Ωσπου να αποφασιστεί σε ειδική σύσκεψη τηλεοπτικών και πολιτικών παραγόντων αν η ενδυμασία της «απόλυτης σταρ» που τυγχάνει εθνική μας τραγουδίστρια θα εναποτεθεί στο μουσείο, δίπλα στο θησαυρό των Ατρειδών, ή θα κοπεί σε τεμάχια που, λόγω κόστους, θα τοποθετηθούν σε τραπεζικές θυρίδες, κι ώσπου να επινοήσουμε το επόμενο «εθνικό όραμα», δεν μπορούμε παρά να νιώθουμε ωφελημένοι που η «ψήφος των λαών» μάς στέρησε την πρωτιά. Μια δεύτερη, συναπτή διοργάνωση θα καταπόντιζε τα οικονομικά τής ήδη προβληματικής (και πάντως όχι σοβαρά προβληματιζόμενης) EPT, θα επιδείνωνε τα αισθήματα κόρου και, το κυριότερο, θα μας εγκλώβιζε οριστικά στην παραλυτική ψευδαίσθηση ότι ουσιωδέστερος τρόπος για να τραφεί η «εθνική μας περηφάνια» δεν υπάρχει στον ορίζοντα και δεν συντρέχει λόγος να τον αναζητήσουμε πέρα από τα θορυβωδώς ρηχά και τα γκλάμορους.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά την περυσινή πρωτιά δεν θα ξαναπροσφεύγαμε προς αυτοβαυκαλισμό στον ισχυρισμό ότι συνωμοτούν εις βάρος μας όλες οι σκοτεινές δυνάμεις για να μας υπεξαιρέσουν το σκήπτρο της υπεροχής που μοιραία μάς ανήκει. Κι όμως, ούτε τώρα έλειψαν τα παράπονα και τα υπονοούμενα για το πώς ψηφίζουν οι υπόλοιπες χώρες, καθοδηγημένες δήθεν από «πολιτικά συμφέροντα» και ανθελληνισμό· την ίδια ώρα πάντως εμείς οι «μουσικώς άδολοι» ψηφίζαμε «έξυπνα» βάσει τηλεοπτικών οδηγιών. Τελικώς νίκησαν οι Φινλανδοί «χαρντροκάδες», ποντάροντας όχι τόσο στη μουσική ή στη στιχουργική τους διαφορά (ουδείς επενδύει σε κάτι τέτοιο σ’ αυτόν το «θεσμό» μίξερ), όσο στην ανατρεπτική υποτίθεται μεταμφίεσή τους. Το «τραγούδι» τους, ο «λόγος» τους, ήταν οι μάσκες, το εργαλείο της απόλυτης προσποίησης δηλαδή. Αλληλούια.
Ενα πεδίο για την άσκηση πολιτικής είναι και η Γιουροβίζιον. Κι όχι τόσο εξωτερικής πολιτικής (η οποία, στην ελληνική της εκδοχή, εννοείται αποκλειστικά ως τουριστική) όσο εσωτερικής. Αυτή λοιπόν η εσωτερική πολιτική, έτσι όπως ασκήθηκε διά της εκ παραδόσεως υπάκουης EPT, είχε την οικονομική της πτυχή (συνοψισμένη στο δόγμα «τις γιορτές πρέπει να τις χαιρόμαστε, κι ας ΣΑΣ κοστίζουν κάτι παραπάνω»), την ιδεολογική («μόνο η Ελλάδα, που είναι άλλωστε η κοιτίδα και της μουσικής, μπορεί να κάνει τόσο λαμπρές διοργανώσεις») και την αισθητική, αποτυπωμένη στην αντίληψη ότι «ωραίο είναι μόνο το πανάκριβο και το γυαλιστερό». Οπωσδήποτε χρειάζεται και λίγη ελαφρότητα στη ζωή μας, για να μη βουλιάξουμε από τις «μεγάλες πέτρες». Οταν όμως η ελαφρότητα προτείνεται και επιβάλλεται με συστηματική τηλεπροπαγάνδα σαν μονόδρομος, έχουμε ήδη βουλιάξει.