Καλά και άγια είναι τα μέτρα για την εύρυθμη λειτουργία του λιμένος Πειραιώς που ανακοίνωσαν χθες οι υπουργοί Εμπορικής Ναυτιλίας και Μεταφορών κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης και Μιχάλης Λιάπης. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ούτε με τη μεταφορά της αφετήριας των λεωφορείων του ΟΑΣΑ, ούτε με «τη δημιουργία ειδικής λωρίδας με πιάτσες ταξί για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού». Είναι διευθετήσεις που έπρεπε να έχουν γίνει πριν από πολλά χρόνια και εντελώς αυτονόητες – όταν μάλιστα συνδέονται με τον μείζονος σημασίας τομέα του τουρισμού. Τόσο αυτονόητες, ώστε είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι χρειάζονται δύο υπουργοί για να διορθωθεί μια πασιφανής δυσλειτουργία σε ένα λιμάνι, έστω αν αυτό είναι το μεγαλύτερο της χώρας.
Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν χθες μπορεί να διορθώνουν προβλήματα στον Πειραιά, αποκαλύπτουν, όμως, ταυτόχρονα μια μεγάλη δυσλειτουργία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Οι ευθύνες μεταφέρονται διαρκώς προς τα επάνω, με αποτέλεσμα να χρειάζεται πλέον υπουργική εξαγγελία για «νέες χημικές τουαλέτες στο λιμάνι». Κάποια προβλήματα που θα μπορούσαν να λυθούν σε καθαρά υπηρεσιακό επίπεδο, που θα έπρεπε να απασχολούν ένα διευθυντή λιμένος, απαιτεί υπουργική παρουσία. Και το ερώτημα είναι απλό: αν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων οι δύο υπουργοί δεν πήγαιναν στο λιμάνι, τα προβλήματα θα χρόνιζαν; Υπάρχουν κι άλλες δυσλειτουργίες που θα μπορούσαν να διορθωθούν, αλλά περιμένουν υπουργικές παρεμβάσεις; Αν αύριο, για παράδειγμα, δημιουργηθούν προβλήματα στις αφετηρίες των τρόλεϊ θα πρέπει να ασχοληθεί προσωπικά ο υπουργός;
Κάθε οργανισμός που θέλει να είναι παραγωγικός αποκεντρώνει δραστηριότητες. Μόνο οι υπουργοί του ελληνικού κράτους είναι αναγκασμένοι να ασχολούνται με αφετηρίες λεωφορείων, αντί να χαράσσουν πολιτική. Αν δεν λυθεί το πρόβλημα συγκέντρωσης αρμοδιοτήτων προς τα υπουργικά γραφεία, τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε από τη δημόσια διοίκηση. Θα χρειαστεί να ορκίσουμε κι άλλους πολλούς υπουργούς, διότι αυτοί που έχουμε ποτέ δεν θα προλαβαίνουν να διευθετούν τα αυτονόητα…