Το γεγονός ότι δύο θηριώδη λατομεία λειτουργούσαν μια ανάσα δρόμο έξω από την Αθήνα και επί 33 χρόνια δεν είχαν άδεια είναι το πρώτο στοιχείο που αποκαλύπτει την αδυναμία του ελληνικού κράτους να προστατεύσει το περιβάλλον. Το γεγονός ότι πέρυσι πήραν άδεια για ταυτόχρονη αποκατάσταση του περιβάλλοντος και εξόρυξη δείχνει τον παραλογισμό της ελληνικής γραφειοκρατίας σε ό,τι αφορά το κρίσιμο αυτό θέμα. Αλλά και το γεγονός ότι το υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε τον χώρο αρχαιολογικό, ενώ οι υπηρεσίες του έδωσαν άδειες λειτουργίας των λατομείων είναι μια ακόμη ελληνική ιδιαιτερότητα.
Το θετικό είναι ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας λύνει διά μιας απόφασης αυτόν τον γόρδιο δεσμό των αντικρουόμενων αποφάσεων. Δεν μπορούμε να κρίνουμε την απόφαση επί της ουσίας, απλώς θεωρούμε θετικό το γεγονός ότι η ελληνική Πολιτεία κατέληξε, έστω διά της Δικαιοσύνης, σε τελικό πόρισμα σχετικά με ένα θέμα που εκκρεμεί πολλές δεκαετίες τώρα.
Η μεγάλη αδυναμία της χώρας στα ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος πηγάζει από το γεγονός ότι δεν γνωρίζει η δεξιά του κράτους τι ποιεί η αριστερά της. Απ’ ό,τι φαίνεται δεν νοιάζεται καν. Απλώς εκδίδονται σωρηδόν αποφάσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι αντικρουόμενες. Ετσι δημιουργούνται πολλές τρύπες στο ρυθμιστικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα και να μην προστατεύεται το περιβάλλον και να μην ευνοείται η επιχειρηματικότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πρόβλημα έχει και μια αντίθετη πλευρά. Ουδείς πρόκειται να επενδύσει σε μια περιοχή για την οποία το μισό κράτος λέει το άλφα και το άλλο μισό αποφασίζει το βήτα.
Η συνταγματικώς κατοχυρωμένη αειφόρος ανάπτυξη, θέλει επιχειρηματικότητα με προστασία του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό, όμως, απαιτούνται ξεκάθαροι κανόνες. Χωρίς αυτούς ούτε επενδύσεις γίνονται, ούτε το περιβάλλον προστατεύεται. Και αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα στην Ελλάδα…