαλε πενταετή σιωπή. Κι ας πάψουν να καταριούνται τα βίντεο· δεν φταίνε αυτά.