Για τη γενιά μου που ταυτίζει τη Γιουροβίζιον με τη δημιουργία πρώιμης τηλεοπτικής συνείδησης, με τα πρώτα ευρωπαϊκά προγράμματα κοινής εμβέλειας, με τη θαυματουργή αίσθηση ότι οι ευρωπαϊκές χώρες ανταλλάσσουν ποπ κουλτούρα, ο διαγωνισμός δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις καθήλωσης στην παιδική ηλικία. Οι φίλοι μου -σαράντα παρά κάτι σήμερα- θυμούνται πώς είναι να βλέπεις τη Γιουροβίζιον με το στομάχι στο περσικό χαλί. Τριγύρω το σκρίνιο, τα σεμέν της μαμάς, αλλά στην οθόνη ο ετερόκλητος κόσμος του σόου που δεν είχε τελειοποιηθεί ακόμη, δεν ήξερε από Dream Show.
Τα σφάλματα επιτρέπονταν, το κιτς ήταν κομμάτι της διασκέδασης, άλλωστε ζήσαμε στη δεκαετία του ’80 που είχε επίγνωση του γκροτέσκου. Σήμερα η Γιουροβίζιον, τουλάχιστον την ώρα της μετάδοσης, μεταφέρει την ανακουφιστική αίσθηση ότι ο κόσμος του θεάματος έχει χώρο για λάθη, ετεροχρονισμένες εξαλλότητες, ακραία κοστούμια, παρωχημένα χορευτικά. Δεν είναι όλοι επαγγελματίες – η Γαλλία εκπροσωπήθηκε από μια κομμώτρια που τραγουδούσε την ώρα της δουλειάς. Σ’ έναν ομοιογενή κόσμο, όπως ο δικός μας, όπου οι άντρες χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο το ζελέ μαλλιών και οι γυναίκες φοράνε τα ίδια ρούχα, βραβεύτηκαν τελικά τα τέρατα. Οι μεγαλύτερες ηλικίες τους αντιμετώπισαν ως ενσάρκωση των Kiss. Οι νεότεροι πιθανότατα ενέδωσαν στα ανάμεικτα συναισθήματα που προκαλεί το σοκ και η μεταμφίεση. Ή το αταξινόμητο.
Οσο για τη δική μας ποπ κουλτούρα (και το άγχος εκπροσώπησης που μόνιμα γεννούν οι διαγωνισμοί πάσης φύσεως στην ελληνική ψυχή) δεν εκπροσωπήθηκε τόσο από την Αννα Βίσση όσο από τα εμβόλιμα σποτ ελληνικότητας, στα οποία παρήλασαν όλα τα σύμβολα με τα οποία, ως έθνος, αποκτήσαμε εμμονή, μετά τους Ολυμπιακούς: χάρτινα καραβάκια, πελεκάνοι, ντολμαδάκια, νησιώτικοι γάμοι, ο Πυθαγόρας και τα γιδοπρόβατα, ο Ηνίοχος και το τάβλι, τα spa των ξενοδοχείων και το κομπολόι, η λατέρνα και το μετρό, η γέφυρα του Ρίο και ο τούρκικος καφές, τα περίπτερα, οι λαϊκές αγορές, τα mall. Και λίγη τέχνη, αφού κι εκείνη εσχάτως απενοχοποιήθηκε: Σεφέρης, Τσαρούχης, Θεοτοκόπουλος. Στα χορευτικά, η χορογραφία των πρωινάδικων ντύθηκε με τη μουσική των Ολυμπιακών ξανά: κρητικά, συρτάκι και λίγος Καραγκιόζης.
Η συλλογική ψυχοθεραπεία συνεχίζεται. H Ελλάδα αντανακλά αυτό που πιθανολογεί ότι βλέπουν οι άλλοι, κουβαλά ακόμη και στις πιο ανάλαφρες διοργανώσεις τα σύμβολα που θεωρεί αναγνωρίσιμα. H νίκη των τεράτων από τη Φινλανδία βασίστηκε κυρίως στην απελευθερωτική δύναμη που προκαλεί το γκροτέσκο και η αυτοϋπονόμευση – τα στοιχεία που μας τρομάζουν.