Ηταν ένα τραγικό δυστύχημα που θα μπορούσε όμως να χαρακτηριστεί αναμενόμενο. Οσο κι αν το φοβόμασταν, όλοι γνωρίζαμε ότι κάποτε θα γινόταν. Οι διαρκείς κατά κύματα πτήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών πάνω από το Αιγαίο και οι αναγκαίες αναχαιτίσεις από τα ελληνικά μεγιστοποιούν την πιθανότητα τέτοιων δυστυχημάτων και φευ, μεγιστοποιούν την πιθανότητα ενός θερμού επεισόδιου. Η σταθερή στρατιωτική δραστηριότητα της Τουρκίας στα δυτικά της δημιουργεί την πεποίθηση ότι τέτοιου τύπου συμβάντα θα επαναληφθούν.
Η χώρα μας έχει αποδείξει ότι είναι καλός γείτονας. Προωθεί με κάθε ευκαιρία τη στρατηγική πολιτική της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αντίθετα, η Τουρκία αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι ένας επικίνδυνος γείτονας. Ασχέτως της γλώσσας που χρησιμοποιεί, οι διαρκείς πτήσεις μαχητικών (και σε πολλές περιπτώσεις οπλισμένων) αεροσκαφών δημιουργούν διαρκώς συνθήκες κρίσης στις σχέσεις των δύο χωρών. Μπορεί, βέβαια, αυτή η τακτική να είναι προϊόν και των εσωτερικών αντιφάσεων στους κόλπους του τουρκικού καθεστώτος, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική δικαιολογία διαρκείας για εξαγωγή της εσωτερικής κρίσης από τη γείτονα χώρα.
Η πολιτική της Τουρκίας δεν έχει ως αποτέλεσμα μόνο την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Υπάρχει και η διαρκής οικονομική αιμορραγία για τους εξοπλισμούς. Χρήματα που θα μπορούσαν να επενδυθούν σε παραγωγικές δραστηριότητες ένθεν κι εκείθεν του Αιγαίου σπαταλώνται σε επιχειρήσεις που η Ευρώπη έχει από καιρό αποκηρύξει. Παρατηρείται δηλαδή ένα περίεργο φαινόμενο. Ενώ η Ελλάδα θέλει να τραβήξει την Τουρκία προς την ευρωπαϊκή Δύση, η τουρκική πολιτική με την οικονομική αφαίμαξη που προκαλεί σέρνει και τις δύο χώρες στην υπανάπτυκτη Ανατολή.
Η Τουρκία πρέπει να καταλάβει ότι η Ευρώπη απαρτίζεται από συνετούς γείτονες. Χώρες που δουλεύουν για ένα δημιουργικότερο μέλλον. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό κεκτημένο και για να γίνει μέλος της Ε.Ε. πρέπει να το κατακτήσει και η Τουρκία…