Για μια ακόμη φορά η γειτονιά μας αλλάζει όψη. Η θετική ψήφος των Μαυροβουνίων για να αποσχιστούν από την ομοσπονδία με τη Σερβία και η επικείμενη ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου διαλύουν όση Γιουγκοσλαβία είχε αφήσει ο αιματηρός πόλεμος στη δεκαετία του 1990. Το ευτύχημα (ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων) είναι πως αυτήν τη φορά η πολιτική είχε τον τελευταίο λόγο. Δεν συνεχίστηκε κατά πως θέλει ο Κλαούσεβιτς «με άλλα μέσα». Οι λαοί των Βαλκανίων έμαθαν από την πρόσφατη ιστορία ότι ο πόλεμος αποτελεί τη χείριστη των λύσεων.
Σ’ αυτό το βαλκανικό παζλ η χώρα μας είναι μια ξεχωριστή και μεγάλη ψηφίδα. Είναι η μόνη χώρα που μετέχει σε όλους τους μεγάλους δυτικούς οργανισμούς. Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην οποία όλοι εκλιπαρούν να μπουν. Εχει την ισχυρότερη οικονομία και μεγάλη επενδυτική δραστηριότητα σε όλη τη χερσόνησο του Αίμου. Είναι ένας πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή και παρά τα μικρά ολισθήματα στη δεκαετία του 1990, αποτελεί κομμάτι της λύσης και όχι του προβλήματος των Βαλκανίων.
Η ηγεμονική της θέση επιτρέπει στη χώρα μας να έχει σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και δημιουργεί μια σειρά ευκαιρίες στον οικονομικό τομέα. Ολες οι χώρες, παλιές και νέες, χρειάζονται την ελληνική υποστήριξη για την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Χρειάζονται τις επενδύσεις μας για να αναπτύξουν τις υποδομές των. Μπορεί η Ελλάδα να καθυστερεί σε κάποια πράγματα έναντι άλλων δυτικών χωρών, σε άλλα τόσα όμως παραμένει μπροστά από όλες τις χώρες της Βαλκανικής.
Οι ανακατατάξεις στα Βαλκάνια τελειώνουν. Ο νέος χάρτης κρύβει πολλές ευκαιρίες. Είναι ορατές και στην κυβέρνηση, αλλά και στους επιχειρηματίες. Και είναι δίπλα τους…