Στο τηλεοπτικό, κυρίως, θέμα της εβδομάδος αυτής, δηλαδή η απόπειρα κατεδαφίσεως των παλαιών εγκαταστάσεων της δισκογραφικής εταιρείας Columpia, υπάρχει μια αξιοσημείωτη πολιτική πτυχή, η οποία πέρασε τελικώς απαρατήρητη. Τα είκοσι – είκοσι πεντε άτομα που αντιδρούσαν επί τόπου στην κατεδάφιση, υποκινούμενα από τον υποψήφιο δήμαρχο του ΚΚΕ κ. Χαλβατζή και τον πρόεδρο του ΣΥΝ κ. Αλ. Αλαβάνο, δικαιώθηκαν. Ταυτόχρονα δε καταρρακώθηκε το κύρος, η αξιοπιστία και η σοβαρότητα των υπουργείων Πολιτισμού και ΠΕΧΩΔΕ, προπάντων δε του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων, του οποίου οι αποφάσεις για το συγκεκριμένο θέμα έχουν γίνει πλέον καταγέλαστες. Κακώς κάκιστα ο επί τριάντα και πλέον χρόνια φίλος μου Μάκης Μάτσας εμφανίσθηκε στα κανάλια ως αντίδικος των «υπερασπιστών» του περιβάλλοντος και των «θεματοφυλάκων» της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. (Με αποτέλεσμα κάποια παρουσιάστρια να τον αποφωνήσει, συγκαταβατικώς, με τη φράση «ακούσαμε και την άλλη πλευρά»). Η «άλλη πλευρά» ήταν οι εκπρόσωποι των προαναφερθέντων δύο υπουργείων και του Δήμου Αθηναίων, οι οποίοι όφειλαν να είναι εκεί, έστω για να υποστούν δημοσίως τη δοκιμασία εξευτελισμού των αποφάσεών τους.
Πέραν των εντυπώσεων του τηλεοπτικού θεάματος, η αλήθεια, όπως προκύπτει από τις ανακοινώσεις που έχουν εκδώσει στο πρόσφατο παρελθόν οι εμπλεκόμενοι κρατικοί και δημοτικοί φορείς, είναι ως εξής:
Ενα κομμάτι της περιοχής Προμπονά αποτελείται από «βιομηχανικά κουφάρια εν αδρανεία μέσα στον ιστό της πόλης, το οποίο έχει καταστεί άνδρο τοξικομανών και καταληψιών». Το Δ.Σ. του Δήμου Αθηναίων με ομόφωνη απόφασή του αποφάσισε να μετατρέψει τον χώρο αυτό, των περίπου 40 στρεμμάτων, σε βιοτεχνικό πάρκο προς εξυγίανση, με την προϋπόθεση ότι όλοι οι ιδιοκτήτες θα προσφέρουν στον Δήμο το 50% της ιδιοκτησίας τους για πράσινο. Με την απόφαση αυτή του Δήμου ήταν απόλυτα σύμφωνο και το ΥΠΕΧΩΔΕ και συγκεκριμένα το Ρυθμιστικό Σχέδιο του Οργανισμού της Αθήνας, το οποίο έλαβε ανάλογη ομόφωνη απόφαση. Στη συνέχεια, για το συγκεκριμένο οικόπεδο της Columpia, 14 στρεμμάτων, προέκυψε θέμα παρεμβάσεως του υπουργείου Πολιτισμού, λόγω της υπάρξεως παλαιών κτιρίων. Επί 6 μήνες το υπουργείο Πολιτισμού, και συγκεκριμένα το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, εξέταζε με αυτοψίες και μελέτες όλα τα συγκεκριμένα κτίρια και τελικά απεφάνθη ότι ένα μόνο κτίριο 1.200 τ.μ., το παλαιότερο, πρέπει να κριθεί διατηρητέο και τα υπόλοιπα κατεδαφιστέα, διότι έχουν υποστεί αλλοιώσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην πληρούν πλέον τις προϋποθέσεις που ορίζουν οι διατάξεις του νόμου 3028/2002.
Οι παραπάνω αποφάσεις έγιναν ομόφωνα δεκτές από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο αποτελείται από 20 επιστήμονες και στη συνέχεια υπεγράφη η σχετική υπουργική απόφαση. Βάσει της αποφάσεως αυτής, η οποία δημοσιεύθηκε στις 11.4.06, εκδόθηκε η σχετική άδεια κατεδαφίσεως από τον Δήμο Αθηναίων. Ετσι η ιδιοκτήτρια εταιρεία επεχείρησε την περασμένη Δευτέρα να κατεδαφίσει τα συγκεκριμένα κτίρια, με τις γνωστές αντιδράσεις, που τελικώς οδήγησαν στην ανάκληση της αποφάσεως κατεδαφίσεως από το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων, το οποίο είχε την ιδέα και έθεσε σε κίνηση τη διαδικασία δημιουργίας του βιομηχανικού πάρκου, βάσει των προδιαγραφών που ήδη προαναφέρθηκαν…
Τα «διδάγματα» που προκύπτουν από την υπόθεση αυτή για τον Ελληνα πολίτη είναι πολλά. Πρώτον, οι αποφάσεις των αρμοδίων και υπευθύνων οργάνων, όσο νόμιμες, τεκμηριωμένες και επωφελείς για το κοινωνικό σύνολο και αν είναι, μπορούν ευκολότατα να ανατραπούν από μια μικρή μειοψηφία. Αρκεί το τυπικό επιχείρημα να έχει κάποιο ιδεαλιστικό ή κοινωνικοφανές περιτύλιγμα ( π.χ. προστασία της φύσεως, διάσωση πολιτιστικών μνημείων κλπ). Στην περίπτωση αυτή η άποψη του ανίδεου πολίτη, του υστερόβουλου διαδηλωτή, του δογματικού ακτιβιστή, υπερισχύει της γνώμης του ειδικού επιστημονικού φορέα και του υπεύθυνου συλλογικού οργάνου, όπως π.χ. είναι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το Ρυθμιστικό Σχέδιο του Οργανισμού της Αθήνας, το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων κ.ο.κ.
Δεύτερον, ότι η προεκλογική περίοδος είναι η πλέον κατάλληλη για να επικρατήσουν αυθαίρετες αξιώσεις μειοψηφικών ομάδων, αφού οι υποψήφιοι ταγοί μας, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση οι δημοτικοί άρχοντες, μεταβάλλονται σε ψηφοδεείς ικέτες.
Τρίτον, ο έχων ακίνητη περιουσία πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε συμφωνία με το Δημόσιο ή την Τοπική Αυτοδιοίκηση, διότι οι δύο αυτές αρχές δεν είναι μόνον αναξιόπιστες και αφερέγγυες, αλλά επιπλέον και επικίνδυνες. Διότι σε ενθαρρύνουν να συνάψεις κάποια συμφωνία, η οποία ανατρέπεται μόνον ως προς τις δικές τους υποχρεώσεις, ενώ οι δικές σου παραχωρήσεις περιουσιακών στοιχείων θεωρούνται πλέον ως δεδομένες. (Μεταξύ εκείνων που πρέπει να προσέχουν την παγίδα αυτή είναι και ο πρωτοστατήσας στην υπόθεση της Columpia, ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος, όπως προκύπτει από την περί του πόθεν έσχες δήλωσή του, κάθε άλλο παρά πρέπει να διακατέχεται από την αμεριμνησία του ακτήμονος).
Ενα τέταρτο δίδαγμα αφορά το επιστημονικό προσωπικό που στελεχώνει τις κρατικές ή τις δημοτικές υπηρεσίες. Το προσωπικό αυτό πρέπει σιγά σιγά να μάθει να εξετάζει και να αποφασίζει για κάθε θέμα της αρμοδιότητός του όχι με τα κριτήρια του εμπειρογνώμονα, αλλά με το πνεύμα του πολιτικάντη. Για να εφαρμόζονται οι γνωματεύσεις του πρέπει να ικανοποιούν όλες τις απόψεις που διατυπώνουν αναρμόδια, ανεύθυνα και άσχετα άτομα ή ομάδες. Διαφορετικά οι αποφάσεις του όχι μόνον θα ανατρέπονται, αλλά και οι ίδιοι θα γελοιοποιούνται ως αρμόδιοι και ως επιστήμονες…
Ωστόσο, ένα τελευταίο και «παράπλευρο» δίδαγμα πρέπει να αποκομίσουμε και οι έχοντες την ευθύνη πληροφορήσεως – διαμορφώσεως της κοινής γνώμης. Η υπόθεση Columpia κατέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο εύκολο είναι να είσαι ευχάριστος και λαοφιλής· πόσο δύσκολο είναι να είσαι χρήσιμος όταν γίνεσαι δυσάρεστος…