Δεν περιποιούν και μεγάλη τιμή προς τα πολιτικά κόμματα (ιδίως τα δύο «εξουσίας») τα αποτελέσματα της τελευταίας δημοσκόπησης που είδε το φως της δημοσιότητας (της εταιρείας Marc) και που εστίασε κατά κύριο λόγο το ενδιαφέρον της στο ποιοτικό επίπεδο των σχέσεων που έχουν οι Ελληνες πολίτες με τα κόμματα. Τα ευρήματα αυτής της έρευνας δεν αποκαλύπτουν κάτι που δεν οσμίζεται ήδη ο κάθε πολίτης, μέσω των συζητήσεων και των αντιδράσεων του φιλικού περιβάλλοντός του, αλλά οπωσδήποτε έχει τη σημασία του (κυρίως για τα ίδια τα κόμματα!) να «βλέπεις» αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της πολιτικής ζωής να αποτυπώνεται ποσοστικά και ποιοτικά… Ιδιαίτερα για ένα λαό που θεωρείται (και ο ίδιος εκτιμά πως είναι…) πολιτικοποιημένος και με ζωντανό το ενδιαφέρον για τα κοινά.
Το 50% των ερωτηθέντων απάντησε πως «ενδιαφέρεται πολύ» για την πολιτική, όταν όμως επιχειρείται να διερευνηθεί η σχέση του κόσμου με τα κόμματα, ένα 54% ομολογεί πως «απλώς, ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια», ένα 36% δηλώνει «φίλος-υποστηρικτής» και μονάχα ένα 10% παραδέχεται ότι είναι μέλος κάποιου κόμματος! Οσο για το «τι ψηφίζουν», το 54% απαντά «το κόμμα που (παραδοσιακά) προτιμά» (και για τους νέους «το κόμμα που προτιμά η οικογένεια»), ένα 28% παραδέχεται πως (πέρα και άσχετα με το τι ψηφίζει) θα ήθελε να ενισχυθούν τα μικρά κόμματα και ένα 16% πως θα ‘βλεπε θετικά το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος…
Η εταιρεία που διενήργησε τη συγκεκριμένη έρευνα είναι καινούργια, πρόκειται για την πρώτη δημοσκόπηση που κάνει και έτσι δεν υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία προηγούμενων ερευνών της, για να μπορεί κανείς να εκτιμήσει αν η αποστασιοποίηση του κόσμου από τα κόμματα έχει μεγαλώσει ή αν αντίθετα έχει περιοριστεί. Αν, όμως, ανατρέξει κανείς σε παλιότερες δημοσκοπήσεις άλλων εταιρειών, θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα πολιτικά κόμματα χάνουν σταθερά από την «αίγλη» και την απήχηση που είχαν στην κοινωνία.
Μια ερμηνεία της «απαξίωσης» αυτής των κομμάτων ενδεχομένως να είναι η διάχυτη εντύπωση στον κόσμο (σε ποσοστό 65%) πως οι θέσεις των κομμάτων και των κυβερνήσεων πολύ μικρή επιρροή ασκούν στις αποφάσεις που λαμβάνονται (και σε μεγάλο βαθμό οριοθετούν τις «εθνικές πολιτικές») στην E.E. – και σίγουρα η βεβαιότητα της κοινωνίας (σε ποσοστό 65,3%) πως οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δυο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι «ασήμαντες»…
Αν, όμως, η κυρίαρχη άποψη στο εκλογικό σώμα είναι πως τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν «ασήμαντες διαφορές» μεταξύ τους και αν συνυπολογίσει κανείς πως το 25% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της «συναίνεσης», στα κρίσιμα τουλάχιστον θέματα, τότε εύλογα δημιουργείται το ερώτημα: σε τι αποσκοπεί η επιλογή των ηγεσιών των δύο κομμάτων να επιδιώκουν να εμφανίζουν και να υπογραμμίζουν στον κόσμο τις… διαφορές που έχει το ένα από το άλλο και πάνω σε αυτές τις διαφορές να στηρίζουν τη στρατηγική τους επηρεασμού και προσέλκυσης ψηφοφόρων;
Αφού, έτσι κι αλλιώς, οι πολίτες δέχονται πως οι καίριες και καθοριστικές αποφάσεις λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, χωρίς περιθώρια «εθνικού επηρεασμού» και σε μεγάλο βαθμό «απλώς εκτελούνται» στη χώρα μας από την εκάστοτε κυβέρνηση, τι είναι αυτό το «κάτι» που θα διαφοροποιήσει το ένα από το άλλο κόμμα εξουσίας, που θα πείσει τον ψηφοφόρο (που, θυμίζουμε, ομολογεί πως κατά κανόνα ψηφίζει παραδοσιακά το κόμμα «που προτιμά» και αποτελεί και… οικογενειακή παράδοση!) να το προτιμήσει έναντι του «άλλου»;
Η προφανής απάντηση είναι πως αυτό που κάνει τη «διαφορά» και πείθει το μικρό αλλά κρίσιμο εκείνο ποσοστό που μετακινείται στις εκλογές και εξασφαλίζει την πλειοψηφία, είναι η εικόνα «αποτελεσματικότητας» που εκπέμπει ή δεν εκπέμπει το κάθε κόμμα. H παρουσίαση κυβερνητικών προγραμμάτων ρεαλιστικών, που συνοδεύονται από επεξεργασμένες πολιτικές πρακτικές, η ικανότητα ευελιξίας ως προς την αντιμετώπιση προβλημάτων που θα ανακύπτουν, η ύπαρξη εναλλακτικών προτάσεων για λύσεις. Και από κοντά, η «επιτελική επάρκεια», δηλαδή η ύπαρξη και ενεργός ανάμιξη στα επιμέρους θέματα ικανού και αποτελεσματικού πολιτικού προσωπικού, έτοιμου ανά πάσα στιγμή να αναλάβει τις ευθύνες διακυβέρνησης, το οποίο μάλιστα μπορεί να λειτουργεί ως ομάδα συντεταγμένη, υπό μία και αναμφισβήτητη ηγεσία…
Δυστυχώς, όμως, τα ίδια τα κόμματα εξουσίας δεν φαίνονται αποφασισμένα να πάρουν και να αξιολογήσουν ανάλογα αυτά τα «μηνύματα» που τους στέλνει (αρκετό καιρό τώρα…) το εκλογικό σώμα. H κυβέρνηση σε μεγάλο αριθμό ζητημάτων συνεχίζει, επί της ουσίας, την πολιτική των προκατόχων της -αλλά την ίδια στιγμή… τους κατηγορεί για την πολιτική τους!- και από την πλευρά της η αξιωματική αντιπολίτευση ασκεί αρνητική κριτική σε ενέργειες της κυβέρνησης, ακόμη και όταν η τελευταία απλώς συνεχίζει τη δική της κυβερνητική πολιτική! Πώς, λοιπόν, να είναι «θελκτικά» και αξιόπιστα στην κοινωνία, όταν αυτό που εκπέμπουν είναι πως… ο καβγάς είναι απλώς για το «πάπλωμα» της εξουσίας;