Η θέα του Σαρωνικού από τις ακτές του Αλίμου και του Παλαιού Φαλήρου, ιδίως την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να δύει, έχει δραματικότητα και ένταση. Ταυτόχρονα, η θάλασσα που απλώνεται σαν ομηρικό κρασί, ο κόσμος που χαίρεται τη γειτνίαση με το νερό, ο συνδυασμός της αστικής δόμησης στην παραλιακή με το αχανές του ορίζοντα, συμβάλλουν σε αισθήματα γαλήνης και ευφορίας. Βρισκόμαστε στην Αθήνα, ή πιο σωστά σε μία από τις πολλές Αθήνες.
Παραβλέπει κανείς τη θλιβερή κατάντια της ακτογραμμής από τη Γλυφάδα ώς το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Πρόκειται για μια εθνική ντροπή. Αυτά τα χιλιόμετρα σκουπιδιών σε μία από τις ομορφότερες ακτογραμμές. Τα χιλιόμετρα αυτόματου ποτίσματος, που χρυσοπληρώθηκαν, και που τώρα αυτά τα λάστιχα, σαν ξερά φίδια, διατρέχουν εκτάσεις με άγρια βλάστηση παράσιτων φυτών και κάποιων ανθεκτικών στην κακουχία θάμνων. Μία από τις κληρονομιές των Ολυμπιακών Αγώνων. Εστω, όμως. Αν οι δήμαρχοι Γλυφάδας, Αλίμου, Παλαιού Φαλήρου, Καλλιθέας και Πειραιά αδιαφορούν ή αν θεωρούν ότι άλλοι έχουν την ευθύνη υπάρχει και ο πολίτης που απαιτεί τον στοιχειώδη σεβασμό. Δεν θα αφήσουμε όμως τα σκουπίδια να μας χαλάσουν τη διάθεση. Η παραλία της Αθήνας είναι ένας πλούτος που παρά την ελπίδα που γέννησαν οι Αγώνες εξακολουθεί και παραμένει ανενεργός.
Η διαμόρφωση της λεγόμενης (φευ) Αθηναϊκής Ριβιέρας σε ένα συνεχές μέτωπο αφιερωμένο στους πολίτες θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο τουριστικό πλεονέκτημα της Αθήνας μετά την Ακρόπολη. Είναι εντυπωσιακό ότι από τους ξένους επισκέπτες της Αθήνας, μόνο το περίπου 30% γνωρίζει ότι η ελληνική πρωτεύουσα διαθέτει παραλίες για μπάνιο μόλις 30 λεπτά από το Σύνταγμα. Αφού το αθηναϊκό κέντρο δεν μπορεί να συναγωνιστεί κανένα άλλο ιστορικό κέντρο ευρωπαϊκής πόλης, με τους στενούς του δρόμους, τα άχαρα κτίρια, την αγενή οδήγηση, το ασφυκτικό μικροκλίμα κ.λπ., η Αθήνα θα μπορούσε να βγει δυνατά προς τα έξω προβάλλοντας αυτό που καμία άλλη πρωτεύουσα δεν έχει. Τις παραλίες της και την ευφρόσυνη κουλτούρα της δικής της «Ριβιέρας».
Υπάρχει βέβαια κίνδυνος, όλα αυτά να γυρίσουν μπούμερανγκ και η παραλία να γεμίσει με ακόμη περισσότερους αετονύχηδες και καταπατητές. Υπάρχει κίνδυνος να κλείσουν όλες οι ελεύθερες παραλίες και η ηχορύπανση να γίνει ανυπόφορη. Υπάρχει κίνδυνος η «Ριβιέρα» της Αθήνας να εξελιχθεί σε ένα ανατολίτικο Λας Βέγκας και ο όποιος αστικός κοσμοπολιτισμός που επιζεί ακόμη να πάει περίπατο. Το κρίσιμο σημείο φαίνεται να είναι η διαχείριση του δημόσιου χώρου, το αδύνατο σημείο της Ελλάδας. Ποιος θα τον ελέγχει, ποιος θα τον φροντίζει, ποιος θα τον συντηρεί… Ποιος θα ανανεώνει τα δέντρα, ποιος θα μαζεύει τα σκουπίδια, ποιος θα καθαρίζει τις νησίδες, ποιος θα ελέγχει ώστε ο πολίτης να μην αισθάνεται αναξιοπρεπής; Ολα αυτά μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα αν υπήρχε κοινός νους, σωστή ιεράρχηση και απλός συντονισμός. Φυσικά, απουσιάζουν και τα τρία. Η Γλυφάδα, π. χ., σε όλο το μήκος της παραλίας της από το παλιό Δημαρχείο ώς το Ελληνικό είναι γεμάτη σκουπίδια, λακκούβες, αφροντισιά. Συμβολικά εκπροσωπεί την κατάντια της παραλίας που κορυφώνεται στον περιβάλλοντα χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Κάντε μία βόλτα! Αξίζει τον κόπο.